หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 364

บทที่ 364 คนจนและสุนัขไม่อาจเข้ามาได้

เดิมทีเจียงรั่วหลินคิดจะทำการเอาใจหูคัยไท่ แต่ที่ไหนได้คิดไม่ถึงว่า หูคัยไท่พลันเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งตีทั้งด่าทอเธอ

นี่ทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วจริงๆ วันนี้ประธานหูออกจากบ้านกินยาผิดหรือ?

เพียงแต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ ตอนนี้หูคัยไท่แทบจะหมดอาลัยตายอยาก

พูดให้ถูกก็คือ ออกมาจากในห้องน้ำชาย ตอนที่เพิ่งจะมองเห็นลู่เสี้ยงหยางนั้น เขาก็หวาดกลัวถึงขีดสุด

ไม่ง่ายเลย ที่เทพเจ้าผู้เหี้ยมโหดเพิ่งจะจากไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ในระยะเวลาที่สั้นขนาดนี้ ก็เจอเขาอีกแล้ว

ที่ยิ่งน่าแค้นใจก็คือ ดาราเล็กๆ คนของตนเอง ถึงกับล่วงเกินลู่เสี้ยงหยาง

ถ้าลู่เสี้ยงหยางเอาบัญชีนี้มาชำระใส่หัวของเขา เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?

น้ำปัสสาวะในโถปัสสาวะ เขาไม่คิดจะดื่มอีกเป็นครั้งที่สอง

คิดมาถึงตรงนี้ หูคัยไท่ก็สั่นไปทั้งตัว คว้าจับผมของเจียงรั่วหลิน พาเธอไปที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง แผดเสียงพูด "เธอมันนางร่านที่มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ เธอรู้ไหมว่าตัวเองล่วงเกินใคร? "

"ใคร? " เจียงรั่วหลินยังอยู่ในอาการตกตะลึง ยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้

อ๊า!

สาวแว่นก็ตะลึงแล้ว แต่ก่อน ทุกครั้งที่เจอกับหูคัยไท่ ล้วนเป็นเขาชี้นิ้วสั่งการคนอื่น แต่ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับไอ้ยาจกลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ถึงกับหวาดกลัวอย่างยิ่ง ก็เหมือนกับเด็กนักเรียนเจอกับครูประจำชั้น

เป็นเรื่องปกติ เครื่องหมายคำถามมากมายปรากฏขึ้นในใจ

หูคัยไท่มองท่าทางที่มองสถานการณ์ไม่ออกของเจียงรั่วหลิน ในใจก็รีบร้อน ยกมือขึ้นตบไปบนหน้าของเจียงรั่วหลิน คำรามอย่างโมโห "ท่านนี้คือประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ประธานลู่ เธอล่วงเกินเขาเช่นนี้ สิบชีวิตยังไม่พอให้ชดใช้ ตอนนี้ยังไม่รีบขอโทษเขาอีก"

หา? ประธานของเฟยหยางกรุ๊ป!

ตามหลังที่ประโยคนี้พูดออกมา ก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นในสมองของเจียงรั่วหลิน นี่มันบ้าอะไรกัน จะเป็นไปได้ยังไง ประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ดีเลวอย่างไรก็เป็นประธานที่มีฐานะทางสังคมหลายหมื่นล้าน จะเป็นคนจนลู่เสี้ยงหยางคนนี้ที่ทั้งตัวใส่แต่เสื้อผ้าข้างทางได้อย่างไร

แต่ว่าเจ้านายก็พูดเช่นนี้แล้ว เธอก็ไม่กล้าสงสัยอะไรอีก

ประหลาดใจก็คือ หูคัยไท่ในเวลาปกติ แต่ไหนแต่ไรไม่เห็นเฟยหยางกรุ๊ปอยู่ในสายตา พูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องทำให้เฟยหยางกรุ๊ปพังพินาศ แต่ตอนนี้เขาเห็นประธานของเฟยหยางกรุ๊ป ถึงกับแสดงออกนอบน้อมและหวาดกลัวขนาดนี้ นี่มันไม่ควรสิ

"หา? " สาวแว่นสงสัยว่าเธอฟังผิดไป มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างปากอ้าตาค้าง ไอ้โง่นี่ไม่ใช่บอดี้การ์ดตัวเล็กๆ ในเฟยหยางกรุ๊ปหรอกหรือ? ทำไมถึงกลายเป็นประธานอย่างกะทันหันไปเล่า?

สงสัยไปสงสัยมา

วินาทีต่อมา เจียงรั่วหลินคุกเข่าลงไปเสียงดัง พูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างตื่นตระหนกสุดขีด "ลู่ ประธานลู่ เมื่อครู่เป็นฉันที่มีตาหามีแววไม่กระทำหยาบคายกับคุณ หวังให้คุณใจกว้างมีเมตตา อย่าได้เอาคำพูดไร้สาระของฉันไปใส่ใจเลย"

ล้อเล่น เจ้านายของตัวเองยังหวาดกลัวลู่เสี้ยงหยางขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าตนเองเป็นแค่ดาราตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

"ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องจริงหรือ? " สาวแว่นเกือบจะถูกทำให้ตกใจจนโง่ไปแล้ว สองขาที่รู้สึกตัวอ่อนระทวยทันที แล้วคุกเข่าที่ด้านหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ร่างสั่นสะท้านถึงขีดสุด เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก "ประธานลู่ ฉันรู้ความผิดแล้ว เมื่อครู่เป็นฉันที่พูดจาเหลวไหล คุณอย่าได้เอาไปใส่ใจ ขอเพียงแค่คุณยอมให้อภัยฉัน คุณจะให้ฉันทำเรื่องอะไรล้วนได้ทั้งนั้น"

ลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่อีกด้าน ตลอดเวลาล้วนรักษารอยยิ้มไว้ ในเวลานี้ยิ่งไม่สนใจเจียงรั่วหลินและสาวแว่น มองไปที่หูคัยไท่ยิ้มกริ่มพูดขึ้น "ดูแล้วไม่ใช่แค่ประธานอย่างแกที่เป็นขยะ พนักงานในความดูแลของแกก็เป็นขยะเหมือนกัน แกคิดว่า เรื่องนี้ฉันควรคิดเล็กคิดน้อยกับแกไหม? "

ได้ยินคำพูดนี้ หูคัยไท่ก็ถูกทำให้ตกใจจนเหลือเพียงครึ่งชีวิต กลัวมากว่าลู่เสี้ยงหยางจะทารุณกรรมเขาอีก รีบยื่นมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เอ่ยว่า "ประธานลู่ เมื่อกี้คุณพูดได้ถูกต้อง ทุกคนของบริษัทเราล้วนเป็นขยะ เห็นแก่ขยะอย่างพวกเราที่ไม่รู้ความ คุณก็อย่าได้เอาพวกเราไปใส่ใจเลย ฉันรับรอง ณ ที่นี้ ต่อไปฉันพบเห็นประธานลู่ ไม่พูดมากความก็จะจากไปแน่นอน ไม่กล้าล่วงเกินคุณอีก"

อะไรนะ?

เห็นหูคัยไท่หวาดกลัวต่อลู่เสี้ยงหยางจนมีท่าทีเช่นนี้ เจียงรั่วหลินและสาวแว่นต่างก็รู้สึกว่า พวกเธอหายใจไม่ค่อยสะดวก สีหน้าที่แสดงออกมาหวาดกลัวและตกตะลึงถึงขีดสุด ราวกับเห็นผีในเวลากลางวัน

ลู่เสี้ยงหยางแท้จริงแล้วมีความสามารถอะไรกัน มีฝีมือมากขนาดนี้