หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 316

บทที่ 316 นี่เป็นของภรรยาผม

ก่อนหน้านี้ไม่รู้ความสามารถของลู่เสี้ยงหยาง แทบจะทุกคนที่ไม่ชอบใจเขา

และตอนนี้ รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นคนใหญ่โตที่เป็นหมาป่าหุ้มหนังแกะ พวกเขาก็กลับกันมาเลียแข้งเลียขาลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นมีหลายคนโจมตีฉินหยุนเฟยด้วยวาจา

"คุณชายฉินรออะไรอยู่ล่ะ ? นายรีบทำตามสัญญาสิ"

"ฮ่าฮ่า พวกเรารอดูการแสดงของนายอยู่นะ อย่าทำให้พวกเราผิดหวังล่ะ"

"เยสเข้ ไอ้โง่อะไรเนี่ย ไม่แน่แถมยังชอบลีลาอีก เชี่ย ไอ้โง่แบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะต้องทำเอาเขาตายให้ได้"

ทันใดนั้น ฉินหยุนเฟยก็กลายเป็นคนน่าสมเพชเวทนา ใคร ๆก็ด่า

ในใจฉินหยุนเฟยรู้สึกทำไรไม่ได้มาก ถึงจะไม่สบอารมณ์ แต่ต้องคิดการณ์ไกล วันนี้ถ้าเขาไม่ทำตามสัญญา คราวหลังจะกลายเป็นศัตรูของทุกคนในห้อง คิดว่าคงจะอยู่ไม่ได้ ดังนั้นเลยยอมคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง กำลังจะลอดใต้หว่างขา

ลู่เสี้ยงหยางกลับชอบเห็นวิวนี้มาก ยังไงก่อนหน้านี้ตอนที่ไอ้โง่ฉินหยุนเฟยนี้ไม่มีอะไรทำ ก็ชอบโจมตีตน ตอนนี้ถึงเวลาให้เขายอมรับผลต่อสิ่งที่ตนเองพูดแล้ว

หัวเราะฮ่าฮ่า ค่อย ๆ ยกขาขวาขึ้น เหยียบบนเก้าอีกข้าง ๆ

ฉินหยุนเฟยหลับตา กำหมัดแน่น เล็บแทงเข้าฝ่ามือแล้ว แต่เขายังคงไม่มีความรู้สึก

สุดท้ายแทบจะลอดจากใต้หว่างขาของลู่เสี้ยงหยางในสภาพที่แย่

"ฮ่าฮ่าฮ่า "นักเรียนทั้งห้องหัวเราะออกมาดัง ๆ

เยสเข้ ! หมอนี้น่าสนใจจริง ๆ นึกไม่ถึงจะลอดใต้หว่างขาจริง ๆ นี้ถ้าข่าวออกไป คิดว่าเขาคงจะเป็นคนดังของโรงเรียนแล้ว

คนอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรมาเป็นหัวหน้าห้องพวกเขา?

จากนั้น ฉินหยุนเฟยก็ลุกขึ้นมาจากพื้น ตัวกำลังสั้นจนถึงขีดจำกัดแล้ว ตาคู่นั้นแดงมากยิ่งขึ้น อย่างกับหยดเลือด

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเคยได้รับความน้อยใจแบบนี้มาตอนไหนกัน ถึงได้มาลอดใต้หว่างขาคนอื่น

"ลู่เสี้ยงหยาง นายฝากไว้ก่อนเถอะ พวกเราคอยดูกัน คราวหลังนายตายแน่"ฉินหยุนเฟยกัดฟันมองลู่เสี้ยงหยาง อยากจะกลืนเขาตัวเป็น ๆเลย

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ ทำเป็นเฉย ๆ แล้วพูดว่า:"ลอดใต้หว่างขาแล้ว งั้นก็เหลือเรียกผมว่าปู่"

"มึง ! "ฉินหยุนเฟยโกรธจนหน้าแดงทันที พูดด้วยน้ำเสียงหอบว่า:"มึงอย่าทำเกินไปจะดีที่สุด"

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างจริงจัง:"ผมไม่ได้ทำเกินไป ทุกคนเป็นพยานได้ ข้อตกลงการพนันนี้นายก็ยอมรับ"

ฉินหยุนเฟยโกรธจนพูดไม่ออก เขายอมรับก็จริง แต่ว่าเขาไม่คิดเลยว่า สุดท้ายคนที่แพ้จะเป็นเขา

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ แล้วพูดต่อ:"ยังไงใต้หว่างขานายก็ลอดแล้ว เรียกผมว่าปู่อีกนิด ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" หนังตาฉินหยุนเฟยกระตุกรัว ๆ แค่อยากเบี้ยวนัด แต่ในตอนนั้นเอง ลู่เสี้ยงหยางพูดต่อว่า:"คลิปที่เมื่อกี้นายลอดใต้หว่างขาผม ผมบันทึกไว้แล้ว ถ้าจู่ ๆ ผมอารมณ์ไม่ดี คลิปนี้อาจจะถูกโพสต์บนเว็บบอร์ดของโรงเรียน"

เยสเข้ ! อย่า !

ฉินหยุนเฟยร้องไห้ไม่มีน้ำตา ถ้าคลิปนี้ถูกแพร่ไปบนเว็บบอร์ดของโรงเรียน ถ้างั้นเขาอยู่ในโรงเรียน ก็จะมีแต่ชื่อเสียงแย่ ๆ ถึงตอนนั้น เขาคงจะอยู่ในสถาบันหลงเสินไม่ได้แล้ว

"ได้ ถือว่านายแน่ ผมเรียกนายก็ได้แล้วใช่มั้ย?"สุดท้ายฉินหยุนเฟยพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ยอมแล้วจริง ๆ

"ปะ...ปู่"ฉินหยุนเฟยอดกลั้นความโกรธแล้วเรียก

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูดว่า:"ไม่ได้ยิน เบาเกินไป"

...เชี่ย ! เยสแม่งเอ้ย !

ฉินหยุนเฟยจับคอ ตัดสินใจด้วยความโหดร้าย เรียกเสียงดัง:"ปู่"