หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 387

บทที่ 387 หลงเสน่ห์ผู้ชายเหี้ยๆ

หลังจากที่เย่หยุนเทาพูดคำเสแสร้งนั่นออกมา คนในตระกูลเย่หลายคนก็เริ่มประจบประแจงเขา

แต่เพราะอยู่ตรงหน้าโอหยางรั่วสุ่ย เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีลำพองใจเลยและพูดอย่างใจเย็นว่า : “มันไม่ได้มีอะไรน่าทึ่งเลย ครั้งหนึ่งตระกูลเย่ของพวกเราเป็นเพียงครอบครัวเล็กๆในเมืองปินเหอ ได้รับสายตาดูถูกเหยียดหยามจากผู้คนมากมาย นับตั้งแต่ตอนนั้นผมก็สาบานว่าจะทำงานหนัก เพื่อให้วันหนึ่งข้างหน้า ตระกูลเย่ของพวกเราจะสามารถยืนอยู่ในจุดสูงสุดหรือแม้แต่จุดสุดยอดของเจียงหนานทั้งหมด”

คำพูดนี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ฮึกเหิมและกระตือรือร้น

คนในตระกูลเย่หลายคนขยี้ตา บ้าเอ๊ย วันนี้เย่หยุนเทากินยาผิดมาสินะ ถึงได้พูดได้อย่างมีระดับชนชั้นสูงขนาดนี้ แทบจะเหมือนฝึกซ้อมมายังไงยังงั้น รู้ๆกันอยู่ว่า หัวข้อตามปกติของเย่หยุนเทาไม่มีอะไรมากกว่าการกินดื่มเที่ยวเล่นสนุกสนานและป้อสาว

โอหยางรั่วสุ่ยก็ประหลาดใจเช่นกัน การได้เห็นเย่หยุนเทาในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงจากที่เธอเคยรู้สึก

เย่หยุนเทาที่เคยเป็นนั้นมีลักษณะตามแบบฉบับของเพลย์บอยและหนุ่มเจ้าสำราญ แต่ว่าเย่หยุนเทาในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เหมือนกับบุคคลที่ประสบความสำเร็จแล้วอย่างสูง

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ถัดไปทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เจ้าเย่หยุนเทาคนนี้แสดงเก่งเกินไป เจ้าหมอนี่อยากจะเอาชนะโอหยางรั่วสุ่ยสินะ? ตอนนี้ถึงได้ทำตัวเองให้ดูสวยงามต่อหน้าเธอ

“ฮ่าๆๆ” มีคนหนึ่งกลั้นขำไม่อยู่แล้วหัวเราะออกมา

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ เย่หยุนเทารู้สึกร้อนตัวขึ้นมาบ้างแล้ว เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับตบที่ต้นขา เขาจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างโกรธเคืองแล้วด่าด้วยความไม่พอใจอย่างมากว่า : “เป็นเชี่ยไรวะ? สถานที่ระดับพรีเมียมอย่างนี้ แกมีสิทธิ์จะเอ่ยปากพูดงั้นเหรอ?”

ว้าว!

สายตาทุกคนต่างหันไปมองลู่เสี้ยงหยาง

ในตอนนี้เอง ทุกคนในตระกูลเย่ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ที่แท้ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ก็อยู่ด้วย

ใบหน้าของท่านย่าเย็นเยียบราวน้ำแข็ง เธอต้องการขับไล่ลู่เสี้ยงหยางเหลือบไรของตระกูลออกไปตั้งนานแล้ว แต่ว่าน่าเสียดายที่ตอนนี้เย่สวนหลงเสน์เจ้าหมอนี่และผูกพันกับเขาอย่างลึกซึ้งไปแล้ว

เย่ซวงจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วกล่าวตำหนิอย่างแอบแฝงบางอย่างว่า “ที่แท้คุณอยู่ที่นี่ด้วยเหรอเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะรัศมีของคุณโอหยาง ชั่วชีวิตของนายไม่มีทางจะได้กินข้าวในสถานที่ไฮโซโก้หรูแบบนี้หรอก ตอนนี้ยังไม่รับคุกเข่าลงและแสดงคำขอบคุณคุณโอหยางอีก”

โดยไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางแสดงท่าทีอะไร เย่เชี่ยนก็รับคำแล้วพูดต่อ “หยุนเทา วันนี้เจ้าคนหน้าด้านนี่ก็ตามมาด้วยเหรอ? คุณเองก็เช่นกัน โอกาสสำคัญขนาดนี้ ยังจะใจอ่อนพาเศษขยะมาด้วยได้ยังไง สิ่งนี้ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของคุณโอหยางไปแล้วเหรอ”

เย่หยุนเทาส่งเสียงคำรามในจมูก และพูดอย่างเดือดดาลว่า : “เจ้าหมอนี่ไม่รู้จักประเมินตนเลยแม้แต่นิด แล้วก็ไปรับรั่วสุ่ยด้วย แถมยังอยากจะเลี้ยงต้อนรับรั่วสุ่ย ผมเดาได้เลยว่าเขาจะต้องพารั่วสุ่ยไปกินที่แผงขายของข้างทาง โชคยังดีที่ผมหยุดเขาได้ทันเวลา เรื่องน่าเศร้าเช่นนั้นจึงไม่ได้เกิดขึ้น”

หลังจากพูดเช่นนี้จบ เขาค่อนข้างภาคภูมิใจในตัวเอง หากเทียบกับตัวเขาในตอนนี้แล้ว ลู่เสี้ยงหยางนั้นอ่อนแอกว่าเขาโดยสิ้นเชิง

ฮ่าๆ แต่ว่าก็ต้องขอบคุณเจ้าโง่ลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ถ้าไม่มีเขาในฐานะกระเบื้องหินปูทาง แล้วตัวเขาจะได้แสดงความสามารถที่โดดเด่นได้อย่างไร

ลู่เส้ยงหยางยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ เตรียมพร้อมดูการแสดงละครของเย่หยุนเทาอย่างเงียบๆ เขาอยากดูว่าในวันนี้เย่หยุนจะสามารถตอแหลได้อย่างสมบูรณ์แบบหรือเปล่า

และเมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไร คนตระกูลเย่ก็ไม่สนใจแล้วเช่นกันที่จะโจมตีเขาอีกต่อไป และทำการพูดคุยหัวข้ออื่นๆทีละหัวข้อ แต่ทว่าหัวข้อเหล่านี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่กับโอหยางรั่วสุ่ย ต่างชื่นชมเธอเป็นเสียงเดียว

เวลาต่อมา จู่ๆท่านย่าก็นึกอะไรออกบางอย่าง เธอมองเย่หยุนเทาแล้วพูดว่า : “หยุนเทา หลานมีเพื่อนหลายคนใช่ไหม? นัดพวกเขามาตอนนี้เลยสิ มานั่งสักครู่แล้วกินข้าวด้วยกัน”

ความคิดของท่านย่านั้นเรียบง่ายอย่างมาก เธอไม่อยากจะต้องเสียโอกาสได้มากินข้าวให้ห้องส่วนตัวระดับพรีเมียมที่สุดของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไปโดยเปล่าประโยชน์

เนื่องจากช่วงระยะเวลาก่อนหน้านี้ การวางแผนที่พลาดเกือบจะทำให้ตระกูลเย่ต้องล้มละลาย ท่านย่าขอให้เย่หยุนเทาโทรเรียกเพื่อนของเขามากินข้าวก็เพราะต้องการใช้ห้องส่วนตัวระดับพรีเมียมที่สุดของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งแห่งนี้มาเสแสร้งแสดงละคร