หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 363

บทที่ 363 ไปใช้เวลาอันยาวนานในคุก

มองหูคัยไท่กำลังตบปากตัวเอง ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นกวาดสายตาไปยังชายร่างยักษ์สองคนที่แกล้งตายอยู่ที่พื้น พูดเสียงเรียบ "พวกแกสองคนก็ทำแบบเดียวกัน กล้าทำกะล่อน งั้นฉันจะลงมือเอง"

นิ่งสนิท นับว่าแกโหด

คำพูดนี้หล่นออกมา ชายร่างยักษ์ที่ไม่ขยับทั้งสองคน ก็ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ใบหน้ามืดมน ไม่มีการลังเลใจใดๆ ยกมือขึ้นมาตบไปบนหน้าทั้งสองข้างพร้อมกัน

หูคัยไท่ที่อยู่ข้างๆ มองจนโง่แล้ว วินาทีต่อมาถึงได้สติ บัดซบ ที่แท้พวกไม่เอาไหนสองคนนี้แกล้งตายมาตลอด มองดูตนเองถูกลู่เสี้ยงหยางสั่งสอนโดยไม่ช่วยเหลือนี่เอง

ไม่ได้ ไอ้พวกที่ดีแต่กินดื่มไร้ความสามารถไม่มีความรับผิดชอบประเภทนี้ กลับไปต้องจัดการไล่พวกมันออกแล้ว

ต่อมา เสียงเพี๊ยะๆ ของการที่หูคัยไท่และชายร่างยักษ์ทั้งสองตบปากตัวเองก็ดังตามออกมาจากในห้องน้ำชาย

ลู่เสี้ยงหยางประสานมือทั้งคู่ไว้ด้านหลัง ฮัมเพลงในปากเบาๆ ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไป

แต่เพิ่งจะเดินออกจากห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงร้องของผู้หญิงสายหนึ่งดังขึ้นมา "ไอ้คนจน แกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ"

ลู่เสี้ยงหยางหยุดฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองด้านข้าง เพียงเห็นเจียงรั่วหลินมือสองข้างกอดอก มองมาที่ตนเองอย่างหยิ่งผยอง

ในขณะเดียวกันที่ด้านข้างของเจียงรั่วหลิน ยังมีผู้หญิงสวมชุดเครื่องแบบ สวมแว่นตาอีกคนหนึ่งยืนอยู่ น่าจะเป็นผู้ช่วยของเจียงรั่วหลิน ในเวลานี้กำลังมองมาที่เขา ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก

ในใจลู่เสี้ยงหยางอึดอัด ทำไมเพิ่งจะสั่งสอนไอ้โง่นั่นหูคัยไท่ไป ลูกน้องโง่ของเขาก็มาหาถึงประตูเองแล้ว

"เมื่อกี้เธอพูดกับฉันหรือ?" ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถามขึ้น

เจียงรั่วหลินหัวเราะเสียงเย็น พูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า "ขอถามหน่อยว่าที่นี่นอกจากแกที่เป็นคนจนแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหรือไง?"

ลู่เสี้ยงหยางในใจนึกสนุกขึ้นมาทันที ในใจกำลังครุ่นคิด จะสั่งสอนผู้หญิงที่ดูถูกคนอื่นนี้อย่างไรดี

กำลังคิดอยู่ เจียงรั่วหลินเดินบนรองเท้าส้นสูง มาถึงข้างกายลู่เสี้ยงหยาง ชี้จมูกเขาแล้วพูดว่า "คนจนคนหนึ่ง นี่แกยากจนจนบ้าไปแล้วมั้ง แม้แต่ของของฉันคนนี้ก็กล้าขโมย ฉันขอเตือนให้แกมอบออกมาแต่โดยดี ไม่เช่นนั้น ก็ไม่ใช่ง่ายๆอย่างแค่เข้าไปนั่งในคุกแล้ว"

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวราบเรียบ "ฉันฟังไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร"

ผู้หญิงใส่แว่นรับคำต่อ กล่าวว่า "ไอ้คนจน เลิกเสแสร้งได้แล้ว กำไลข้อมือมูลค่า1ล้านของคุณเจียงหายไปแล้ว จะต้องเป็นแกที่ขโมยไปแน่ ยังไม่มอบของออกมาแต่โดยดีอีก"

ฟังคำพูดนี้ ลู่เสี้ยงหยางถูกทำให้โกรธจนหัวเราะแล้ว เจียงรั่วหลินนั้นคิดว่าเขารังแกง่าย ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็โยนมาใส่ศีรษะของตน อยากให้คนเป็นผู้รับเคราะห์หรือ? 

เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา เจียงรั่วหลินยังคิดว่าตนเดาถูกแล้ว กำไลข้อมือนั้นเป็นลู่เสี้ยงหยางขโมยไปจริงๆ

วันนี้ตอนเย็นเธอต้องขึ้นเวทีแสดงรายการหนึ่ง เพื่อที่จะได้รับความสนใจจากทุกคน จึงถือโอกาสสร้างกระแสสักรอบ เธอสวมใส่กำไลข้อมือมูลค่าหนึ่งล้านอย่างโอ้อวด 

ก็เป็นเมื่อสักครู่ ตอนที่เธอกำลังจะขึ้นเวทีแสดง เธอพบว่ากำไลข้อมือหายไปแล้ว

กลับไปคิดอย่างละเอียด คืนนี้ ในทุกคนที่พบเจอ ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนที่น่าสงสัยมากที่สุด

ถึงอย่างไรทั้งตัวเขาสวมใส่แต่ของที่วางขายตามข้างทาง จะต้องเป็นคนจนที่ทั้งตัวไม่มีอะไรแน่นอน จะเคยเห็นกำไลข้อมือหนึ่งล้านตอนไหนกัน?

ด้วยเหตุนี้ พอเห็นเงินจึงเกิดความคิดชั่วร้าย ขโมยกำไลข้อมือของตนเองไป ก็เป็นเรื่องที่อยู่ในเหตุผล

ในเวลานี้ สาวแว่นมองที่ลู่เสี้ยงหยาง เอ่ยขึ้น "คุณเจียง ในเมื่อไอ้ยกจกคนนี้ไม่คิดจะมอบกำไลข้อมือของคุณออกมา เช่นนั้นก็แจ้งตำรวจเถอะ ให้ทางตำรวจมาจัดการเรื่องนี้"

เจียงรั่วหลินพยักหน้า ควักโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะแจ้งตำรวจ

ลู่เสี้ยงหยางไม่กลัวแม้แต่น้อย มองไปที่เจียงรั่วหลิน ราวกับมองคนปัญญาอ่อน เขาอยากจะดูมากว่าเรื่องคืนนี้ เจียงรั่วหลินจะจบเรื่องราวอย่างไร?