หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 374

บทที่ 374 จะโกหกต่อไปยังไง

อะไรนะ? ลู่เสี้ยงหยางก็ซื้อบ้านพักตากอากาศเหมือนกันเหรอ?!

สายตาของทุกคนตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง ตามประโยคที่หลุด ออก

ทุกคนนิ่งอึ้งไปเสี้ยววินาที ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง จับต้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางเสมือนกับคนที่สติฟั่นเฟือน

ให้ตาย!

ก็แค่ไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกินมันช่างกล้า บอกว่าเขาซื้อบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง ไอ้หมอนี่ฝันอยู่หรือเปล่า

ถาวยู่หัวเราะอย่างเยาะเย้ย หันไปทางเย่สวน “สามีที่ไร้ประโยชน์ของเธอคงยังไม่ตื่นใช่ไหม?”

หม่าเหวินเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “แกเป็นเขยย้ายข้าวของตระกูลเย่ แม่ว่าจะได้เงินค่าขนม1500ต่อเดือน เก็บออมมาหลายปี ก็แค่หลายแสน จะไปพอได้ยังไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง ไอ้หมอนี่ตลกชะมัด คนอย่างมัน ยังกล้าโอ้อวดบอกว่าตนซื้อบ้านพักตากอากาศ

เย่สวนกระตุกแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยาง “นายอย่าพูดพล่อยๆ” ลู่เสี้ยงหยางอยู่กับเธอตลอดเวลา เขาได้ซื้อบ้านพักตากอากาศหรือไม่ เธอรู้ดีที่สุด ลู่เสี้ยงหยางคงพูดไปอย่างนั้น แค่อยากที่จะแสดงจุดยืนเท่านั้น น่าเสียดายที่เขาใช้ผิดวิธี ตอนนี้มีแต่จะนำมาด้วยการเหยียดหยามแดกดันที่มากกว่าเก่า

หลิวจิ้งเองก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความไม่พอใจเช่นเดียวกัน จะคุยโวโอ้อวดอะไรกัน? แกเป็นลูกเขยของตระกูลเย่มาตั้งหลายปี ไม่เห็นว่าแกจะมีผลงานอะไรเลยสักอย่างเดียว

คุณป้าสวมแว่นหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับเอ่ยกึ่งยิ้มไม่ยิ้ม “บนโลกนี้ ลูกเขยเยอะแยะไป แต่ไม่ใช่ลูกเขยทุกคนที่จะดีเหมือนหม่าเหวิน ที่สามารถซื้อบ้านพักตากอากาศให้กับแม่ยายได้”

เหอตงเหมยได้ใจเป็นอย่างมาก หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “แกมีใจที่กตัญญูต่อแม่ยายก็พอแล้ว อย่าเทียบกับหม่าเหวินของเราเลย ไม่อย่างนั้น แกจะแพ้อย่างราบคาบ รู้สึกตนเองไร้ประโยชน์”

ล้อเล่นอะไรกัน ลูกเขยที่ดีของตน ให้ของขวัญที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง เอาอะไรทาเทียบชั้นลูกเขยของตน?

คุณลุงคนหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “ลู่เสี้ยงหยาง ไม่ใช่ว่าคนแก่อย่างฉันดูถูกแก แต่ความสามารถของแก แม้แต่ห้องน้ำยังไม่มีปัญญาซื้อเลย อย่าว่าแต่บ้านพักตากอากาศเลย หากอยากมีตัวตน ไม่ใช่ว่าจะเพิ่งพาปากอย่างเดียวก็พอแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยคเหยียดหยามอย่างต่อเนื่อง ลู่เสี้ยงไร้ไม่โกรธแค้นแต่อย่างใด เขาเพียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ผมมีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศหรือไม่ ทุกคนไม่มีสิทธิ์ในการตัดสิน”

ดูทีท่าคุยโวนั่น เหอตงเหมยสายตาเป็นประกาย “ใครๆ ก็พูดได้ ไหนล่ะหลักฐาน ตอนนี้แกพูดดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ หากแกนับถือในตัวลุงๆ ป้าๆ อย่างเรา แกก็แจกการ์ดเชิญให้กับเราซะสิ ถึงตอนนั้น พวกเราจะไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของแกบ้าง คึกคักหน่อย จะได้เป็นมงคล”

ฮ่าฮ่า ไอ้หมอนี่ชอบสร้างภาพนักไม่ใช่หรือไง? ถ้างั้นก็แหกหน้ามันซะ ดูสิว่าถึงตอนนั้นเขาจะทำยังไง

ทุกคนต่างจับตามองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่ต้องการเล่นตลก ไอ้หมอนี่เพิ่งคุยเอาไว้ใหญ่โต เขาเองก็ซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ให้มันเอาออกมาดูซะ

ฮ่าฮ่า ถึงเวลาหากเอาออกมาไม่ได้ ก็จะได้แดกดันเขาอีกรอง ฮ่าฮ่า สนุกชะมัด

“งั้นก็ได้ ผมก็คิดเอาไว้อย่างนั้นเหมือนกัน ผมก็กำลังตัดสินใจ เชื้อเชิญทุกคนในที่นี้ไปเยี่ยมชมที่บ้านพักตากอากาศของผมบ้าง” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เฮ้อ!

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทุกคนต่างส่ายหน้า ไอ้เขยแต่งเข้านี่ไม่กลัวตายเอาเสียเลย คิดจะพูดอะไรก็พูด

เย่สวนนิ่งอึ้งไปกับการกระทำของลู่เสี้ยงหยาง หรือว่าเขาซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงๆ?