หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 388

บทที่ 388 ภัยคุกคาม

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางทำให้หลายๆคนในห้องส่วนตัวพากันแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง

ต่อมา จนเมื่อพวกเขามีสติกลับคืนมาแล้ว ขณะตอนที่มองดูลู่เสี้ยงหยาง บนหน้าก็แสดงออกถึงถ้อยคำเย้ยหยันมากมาย

เจ้าหมอนี่มันขี้โม้จริงๆ อยากให้ตัวเองมีความสำคัญมากถึงขั้นกล้าคุยโวอย่างไร้ยางอายว่าเขาก็จองห้องส่วนตัวที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งด้วยเช่นกัน

แต่คนปกติทั้งหมดต่างรู้กันว่าถ้าหากต้องการจองห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง คุณต้องมีบัตรVIP

เศษสวะอย่างลู่เสี้ยงหยาง มีสิทธิ์อะไรถึงได้ครอบครองบัตร VIPของร้านล่ะ?

เย่หยุนเทาหัวเราะชอบใจเสียงดังและพูดเยาะเย้ยว่า “ไอ้หนู แกช่วยโม้ให้มันเหมือนจริงหน่อยได้ไหม? ฉันว่าพวกเราทุกคนในครอบครัวต่างก็รู้ว่าแกมีความสามารถมากแค่ไหน แกเป็นแค่เศษสวะเกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง อย่ามาพูดโม้อย่างไม่มีความละอาย โอเคไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไร

เย่ซวงก็พูดโจมตีตามมาว่า : “อย่ามาพูดว่าจองห้องส่วนตัวที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง คนอย่างนายจะเชิญทุกคนไปกินข้าวซักมื้อที่โซนธรรมดาข้างนอกยังทำไม่ได้เลย นายคิดว่าการพูดไร้สาระโดยไม่ใช้สมองคิดและพูดเพ้อเจ้อจะทำให้นายรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนงั้นเหรอ? น่าขำชะมัดเลย”

เย่เชี่ยนเองก็ยิ้มแล้วพูดใส่สีตีไข่ลงไปอีกว่า “นี่คงไม่ใช่สไตล์ของพี่เขยมาตลอดเลยใช่ไหม? ฮ่าๆ เย่สวนเธอชอบประเภทนี้เหรอ ไม่มีทาง”

สีหน้าการแสดงออกบนใบหน้าของท่านย่ามืดมนถึงขีดสุด เพราะกลัวว่าลู่เสี้ยงหยางจะส่งผลกระทบต่อสภาวะอารมณ์ของโอหยางรั่วสุ่ย จึงพูดกับโอหยางรั่วสุ่ยทันทีว่า : “คุณโอหยางลู่เสี้ยงหยางยากจนขนาดไหน เป็นคนนิสัยยังไงหนูก็รู้ เขาชอบทำตัวโดดเด่น ที่เขาคุยโม้เมื่อกี้นี้ หนูมองว่าเป็นเรื่องตลกก็พอ หนูอย่าได้เอามาใส่ใจ”

โอหยางรั่วสุ่ยถอนหายใจอยู่ในใจแล้วพยักหน้า ไม่ได้เจอมาหลายปี ลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแค่นิสัยไม่เปลี่ยน ยิ่งไปกว่านั้นยังพูดจาขี้โม้หนักยิ่งกว่าเดิม ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมเย่สวนถึงได้ยังเลี้ยงดูขยะเช่นนี้เอาไว้ ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอ เธอหย่าไปนานแล้ว

ยังมีผู้ชายดีๆของเมืองปินเหออีกมากที่ยังรอเย่สวนอยู่นะ

ทันใดนั้นเย่สวนก็เกิดความสงสัยในสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูด มันไม่ใช่เรื่องจริงสินะ? ถ้าเปลี่ยนเป็นก่อนหน้านี้ เธอไม่ลังเลเลยที่จะคิดว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังโกหกและพูดจามั่วซั่วเพราะอยากทำตัวโดดเด่น แต่ว่าแม้แต่วิลล่า888บนยอดเขาหลงซานลู่เสี้ยงหยางยังสามารถซื้อได้ การจองห้องส่วนตัวของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง น่ากลัวว่าจะสามารถทำได้เช่นกัน

แต่ทว่าการจองห้องส่วนตัวของที่นี่ จำเป็นจะต้องมีบัตรVIPของร้านอาหาร แต่ตัวเธอไม่เคยเห็นบัตร VIP บนตัวลู่เสี้ยงหยางมาก่อนเลย

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่พูดอะไร เขาหยิบมือถือออกมาแล้วส่งข้อความออกไป

และในเวลาเดียวกัน ด้านนอกของห้องส่วนตัวเย็นวี่เจียงหนานมีเสียงความวุ่นวายดังขึ้น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นชายหนุ่มแต่ละคนสวมชุดสูทใส่รองเท้าหนังเป็นประกายส่องสว่างเดินอย่างเร่งรีบเข้ามา

คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ได้รับเชิญให้มาทางโทรศัพท์จากเย่หยุนเทาเมื่อสักครู่นี้

และเมื่อเข้าในภายในห้องส่วนตัวแล้ว คนเหล่านี้ต่างพากันตกตะลึงว่า ที่แท้ห้องส่วนตัวระดับไฮเอนด์ของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งมีหน้าตาเช่นนี้เอง

ฮ่าๆ วันนี้ต้องขอขอบคุณเย่หยุนเทาที่ให้พวกเขานับได้ว่าเป็นบุคคลที่ได้เปิดโลกกว้างแล้ว

เย่หยุนเทามองไปที่คนเหล่านี้ เพราะเป็นการจงใจเสแสร้ง ดังนั้นเขาจึงวางฟอร์มอย่างมาก เขาลุกขึ้นมา ทักทายคนเหล่านี้อย่างสบายๆแล้วนั่งแยกตัวออกมา

พูดตามตรง ถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มายังสถานที่ระดับไฮเอนด์ขนาดนี้ ดังนั้นตอนที่นั่งลงเก้าอี้ ทุกคนต่างระมัดระวังราวกับว่ามีสว่านอยู่บนเก้าอี้ เมื่อทิ้งน้ำหนักนั่งลงไปแล้วจะเจาะเข้ามาในบั้นท้ายของพวกเขา

หลังจากประหลาดใจเช่นนั้นอยู่หลายวินาที ถังจวิ้นหนึ่งในกลุ่มก็ไม่สามารถยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นในใจเอาไว้ได้และพูดอย่างระมัดระวังว่า : “คุณชายหยุนเทา พวกเราต่างรู้กันว่า การจองห้องส่วนตัวระดับไฮเอนด์ของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง มันเป็นเรื่องยากอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมีความสามารถนี้”