หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 372

บทที่ 372 ความแต่งต่างระหว่างลูกเขย

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา กับประโยคของเย่สวน “วางใจเถอะ ผมไม่ถือสาพวกเขาหรอก ผมก็ไม่ใส่ใจกับคำพูดของพวกเขาด้วย”

บอกตามตรง เขาไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจเย่สวน แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ วิสัยทัศน์และฐานะของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปวดหัวกับมนุษย์ป้าคนหนึ่งเลยแม้แต่น้อย

“อืม” เย่สวนพยักหน้ารับ ประสานมือกับลู่เสี้ยงหยาง เดินตามหลังของหลิวจิ้ง เข้าสู่เขตบ้านพักของเหอตงเหมย

ไม่นานนัก ลู่เสี้ยงหยางสามคนเข้าสู่เขตบ้านพักตากอากาศหลงซานเลขแปดเป็นที่เรียบร้อย

ที่นี่เป็นเรือนใหม่ของเหอตงเหมย

เมื่อเข้ามาในห้องโถง ก็ได้พบกับคุณลุงคุณป้านั่งล้อมรอบ คุณป้าคนหนึ่งที่อยู่ในชุดกี่เพ้า ที่มีแต่คำสรรเสริญมากมายหลุดออกจากปาก

“ว้าว พี่ตงเหมย ลูกเขยพี่ดีจริงๆ เลย แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น ก็ซื้อบ้านพักตากอากาศหลงซานให้พี่ได้แล้ว หลังนี้คงร้อยกว่าล้านสินะคะพี่”

“ฮ่าฮ่า ร้อยกว่าล้าน? จะซื้อบ้านพักตากอากาศที่นี่ได้อย่างไร บ้านพักตากอากาศหลังนี้ของพี่ตงเหมย อย่างน้อยก็ต้อง300ล้านขึ้น”

“เฮ้อ หากลูกเขยจนตรอกของฉันคนนั้น ได้ครึ่งหนึ่งของลูกเขยพี่ตงเหมยละก็ ฉันก็นอนตายตาหลับแล้ว”

“พี่ตงเหมย ใบบรรดาเพื่อนเก่าคนที่น่าอิจฉาที่สุดก็คือพี่ นอกจากลูกสาวจะแต่งงานกับคนมีฐานะแล้ว แถมเขายังนึกถึงพี่อยู่ตลอดอีก”

“นั่นสิพี่ตงเหมย พี่มีชีวิตแบบที่เราทุกคนอิจฉา”

…..

คำเยินยอแต่ละประโยค เหอตงเหมยยิ้มแก้มปริ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก

ในเวลานี้เอง เธอเห็นครอบครัวของหลิวจิ้งเดินเข้ามา จึงรีบลุกขึ้นยืนกล่าวคำทักทายทันที

หลิวจิ้งเดินเข้ามา นั่งลงตรงข้างเหอตงเหมย ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนั่งบนโซฟาอีกด้าน

คนที่อยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนร่วมห้องของหลิวจิ้งกว่าครึ่ง ในอดีตหลิวจิ้งเองก็เป็นคนปากจัด และชอบการเปรียบเทียบ เพราะงั้นเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ชอบเธอก็มีอยู่ไม่น้อยเช่นเดียวกัน เมื่อได้เจอกัน ก็แค่เกิดการสนทนาโดยที่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้น

หนึ่งในนั้นคุณป้าแว่น เมื่อเห็นการปรากฏตัวของหลิวจิ้ง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที

หลายปีที่แล้วลูกชายของเธอชอบเย่สวน แต่หลิวจิ้งรังเกียจที่บ้านของเขาจน เธอออกคำสั่งเตือน ให้ดูลูกชายของตนดีๆ อย่าปล่อยให้เขาไปยุ่งวุ่นวายกับเย่สวน เรื่องนี้ ติดอยู่ในใจของคุณป้าแว่นมาโดยตลอด อันที่จริงเธอคิดว่าผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างเย่สวน ต้องใช้ชีวิตกับผู้ชายที่คู่ควรกับเธอ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน ท้ายที่สุดเย่สวนกลับหาไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกิน

เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกหลังน้ำชา ของกลุ่มก๊วน

“เหอะ คิดว่าใครซะอีก?” คุณป้าสวมแว่นเหยียดหยามในใจ คิดที่จะแดกดันหลิวจิ้งเสียหน่อย แต่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้น คงไม่ดีถ้าจะพูดออกมาโดยตรง จึงเอ่ยอย่างเป็นนัย เธอหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเอ่ยถามเหอตงเหมย “พี่ตงเหมย บ้านพักตากอากาศหลังนี้ที่ลูกเขยพี่ซื้อให้ ราคาเท่าไหร่กันแน่?” เหอตงเหมยกำลังหาโอกาสชื่นชมลูกเขยตนเอง เพราะงั้นเธอจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มทันที “ราคาเท่าไร่กันแน่ฉันเองก็ไม่รู้หรอก แต่ราคาคงไม่เบา ยังไงซะก็ต้องมี400ล้านขึ้นอยู่แล้ว”

ซู๊ด!

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้า คุณลุงคุณป้าพวกนี้ กำเนิดในครอบครัวเล็ก โดยปกติจำนวนเงินที่เคยเห็นมากที่สุดก็แค่หลักล้าน ผู้ที่มีความสามารถซื้อบ้านพักตากอากาศได้ มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

ในโลกพวกของเขา ยากที่จะเห็นภาพ การใช้เงิน400กว่าล้านเพื่อซื้อบ้านหลังหนึ่งเป็นความรู้สึกยังไง

คุณป้าสวมแว่นตกใจจนอ้าปากค้าง พร้อมเอ่ยด้วยความอิจฉา “หากฉันได้เข้ามาอยู่ในที่แบบนี้ ต่อให้ต้องแลกด้วยอายุขัยไปหลายปีก็ยอม”