หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 297

บทที่ 297 คนจะไร้ศัตรูเมื่อต่ำต้อยที่สุด

เมื่อเผชิญหน้ากับการอ้อนวอนของหลินเสี่ยวเฟิง ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่แยแสใดๆ

ในเวลานี้หากเปลี่ยนเป็นตนเองที่ได้รับการสั่งสอนจากสือเหล่าซาน หลินเสี่ยวเฟิงก็จะทำได้เพียงเติมเชื้อให้กับไฟเท่านั้น ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใจกว้างมากพอ เจ้าโง่หลินเสี่ยวเฟิงได้เหน็บแนมตนเองมาโดยตลอด ดังนั้นในตอนนี้จึงเป็นโอกาสดีที่จะสั่งสอนเขา

เขาโบกมือให้ชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานทันทีพลางพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

ชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานพยักหน้า แล้วเดินออกจากลานกว้างตามลู่เสี้ยงหยางไป

บรรดาผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ต่างพากันอยากตาย เสียใจที่เมื่อครู่พวกเขาตาไม่มีแววสักนิด ถ้ารู้ว่าลู่เสี้ยงหยางมีความสามารถมากมายเช่นนี้ตั้งแต่แรก พวกเขาคงจะคุกเข่าให้ลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว ไหนจะกล้าเหน็บแนมเขาแบบเมื่อครู่

ระหว่างทางกลับบ้านของชิวรั่วหานและชิวเจียงหั้ว พวกเธอต่างจ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางถูกมองจนรู้สึกอึดอัด เอามือลูบหน้าพลางถามว่า “หน้าผมมีอะไรเหรอ?”

“พี่เขย ไม่คิดเลยว่าพี่จะเจ๋งขนาดนี้ แม้แต่พวกนักเลงยังกลัวพี่เลย” ชิวรั่วหานพูดด้วยความเลื่อมใสอย่างที่สุด

ทันใดนั้นชิวเจียงหั้วก็นึกอะไรออกบางอย่าง เธอมองลู่เสี้ยงหยางแล้วถามอย่างอึกอักว่า “ตอนนี้คุณคงไม่ได้อยู่ในแก๊งค์มาเฟียใช่ไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เปล่า ความจริงเหตุผลที่สือเหล่าซานนั่นกลัวผมก็เพราะว่าผมรู้จักกับหัวหน้าของพวกเขา เมื่อก่อนหัวหน้าของพวกเขาก็เป็นผู้ชายจนๆ เหมือนผม ต่อมาเขาเลือกที่จะอยู่ในแก๊งค์มาเฟีย ส่วนผมเลือกที่จะเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านอื่น แม้ว่าเราจะมีเส้นทางที่แตกต่างกัน แต่เราก็มีความสัมพันธ์ที่ดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ทั้งชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานก็ไม่ค่อยอยากเชื่อ แต่ลู่เสี้ยงหยางพูดได้อย่างเต็มปากเช่นนี้พวกเธอก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน

ชิวเจียงหั้วแอบถอนหายใจและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอยังคิดว่าเป็นเพราะความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง คิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะอาศัยเพื่อนของเขา

ชิวรั่วหานรู้สึกค่อนข้างผิดหวังเช่นกัน ถ้าพี่เขยของเธอเก่งกาจแบบนั้นจริงๆ ก็ดีน่ะสิ

ต่อมา หลังจากส่งชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานกลับบ้านแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงบ้าน

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้อง เย่สวนก็ตามเขาเข้ามา

พอเย่สวนเห็นสภาพภายในบ้านก็โมโหทันที

หลิวต้าจู้และครอบครัวของเขานั่งแทะเมล็ดแตงโมอยู่บนโซฟา เปลือกของมันกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง ห้องนั่งเล่นที่ลู่เสี้ยงหยางเก็บกวาดทำความสะอาดอย่างนี้ ตอนนี้ดูเหมือนเล้าหมู อยู่แทบไม่ได้เลย

“คุณลุง คุณป้า พวกคุณคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของพวกคุณเองที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจงั้นเหรอ?” เย่สวนพูดด้วยความโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง

จางกุ้ยจู๋หัวเราะเบาๆ ยังคงโยนเปลือกเมล็ดแตงโมทิ้งพลางกล่าวว่า “ก็ในบ้านมีเศษสวะคอยทำความสะอาดบ้านอยู่คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวให้เขามาทำความสะอาดก็เรียบร้อยแล้ว เรื่องแค่นี้เอง คุณมาโวยวายใส่พวกเราทำไม”

คำพูดนี้พูดออกมาได้อย่างหน้าชื่นตาบาน

เย่สวนโกรธจนควบคุมไม่อยู่ อยากจะโต้เถียงต่อ แต่ในเวลานี้หลิวจิ้งได้เดินเข้ามาจากทางด้านนอก เมื่อหลิวจิ้งเห็นเย่สวนสีหน้าไม่สู้ดีนักก็มองไปที่เปลือกเมล็ดแตงโมที่อยู่เต็มพื้นห้องนั่งเล่น พอจะเดาได้คร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลิวจิ้งทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พวกคุณรักษาความสะอาดไม่เป็นเหรอ?”

จางกุ้ยจู๋ยิ้มพลางพูดว่า “ครอบครัวเดียวกัน พวกเราถือว่าที่นี่เป็นบ้านของเราเอง พวกเราอยู่ที่บ้านก็เป็นแบบนี้ แต่คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะให้เศษสวะลู่เสี้ยงหยางมาทำความสะอาดห้องนั่งเล่นเดี๋ยวนี้”