หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 300

บทที่ 300 วิชาทดลองยาฝึก

เมื่อได้ยินหลิวต้าจู้ยืนกรานที่จะจากไป เย่สวนก็ดีใจมาก ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องเผชิญกับความแปลกประหลาดของครอบครัวนี้อีกต่อไป

แต่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอได้แต่กลั้นเอาไว้ไม่ได้ระบายออกมา ในตอนนี้เธอมองไปที่หลิวต้าจู้พลางกล่าวว่า “คุณลุง เมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยางพูดถูก คุณเพิ่งมาบ้านพวกเราได้ไม่กี่วัน ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบร้อนจากไปขนาดนี้ อยู่เที่ยวเล่นได้อีกหลายวัน มีสถานที่น่าสนใจมากมายในเมืองปินเหอ ฉันไม่เคยพาพวกคุณไปที่นั่นมาก่อน อีกสองวันก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี ฉันมีเวลาพาพวกคุณไปเที่ยวที่นั่น”

ถ้าคำพูดนี้พูดออกมาในเวลาปกติ หลิวต้าจู้และครอบครัวของเขาจะมีความสุขมาก แต่ในตอนนี้สีหน้าของพวกเขาแย่ยิ่งกว่าตอนร้องไห้เสียอีก

หลิวต้าจู้เอาแต่ยิ้มเยาะเย่สวนอยู่ในใจ เด็กสาวคนนี้ก็เป็นจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์เหมือนกัน เมื่อรู้ว่าครอบครัวของพวกเขากำลังจะไป เธอก็พูดจาเป็นพิธีรีตองแบบนี้ขึ้นมา เจ้าเล่ห์อยู่เหมือนกัน

หลิวห้าวหวาดกลัวจนถึงที่สุดแล้ว ในเวลานี้เขาคำรามพูดว่า “ไม่ได้ พวกเราต้องการกลับบ้าน ไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป ต้องซื้อตั๋วให้เราเดี๋ยวนี้”

หลิวต้าจู้แทบจะร้องไห้ออกมา เขามองไปที่เย่สวนเป็นการขอร้อง “เย่สวน ถือซะว่าลุงขอร้องเธอแล้วกัน? รีบซื้อตั๋วให้พวกเรา เราไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป”

เมื่อเห็นเช่นนี้ทั้งเย่สวนและหลิวจิ้งก็รู้สึกสับสนมากขึ้น ทำไมครอบครัวของเขาออกไปข้างนอกแป๊บเดียวถึงได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเช่นนี้? เมื่อก่อนไล่พวกเขา พวกเขาก็ไม่ไป มาตอนนี้กลับอ้อนวอนขอกลับบ้าน

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่วิตกกังวลของทั้งครอบครัว เย่สวนรู้สึกว่าความขุ่นเคืองในใจได้ถูกปลดปล่อยออกมา เธอเอามือปิดปากหัวเราะ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและซื้อตั๋วกลับบ้านสำหรับทั้งครอบครัวจากอินเทอร์เน็ต ตั๋วเดินทางที่เร็วที่สุดคือเวลาเจ็ดโมงเช้าของวันพรุ่งนี้

เย่สวนส่งภาพขั้นตอนการขึ้นรถไปให้หลิวต้าจู้

หลังจากนั้นเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางก็กลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เย่สวนมองเขาอย่างสงสัยพลางถามว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าพวกครอบครัวจะจากไปในวันรุ่งขึ้น?”

“ผมก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น แค่อยากจะปลอบใจคุณ ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญจริงๆ”

แน่นอนว่าความเป็นจริงไม่ง่ายดายอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางพูด ก่อนหน้านี้ถังหลงได้รับข้อความจากลู่เสี้ยงหยาง ขอให้เขาหาคนมาสอนครอบครัวของหลิวต้าจู้ ดังนั้นเขาจึงเรียกลูกน้องที่มีความเฉลียวฉลาดมาสองสามคนให้มาเล่นละครฉากนี้ เพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับครอบครัวของหลิวต้าจู้ เพื่อให้ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป

“อ้อ” เย่สวนพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไรมาก

หลังจากล้างหน้าเสร็จ ทั้งลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็นอนบนเตียง เนื่องจากเย่สวนเคยเย็บ 38 เข็มบนผ้าปูที่นอนมาก่อน ดังนั้นลู่เสี้ยงยางจึงไม่กล้าที่จะข้ามเขตแดนและนอนบนพื้นที่ของตัวเองอย่างเรียบร้อย

ในเวลานี้เย่สวนหันกลับมาถามลู่เสี้ยงหยางว่า “คุณคิดว่าแม่จะรอดไหม? เธอติดเล่นไพ่นกกระจอก ต้องเล่นและเสียเงินทุกวัน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะเก็บเงินเพียงเล็กน้อยนี้เอาไว้ได้นานแค่ไหน “

ในอดีตเมื่อหลิวจิ้งแพ้เสียเงิน ก็จะแพ้แค่วันละไม่กี่หมื่น แต่เมื่อเธอเล่นมากขึ้น ในแต่ละวันของเธออาจเสียเงินถึงหลายสิบล้าน

หลังจากการเล่นไปเล่นมาของหลิวจิ้ง ในบัตรของเย่สวนก็เหลือเงินอยู่เพียงเก้าร้อยล้าน

หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วหลิวจิ้งจะสูญเสียทุกอย่าง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แม่เล่นไพ่นกกระจอกเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่บริษัทล้มละลาย ไม่ต้องกังวล ปล่อยให้เธอได้ระบายในช่วงเวลาหนึ่ง แล้วจะไม่กลับมาเล่นอีก”

แม้ว่าเหตุผลมันจะเข้าท่า แต่เย่สวนก็ยังกลอกตาของเธอ “นี่คุณกำลังพูดถึงอะไร?”

เล่นอีกสักพัก เงินในมือของตนเองก็ถูกแม่เอาไปเล่นเสียจนหมด ครอบครัวของเขาก็จะไม่มีอะไรกิน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เขาเข้าใจความขมขื่นของหลิวจิ้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะมีแรงฮึดขึ้นมาอย่างยากลำบาก เริ่มเปิดบริษัทแห่งหนึ่ง ผ่านความยากลำบากมาแล้วทุกประเภท สุดท้ายก็ทำให้บริษัทต้องล้มละลาย การโจมตีเช่นนี้สำหรับคนคนหนึ่งแล้วมันเป็นการทำลายให้พังพินาศย่อยยับ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ตะวันเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า ก็มีเสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากห้องนั่งเล่น ทำให้ทั้งลู่เสียงหยางและเย่สวนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

อย่างไรก็ตามครอบครัวของหลิวต้าจู้ก็ลุกขึ้น พวกเขาต้องขึ้นรถตอนเจ็ดโมงเช้าวันนี้จึงต้องรีบไปแต่เช้า

ความจริงเมื่อคืนพวกเขาไม่ได้นอนหลับ พอหลับตาก็จะนึกถึงภาพที่พวกเขาถูกพวกนักเลงอันธพาลรังแก