หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 373

บทที่ 373 บังเอิญผมก็ซื้อไว้หลังหนึ่ง

เมื่อถูกห่อหุ้มไปด้วยเสียงหัวเราะรอบตัว หลิวจิ้งสีหน้าไม่สู้ดี เดิมทีอุปนิสัยที่ไม่ยอมแพ้อย่างเธอ น้องโต้แย้งกลับในทันที แต่เธอหยิบยกผลงานขึ้นมาหักล้างไม่ได้จริงๆ

ลูกเขยของเหอตงเหมย ให้บ้านหลังโตหลายร้อยล้านเป็นของขวัญแก่แม่ยาย ลู่เสี้ยงหยางย้ายเข้ามาอยู่ตระกูลเย่ แต่กลับไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับเธอทั้งนั้น

แค่คิดก็เจ็บปวดหัวใจแล้ว

เย่สวนสีหน้าไม่สู้ดี เธอหน้าเสียอย่างชัดเจน คนพวกนี้แม้ว่าจะนั่งอยู่ด้วยกัน แต่กลับมีเพียงแค่การเปรียบเทียบ สนุกไหม!

เธอเกรงว่าประโยคเหล่านี้จะทำร้ายเกียรติและศักดิ์ศรีของลู่เสี้ยงหยาง จึงหันไปปลอบใจลู่เสี้ยงหยางเสียงแผ่ว

ลู่เสี้ยงหยางส่งรอยยิ้มตอบ ส่งสายตาให้เย่สวนไม่ต้องเป็นกังวล เพื่อแสดงว่าตนไม่เป็นอะไร

หลังจากนั้น ทุกคนแดกดันลู่เสี้ยงหยางต่อเนื่อง เมื่อเห็นว่าเขาไร้การตอบรับใดๆ จึงไม่สนใจเขาอีก

คุณป้าสวมแว่นเสนอขึ้นหลังจากนั้น “พี่ตงเหมย พวกเราไม่เคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังโตมาก่อน วันนี้อุตส่าห์ได้มาขึ้นบ้านใหม่ของพี่ทั้งที พี่ต้องพาเราเดินชมให้ทั่วนะ เฮ้อ บ้านพักตากอากาศ ชีวิตนี้เราไม่มีปัญญาได้อยู่หรอก ก็ได้แต่เดินชมให้หายอยากเท่านั้น

เหล่าลุงป้าทั้งหลายก็เห็นด้วย กับประโยคที่ได้หลุดออก ทุกคนต่างเรียกร้องที่จะเดินชมบ้าน

เหอตงเหมยโบกมืออย่างใจกว้าง พร้อมกับเอ่ย “วางใจเถอะ เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมานาน ฉันต้องพาพวกแกเดินชมแน่นอน และแน่นอนว่าพวกแกจะถ่ายรูปลงไทม์ไลม์ ฉันก็ไม่ขัดข้อง”

ทุกคนต่างพยักหน้ารับ เตรียมโทรศัพท์ขึ้นมาไว้ตั้งนานแล้ว

หลังจากนั้น เหอตงเหมยพาเหล่าคุณลุงคุณป้าเดินชมรอบๆ บ้าน ทั้งในและนอก บนและล่าง

ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง ถึงได้สิ้นสุดลง

ทุกคนกลับมานั่งลงที่โซฟาดั่งเดิม เข้าสู่โหมดเยินยอเหอตงเหมยอีกครั้ง “ว้าว พี่ตงเหมย บ้านของพี่น่าอยู่จริงๆ เลย การตกแต่งก็ดีมากด้วย ทิวทัศน์ข้างนอกก็สวยมากอีกต่างหาก”

“พี่อยู่ที่นี่ คงได้มีชีวิตยืนยาวกว่าเราไปหลายปี”

“พี่ตงเหมย พี่นี่น่าอิจฉาจริงๆ ที่มีลูกเขยที่มีขนาดนี้ เฮ้อ ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องเมื่อเทียบกับลูกเขยของพี่แล้ว แม้แต่ถือรองเท้ายังไม่คู่ควรเลย”

“พี่ตงเหมย ลูกเขยพี่ประสบความสำเร็จมากจริงๆ ลูกชายของฉันคนนั้น ตอนนี้อายุ30กว่าแล้วยังไม่มีงานทำเลย ไม่อย่างนั้นอีกประเดี๋ยวพี่จะลองพูดกับลูกเขยพี่ดูดีไหม ว่าช่วยชี้ทางให้กับลูกชายของฉันสักหน่อย บุญคุณนี้ครอบครัวเราจะไม่มีวันลืมเลย”

“.....”

ในเวลาอันสั่น เสียงเยินยอเอาใจดังกึกก้อง ทำให้ผู้ที่ได้ยินต้องหัวชา

ไร้การเปรียบเทียบก็ไร้การทำร้าย หลิวจิ้งนั่งเจ็บปวดอยู่ที่มุมเงียบๆ

เพราะเหอตงเหมยมีลูกเขยที่ดี จึงได้รับการสรรเสริญจากทุกคน เมื่อเปรียบเทียบ กับตนเองแล้ว เธอกลายเป็นผู้ที่ถูกลืม

ไม่นานนัก ข้างนอกดังขึ้นด้วยเสียงรถคันหนึ่ง

ประตูรถถูกเปิดออก ชายหญิงคู่หนึ่งเดินลงมา

ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูท รองเท้าหนัง ในมือหอบเอกสารของบริษัท ราวกับผู้บริหารชั้นสูงที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

หญิงสาวมีรูปร่างสูง หน้าตาดี มีชุดประจำตำแหน่งที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ ทำให้เธอดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด

ทั้งคู่เป็นลูกสาวและลูกเขยของเหอตงเหมย

ถาวยู่

หม่าเหวิน