หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 310

บทที่ 310 คำเชิญของดาวห้อง

เมื่อได้ยินคำพูดซุนยีเฉิน ลู่เสี้ยงหยางก็ขมวดคิ้ว เจ้านี่มันโง่เง่าเต่าตุ่นใช่ไหม ทั้ง ๆที่ตนเองก็ไม่ได้ไปยั่วโมโหเขา ทำไมเขาถึงเล็งหัวหอกมาที่ตนเอง

เย่สวนมองไปที่ซุนยีเฉินด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น เขาจะยอมให้สามีของตนเอง ถูกคนอื่นดูหมิ่นได้อย่างไร

หวังเสว่แสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยในอนาคตไม่เต็มบาทแบบนี้ เธอจึงหันไปแล้วจ้องเขม็งไปที่ซึนยีเฉิน “นายหุบปากเสีย หากพูดแม้แต่คำเดียว ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่เสีย”

“……” ซุนยีเฉินนิ่งไปชั่วขณะ พูดตามหลักแล้ว ในอนาคตหวังเสว่จะแต่งเข้าตระกูลซุน ควรจะเชื่อฟังตนเองไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นว่าตนเองเป็นฝ่ายกลัวเธอ ทำให้ตนเองกลายเป็นคนกลัวภรรยาไปแล้วเหรอนี่

“เออ เสว่เอ๋อ เธออย่าโมโหไปเลย ผมขอถอนคำพูดที่พูดไปเมื่อสักครู่นี้” ซุนยีเฉินรีบพูดขึ้น

หวังเสว่พูดผ่านลำคอ แล้วก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “สมองของเขาไม่ดี นายอย่าไปถือสาเลย”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มยียวนแล้วพูดว่า “เพิ่งออกจากโรงพยาบาลประสาท”

“……” หวังเสว่

“……” เย่สวน ถึงแม้รู้ว่าคำพูดของลู่เสี้ยงหยางจะไม่มีมารยาท แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกระบายความโกรธได้ น่าขำสิ้นดี

“โคตรพ่องสิ แกนั่นแหละที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลประสาท” ซุนยีเฉินตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน มองหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธ แล้วพูดต่อว่า “ไอ้หนู นายพูดอะไร? แน่จริงพูดใหม่อีกรอบ”

ลู่เสี้ยงหยางยังคงยิ้มอยู่ แล้วพูดว่า “นายให้ฉันพูด ฉันก็จะพูด อย่ารู้สึกเสียหน้าล่ะ”

“……” ซุนยีเฉิน แม่งฉิบหาย เพิ่งมาถึงเมืองปินเหอก็ถูกเหยียบหยาม รู้สึกอึดอัดในใจเป็นอย่างยิ่ง

“ฮึ่ม ไอ้หนู คนอย่างแกฉันเห็นมาเยอะล่ำ ที่ชอบพูดจาพล่อย ๆ” ซุนยีเฉินพูดแล้วก็จ้องตาเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหลง จากนั้นจึงนั่งลง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขาอีกเลย

เย่สวนมองหวังเสว่ ด้วยสายใจที่สงสัย เหมือนถามเธอว่า คนไม่เต็มบาทที่อยู่ข้างเธอเขาเป็นใคร？

หวังเสว่ ตอบเบา ๆ ว่า “เป็นเพื่อนธรรมดาของฉันคนหนึ่ง ”

คนไม่เต็มบาทอย่างซุนยีเฉิน เธอไม่มีหน้าที่จะบอกไปว่า เป็นสามีในอนาคตของเธอ

หลังจากคำพูดนั้น ซุนยีเฉินโมโหขึ้นมาทันที แล้วพูดไปว่า “เพื่อนธรรมดาอะไร ฉันคือคู่หมั้นของเสว่เอ๋อ เรากำลังจะแต่งงานในไม่ช้านี้”

อะไรน่ะ?

คู่หมั้น?

เย่สวนรู้สึกตกใจ ทำไมหวังเสว่ถึงหาคนแบบนี้เป็นแฟน เหมือนดอกไม้ปักอยู่ในกองขี้ควาย

ลู่เสี้ยงหยางมุ้ยปากแล้วพูดว่า “ดอกฟ้ากับหมาวัด”

ซุนยีเฉินโมโหจนอกแทบระเบิดออกมา ตามนิสัยอารมณ์ฉุนเฉียวของเขาแล้ว เขาอยากจะเรียกคนมาจัดการลู่เสี้ยงหยาง ต่อยปากมันให้แตกเสีย แต่ว่าก่อนที่มาเมืองปินเหอ เขาได้สัญญากับหวังเสว่ไว้ จะฟังเธอทุกเรื่อง มิเช่นนั้น เธอจะให้เขาไสหัวออกกลับไปไห่ตง เพราะฉะนั้นซุนยีเฉินทำได้แค่ทนมันเอาไว้

หวังเสว่ไม่อยากพูดเรื่องนี้ โบกมือแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเขาอีกเลย”

เธอกับเย่สวนเปลี่ยนหัวข้อมาสนทนาตามประสาผู้หญิง

ลู้เสี้ยงหยางก็ได้พูดแทรกไปเป็นระยะ ๆ อย่างมีความสุข ก็มีแต่ซุนยีเฉินเท่านั้น ที่ถูกพวกเขาทำเหมือนเป็นอากาศธาตุ

ในใจของเขาได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ หากภายหลังมีโอกาส จะจัดการลู่เสี้ยงหยางอย่างแน่นอน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว ลู้เสี้ยงหยาง เย่สวน ก็ได้บอกลาหวังเสว่ แล้วกลับเข้าไปในสถาบัน

ภาคบ่ายได้เรียนสามวิชา เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เซียวมู่ไป๋ได้นัดนักเรียนทั้งห้อง เตรียมตัวไปร้านอาหารเปิดใหม่ของพ่อ

เช้าวันนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ขับรถตนเองมา เขานั่งรถมาพร้อมกับเย่สวน และตอนค่ำ รถคันนี้ก็ต้องให้เย่สวนขับกลับ

ฉะนั้นเขาจึงต้องอาศัยนั่งรถไปกับเพื่อน

เป็นเรื่องบังเอิญที่เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็นั่งรถโดยสารมาเรียนกัน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะขับรถมาเรียนกันหมด

ลู่เสี้ยงหยางกวาดตามองไป รถทุกคันก็นั่งเต็มกันหมดแล้ว