หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 313

บทที่ 313 ความอัปยศที่ต้องลอดหว่างขา

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่คนพวกนี้พูด ลากเก้าอี้มานั่งสบาย ๆ

เห็นเขาใจเย็นขนาดนี้ มีหลายคนโกรธจนกัดฟันแน่น

หมอนี้อวดดีจริง ๆ เดี๋ยวก็จะขายหน้าแล้ว ยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกพี่อีก

และในตอนนี้เอง หวังฉี่บอก็มาถึงข้าว ๆ เซียวกวางฮุยแล้ว ยิ้มเหอะ ๆ แล้วพูดว่า:"ประธานเซียว คุณมีวัตถุโบราณอะไรจะให้ผมพิสูจน์ รีบเอาออกมาสิ"

ทุกครั้งที่พูดถึงวัตถุโบราณ โรคบ้าทำงานของเขาก็จะกำเริบ ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ไม่ต้องให้เซียวกวางฮุยพูด หวังเจี้ยนก็เริ่มเลวแล้ว เขายื่นแก้วเหล้าในมือออกไป แล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง คุณดูว่านี่คือวัตถุโบราณรึเปล่า?"

หวังฉี่บอยิ้มแล้วรับแก้วเหล้าไป จากนั้นก็วางในฝ่ามือดูใกล้ ๆ อย่างละเอียด

ขณะนั้น มีหลายคนมองลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้เชี่ย ! คอยดูเถอะ เดี๋ยวนายก็ขายหน้าแล้ว ถึงเวลาพวกเราจะคอยดู ดูว่านายจะลอดใต้หว่างขาฉินหยุนเฟยยังไง

ผ่านไปสักพัก หวังฉี่บอก็พิสูจน์เรียบร้อย สีหน้ามีความตื่นเต้นเล็กน้อย มองเซียวกวางฮุยแล้วถามว่า:"ประธานเซียว เพื่อนคนไหนให้คุณเหรอ?"

เซียวกวางฮุยคิดว่าถ้ายอมรับว่าของข้างถนนนี้เพื่อนเป็นคนให้ มันน่าขายหน้ามาก เพราะฉะนั้นก็แค่ส่ายหัวแล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญคุณอย่าเข้าใจผิด เพื่อนผมไม่ใช่เป็นคนให้"

หวังเจี้ยนพูดต่อ:"คือลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์คนนี้ เก็บมาจากกองขยะ ฮ่าฮ่า"

อะไรนะ?

เก็บมาจากกองขยะ? !:

สีหน้าของหวังฉี่บอตกใจมาก

"ใครเป็นคนเก็บมา"จากนั้น หวังฉี่บอก็ถามอีก คนที่สามารถเก็บของมีค่าจากกองขยะได้ นั้นมันเป็นอัจฉริยะจริง ๆ ไม่แน่เขาอาจจะมีความรู้ทางด้านพิสูจน์วัตถุโบราณ ตนเองก็สามารถศึกษาแลกเปลี่ยนกับเขาได้

หวังเจี้ยนขำจนหลังแอ่น หันหน้ามองลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดว่า:"ขยะคนนี้ไง วันนี้เขามากินฟรีที่บ้านลุงเซียว ไม่มีซองสักซอง ก็เอาของริมถนนมาทำให้ครบ"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"มีหลายคนหัวเราะตามกันมา แล้วยังย้ำกับลู่เสี้ยงหยาง ให้เขารีบคุกเข่าลง ลอดใต้หว่างขาแล้วเรียกปู่ซะ

ลู่เสี้ยงหยางร้องฮึในจมูก ไม่ได้สนใจพวกโง่นี้ มองหวังฉี่บอแล้วพูดว่า:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง รบกวนคุณบอกกับพวกที่ตาต่ำด้วย วัตถุโบราณในมือคุณ เป็นของจริงรึเปล่า"

หวังฉี่บอพยักหน้า ทำสีหน้าตื่นเต้นมากขึ้น แล้วพูดว่า:"เป็นของจริง"

อะไรนะ?

ของจริง?

เยสเข้ นี่มันเป็นไปได้ไง ? ?

ทุกคนแทบจะไม่เชื่อ สงสัยว่าหูของพวกเขาจะฟังผิด แต่ละคนตะลึงกันทั้งนั้น

เซียวกวางฮุยขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง พูดกับหวังฉี่บอ :"ผู้เชี่ยวชาญหวัง เรื่องแบบนี้ห้ามมาล้อเล่นกันนะ ถ้าพิสูจน์ผิด จะกระทบกับชื่อเสียงของคุณ"

ฉินหยุนเฟยตกใจ เขาห้ามแพ้เด็ดขาด ไม่งั้นล่ะก็ เขาก็ต้องคุกเข่าลอดหว่างขาลู่เสี้ยงหยาง แล้วยังต้องเรียกเขาว่าปู่

ดังนั้นเขารีบพูดตาม:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง คุณดูให้ละเอียดอีกครั้ง ของในมือคุณ ต้องเป็นของข้างถนนแน่นอน เป็นของที่ลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์อย่างลู่เสี้ยงหยางซื้อมาจากร้านสองหยวน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นวัตถุโบราณ"

ประโยคนี้หวังฉี่บอฟังแล้ว เหมือนว่ามีคนสงสัยเขา ดังนั้นเขาทำหน้าบึ้งแล้วพูดขึ้นทันที:"นายเป็นใคร?มีสิทธิ์อะไรมาสงสัยการพิสูจน์วัตถุโบราณของผม?"

ฉินหยุนเฟยยิ้มพูดอย่างอึดอัด:"ผู้เชี่ยวชาญหวัง ผมไม่ได้สงสัยคุณ แต่คิดว่านี่มันเป็นไปไม่ได้ ลู่เสี้ยงหยางไอ้ลูกเขยเข้าบ้านไร้ประโยชน์นี้ จะมีวัตถุโบราณได้ไง"

ในเมื่อสามารถสัมผัสถึงวัตถุโบราณ งั้นครั้งนี้คงจะต้องใช้หลายแสนถึงจะซื้อได้สินะ