หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 375

บทที่ 375 ต้อนรับนายกลับบ้าน

ในเวลา ถาวยู่เองก็เสริมขึ้น “แม่คะ วางใจเถอะ ขอเพียงแค่ไอ้งั่งลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ซื้อในหลงซาน ก็ไม่มีทางสู้กับเราได้อยู่แล้ว”

ในปินเหอ บ้านพักตากอากาศที่หลงซานดีที่สุด ถูกเรียกขานว่าเป็นที่อยู่ของเหล่าคนรวยมีฐานะ

คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ทุกคนต่างก็เป็นคนมั่งคั่ง ส่วนเขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ต่อให้โชคดี ที่มีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศได้ ก็คงซื้อได้แค่ที่ๆย่ำแย่ ที่อยู่ในเขตชานเมือง

ถ้าจะให้ฟังดูดี ก็คือบ้านพักตากอากาศ แต่ถ้าให้พูดตามตรงก็แค่ชนบท ฮ่าฮ่าฮ่า

เมื่อได้ยินลูกเขยและลูกสาวว่าอย่างนั้น ในที่สุดเหอตงเหมยก็สบายใจขึ้นมาบ้าง เธอกำลังไตร่ตรองว่า อีประเดี๋ยวจะเล่นงานไอ้หมอนี่ยังไงดี

ในเวลาเดียวกันนั้น คนอื่นๆ บนรถคันอื่น ก็มีความคิดเดียวกันกับถาวยู่และหม่าเหวิน เพราะงั้นพวกเขาจึงไม่แยแสลู่เสี้ยงหยาว

แต่ในไม่ช้า หม่าเหวินก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอดูออก ทิศทางที่ลู่เสี้ยงหยางมุ่งไป เป็นบ้านพักตากอากาศหลงซานที่อยู่ยอดเขา

เขาเป็นพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลงซาน ก็ต้องชัดเจนกับบ้านพักเขตหลงซานทุกที่อยู่แล้ว ว่าพวกเขาตั้งราคากันอย่างไร

จากตีนเขาถึงยอดเขา ราคาของบ้านพักจะเพิ่งขึ้นตามลำดับ

นั่นก็หมายความว่า ภายในเขาหลงซาน โซนตีนเขาถูกที่สุด บนยอดเขาแพงที่สุด และดีที่สุด

และตอนนี้ หลังที่เขาซื้อให้กับแม่ยาย อยู่ระดับล่างสุดของตีนเขา

ไอ้บ้าเอ๊ย หรือว่าบ้านพักที่ไอ้เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางซื้อ จะมีระดับมากกว่าบ้านพักหลังนี้ของเขา?

เมื่อนึกได้ดังนี้หม่าเหวินร้อนรน

แต่ในเสี้ยววินาทีเขากลับส่ายหน้า นี่มันเป็นไปไม่ได้ บ้านพักตากอากาศที่เขาซื้อ ต่อให้แย่ที่สุดในหลงซาน ก็ต้องเสียเงินหลายร้อยล้าน

เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง อยากจะซื้อบ้านพักที่ดีกว่าบ้านพักหลังนี้ ยังไงซะก็ต้องมากกว่าของเขาอยู่แล้ว เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะมีเงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?

ดังนั้น หม่าเหวินโล่งอกขึ้นมาบ้าง คิดว่าตนคงคิดมากเกินไปเอง

ระหว่างทาง ภายในรถของเย่สวน

ในเวลานี้ เธอเอ่ยถามลู่เสี้ยงหยาง “นายซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงเหรอ?”

วันนี้ เรื่องที่เกี่ยวกับบ้านพักตากอากาศ ลู่เสี้ยงหยางดูตั้งใจเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนกับพูดเล่นเลย

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “จริงสิ เพิ่งซื้อวันนี้เช้า ทีแรกคิดจะเซอร์ไพรส์คุณซะหน่อย ก็เลยไม่ได้บอกก่อน แต่ตอนนี้ ในเมื่อพวกเหอตงเหมยอยากจะดู งั้นผมก็จะพาพวกเขาดูแล้วกัน”

เย่สวนรู้สึกซาบซึ้ง ลู่เสี้ยงหยางต้องเห็นเมื่อเช้าตอนที่ตนดูบ้านแน่ๆ เขาก็เลยซื้อบ้านพักตากอากาศซะเลย

หลิวจิ้งอึดอัดใจ จึงกล่าวคำขอโทษ “ฉันขอโทษ หากไม่ใช่เพราะว่าฉันขายบ้านของเรา ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

นาทีต่อมา เย่สวนหันไปถามลู่เสี้ยงหยาง “นายซื้อบ้านพักที่ไหน?”

บอกตามตรง เธอลังเลใจ หากบ้านพักที่ลู่เสี้ยงหยางซื้อนั้นทำเลไม่ค่อยดี อีกเดี๋ยวต่อให้พวกเหอตงเหมยได้เห็นแล้ว ก็ต้องเหยียดหยามลู่เสี้ยงหยางอีก

ลู่เสี้ยงหยางขับรถ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “อยู่บนยอดเขานี้แหละ”

อะไรนะ? บนยอดเขา?

แค่ประโยคเดียวก็สามารถทำให้เย่สวนและหลิวจิ้งต่างก็ตกตะลึง ในฐานะที่เป็นคนในพื้นที่ปินเหอ พวกเขาต้องรู้อยู่แล้ว ว่าบ้านพักตากอากาศหลงซานที่ความแตกต่าง

บ้านพักที่อยู่บนยอดเขาหลงซานต่างหาก ถึงจะเป็นบ้านหลังที่ดีที่สุด

แต่ในทันที เย่สวนและหลิวจิ้งกลับส่ายหน้า บ้านพักตากอากาศที่อยู่บนยอดเขาของหลงซาน คงต้องใช้เงินหลายพันล้าน ลู่เสี้ยงหยางเอาเงินมาจากไหน?

เพราะงั้น ตลอดทางนั้น เย่สวนเต็มไปด้วยคำถาม