หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 311

บทที่ 311 โลกสะเทือน

มองเห็นกู้ชิวส่วยยืนขึ้น สีหน้าของเซียวมู่ไป๋อึดอัดเล็กน้อย เขารู้อยู่แล้ว กู้ชิวส่วยไม่อยากนั่งข้างลู่เสี้ยงหยาง แต่ถ้าเธอเปลี่ยนที่นั่งตรงนี้จริง ๆ ถ้างั้นสำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้ว มันจะเป็นการกระทบที่หนักมาก เพราะฉะนั้นเขายิ้มแล้วพูดว่า:"ชิวส่วย ผมว่าคนโต๊ะอื่น เธอก็ไม่รู้จัก ถ้างั้นมานั่งโต๊ะเราเถอะ"

โต๊ะนี้ ที่นั่งอยู่มีลู่เสี้ยงหยาง จางสู้ เซียวมู่ไป๋ ฟ้านเจา พวกเขาสี่คนและจางเหมิง หวังชิงชิง หวีจี้ง ทุกคนก็ถือว่าสนิทกัน

กู้ชิวส่วยไว้หน้าเซียวมู่ไป๋ ดังนั้นเลยพยักหน้าแล้วนั่งลงใหม่ แต่สีหน้ากลับยิ่งรังเกียจมากขึ้น

การเสียดสีการรังเกียจต่อลู่เสี้ยงหยาง

สักพัก เซียวกวางฮุยเดินขึ้นมาจากชั้นล่าง พูดด้วยความเกรงใจกับพวกลู่เสี้ยงหยาง สุดท้ายก็ให้ทุกคนกินดีดื่มดี คราวหลังยินดีต้อนรับมาอีก

พูดจบ ทุกคนต่างก็ใส่ซองให้ นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อย

แต่ว่า เรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดก็คือ ทุกคนให้ซองกัน แต่ลู่เสี้ยงหยางหมอนี้ กลับให้กล่องของขวัญธรรมดา ๆ กับ เซียวกวางฮุย

กล่องของขวัญนี้ใหญ่ประมาณฝ่ามือ ผูกด้วยริบบิ้น ดูเหมือนจะธรรมดามาก ก็ไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้ข้างใน

เซียวกวางฮุยขมวดคิ้วเล็กน้อย ในงานเลี้ยงวันเปิดเทอมครั้งแรก ครั้งแรกที่เขาเห็นลู่เสี้ยงหยาง ก็รู้สึกไม่ชอบลู่เสี้ยงหยางแล้ว คิดว่าเขาก็เป็นแค่เด็กจน ๆ คนหนึ่ง กลับชอบแกล้งเป็นคนใหญ่คนโตที่คาดเดาไม่ถูก

ด้วยเหตุนี้ หลังจากจบงานเขาก็กำชับลูกชายของตัวเองเป็นพิเศษ คราวหลังห้ามคบหากับลู่เสี้ยงหยาง

นึกไม่ถึงเลยว่าคืนวันนี้ ลูกชายของตนเองจะเรียกเด็กจน ๆ คนนี้มาด้วย นี่มันน่าสนุกจริง ๆ เซียวมู่ไป๋ไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เขาพูดเลย

พออารมณ์เสีย เขาก็โยนกล่องของขวัญที่ลู่เสี้ยงหยางให้ทิ้งไปอีกทาง

เห็นฉากนี้ คนรอบข้างก็กลั้นหัวเราะไม่ไหว มองไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างล้อเลียน หมอนี้หน้าด้านจริง ๆ นึกไม่ถึงจะให้ของที่ซื้อมาจากข้างถนนแบบนี้

หวังเจี้ยนหัวเราะฮ่า ๆ ลุกขึ้นมา มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า:"ของขวัญที่นายให้นั้น ซื้อมาจากร้านสองหยวนข้างหลังโรงเรียนเราสินะ? ฮ่า ๆ นายนี้มันตลกจริง ๆ ของร้านสองหยวนก็กล้าเอาออกมา"

ฉินหยุนเฟยยิ้มเยาะ:"น่าขายหน้าจริง ๆ นายไม่มีเงินใส่ซอง บอกผมได้นี่ เห็นว่าทุกคนเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ผมให้นายได้สักสองสามร้อยนะ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"พวกเขาไม่ปิดบังอีกแล้ว หัวเราะดัง ๆ ออกมา มองลู่เสี้ยงหยางเหมือนกับตัวตลก

หมอนี้มันเป็นตัวร้ายที่โกรธแต่ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ อยู่ไหนก็ถูกพวกเขาโจมตีได้ เป็นเป้าหมายแห่งความสุขของพวกเขา

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้โกรธ กลับยิ้มแย้มแล้วมองฉินหยุนเฟย:"นายใส่ซองไปเท่าไหร่? พูดแรงขนาดนี้"

ฉินหยุนเฟยมองลู่เสี้ยงหยางอย่างดูถูก ยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว

หวังเจี้ยนพูดอย่างได้ใจ:"พี่หยุนเฟยใส่ซองไปหนึ่งแสนหยวน มึงซื้อได้แค่ขยะร้านสองหยวน นี่ก็คือความแตกต่างระหว่างนายกับพี่หยุนเฟย กาก ! "

ซี้ด !

คนรอบข้างได้ยินที่หวังเจี้ยนพูดแล้ว กลืนน้ำลายทันที

เยสเข้ ฉินหยุนเฟยใจกว้างจริง ๆ สมกับเป็นคนมีเงิน จะใส่ซองทั้งทีก็ใส่ไปหนึ่งแสนหยวน

นี่คงจะเป็นซองที่ใหญ่ที่สุดในห้องพวกเขาแล้ว

ในเวลาอันสั้น ทุก ๆ คนก็มองฉินหยุนเฟย สีหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา

ฉินหยุนเฟยชอบสายตาแบบนี้ของทุกคนอย่างธรรมชาติ เต็มไปด้วยความเก็กแล้วแบมือ พูดว่า:"คราวหลังถ้าบ้านทุกคนมีเรื่องอะไร มาบอกกับผมได้ ผมจะใส่ซองให้หนึ่งแสนหยวนเหมือนกันหมดเลย"

ว้าว !