หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 389

บทที่ 389 เย่หยุนเทาโดนตี

ลู่เสี้ยงหยางฟังคำพูดงี่เง่าของเย่หยุนเทาแล้วก็ยังคงนั่งเฉยอย่างไม่แยแส

ในใจก็คิดคำนวณว่า น่าจะใกล้ได้เวลาแล้ว

เนื่องจากเย่หยุนเทาชอบตอแหลมากขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นแล้วตนเองก็มีเหตุผลที่จะร่วมมือกับเขา

และเย่หยุนเทาเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ยอมขยับ เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ได้เอาคำพูดของเขาเข้าไปในหูเลย ทันใดนั้นเขาก็โกรธจัด ตอนนี้แม้แต่พวกของถังจวิ้นยังต้องคอยดูสีหน้าของเขาเลย นับประสาอะไรกับลู่เสี้ยงหยางลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนนี้?

ปึง!

พอตบโต๊ะแล้ว เย่หยุนเทาก็ยืนขึ้นแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางพร้อมกับพูดว่า “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้หรือไง? ต่อจากนี้สิ่งที่พวกเราต้องการคุยกันคือเรื่องลับและสำคัญของบริษัท ขยะอย่างนายยังไม่เชื่อฟังแล้วไสหัวออกไปอีก?”

ก่อนที่เสียงพูดจะจบลง เขาได้มองไปทางเย่สวนและเตรียมที่จะออกแรงกดดันเธอ

ในเวลาเดียวกัน คนทั้งหลายในตระกูลเย่และกลุ่มคนของถังจวิ้นเหล่านี้ก็พากันมองไปที่เย่สวนเช่นกัน โดยร่วมมือกับเย่หยุนเทาออกแรงกดดันไปทางเย่สวน

อธิบายได้ชัดเจนว่าต้องการให้เย่สวนเอาตัวลู่เสี้ยงหยางออกไป

เย่สวนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอเอ่ยอย่างเย็นชาว่า : “อยากให้ลู่เสี้ยงหยางออกไปก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปกับเขาก็แล้วกัน”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว โอหยางรั่วสุ่ยก็ถึงกับสะดุ้งตกใจแล้วรีบดึงแขนเสื้อของเย่สวนอย่างรวดเร็วและพูดว่า : “เย่สวน เธออย่าพูดอะไรโง่ๆ เพื่อผู้ชายที่เป็นแมงดาคนหนึ่ง ทำไมต้องถึงต้องยอมเข้ากับครอบครัวไม่ได้?”

เย่สวนไม่ได้ตอบกลับใดๆ แต่การแสดงออกบนใบหน้ามีความมุ่งมั่นอย่างมาก

ท่านย่าที่กำลังเป็นทุกข์ว่าจะไม่มีโอกาสเตะโด่งเย่สวนออกไปจากบริษัทของตระกูล เวลานี้ได้พูดอย่างแผ่วเบาว่า : “เย่สวน อย่าลืมว่าคุณเป็นประธานรักษาการณ์ของตระกูลเย่กรุ๊ป การตัดสินใจใดๆจะต้องมาจากการพิจารณาถึงผลประโยชน์ของกรุ๊ป ถ้าหากว่าคุณใช้อารมณ์ และกล้าที่จะก้าวออกจากประตูนี้เพียงครึ่งก้าว ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานที่กรุ๊ปอีกแล้ว”

ตอนนี้ภายในตระกูล ด้วยความช่วยเหลือของเย่หยุนเทาก็สามารถมีพลังอันแข็งแกร่งแล้ว ถ้าเย่สวนไปแล้วจริงๆ เธอเองก็ไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย

เย่สวนส่งเสียงคำรามในจมูก เธอไม่ได้สนใจตำแหน่งประธานรักษาการณ์เลยด้วยซ้ำ เมื่อดึงมือลู่เสี้ยงหยางให้ลุกขึ้นแล้วก็เตรียมพร้อมที่จะจากไป

แต่ปลายเท้ายังไม่ได้ก้าวออกไป ก็มีชายหนุ่มรูปร่างกำยำประมาณสิบกว่าคนหลั่งไหลเข้ามาในห้องส่วนตัว หลังจากนั้นก็มีชายหนุ่มสวมแว่นท่าทางเป็นผู้ดีและสวมชุดสูทสีขาวตามมาติดๆทันที

โจวข่าย

หัวหน้าพ่อบ้านของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง นอกเหนือจากลู่เสี้ยงหยางผู้เป็นเจ้าของร้านและผู้จัดการร้านแล้วก็เป็นอำนาจของเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ท่านย่า เย่หยุนเทา ถังจวิ้นและพวกคนอื่นๆล้วนแต่รู้จักชื่ออันยิ่งใหญ่ของโจวข่าย จึงรีบลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าและทักทายโจวข่ายด้วยความเคารพ

แต่ว่าโจวข่ายไม่ตอบรับเลย สายตาคมกริบเหมือนมีดจ้องมองไปที่ร่างของเย่หยุนเทาแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบว่า : “คุณเป็นคนจองห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานงั้นเหรอครับ?”

เย่หยุนเทาเผชิญกับความหนาวเย็นไปทั่วทั้งตัวและตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ยังคงฝืนใจพยักหน้าพูดว่า : “ใช่แล้ว”

“พูดเหลวไหล” ทันทีที่พูดจบ โจวข่ายก็ชี้ไปที่หน้าของเขาทันทีและกล่าวอย่างเย็นชาว่า : “ถ้าวันนี้คุณยังไม่อยากถูกหามออกไปจากที่นี่ก็อธิบายมาตามจริงจะดีกว่า”

ฟึ่บ!

เสียงยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง ร่างกำยำแข็งแกร่งประมาณสิบกว่าคนก็พุ่งเข้ามาล้อมเย่หยุนเทาไว้ชนิดที่แม้แต่น้ำก็ไหลผ่านไม่ได้

ชายหนุ่มรูปร่างแข็งแกร่งสิบกว่านี้ล้วนแต่เป็นผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชีวิตคนอยู่ในมือ และในตอนนี้ได้ปล่อยบรรยากาศแห่งการฆ่าออกมาบนตัว เย่หยุนเทาตกใจกลัวจนแทบฉี่รดกางเกง

พูดตามตรงห้องส่วนตัวเย็นวี่จี่หนานนี้ เขาจองในนามของเย่สวน เดิมทีก็เป็นวัวสันหลังหวะอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าผู้สู้รบของฝั่งตรงข้ามมีโฉมหน้าที่จริงจังและโหดเหี้ยมอย่างมากในตอนนี้

คิดอย่างมั่วซั่วก็ยังรู้เลยว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

และในขณะเดียวกัน ในใจของโจวข่ายก็ตื่นตระหนกชนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานห้องนี้เดิมทีมันถูกสงวนไว้ให้เจ้านายใช้ในวันนี้ แต่ไม่รู้ว่าถูกคนอื่นครอบครองได้อย่างไร