หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 40

บทที่40 ผมช่วยเธอได้

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งเดินเข้ามา สายตาของทุกคนก็มองไปที่เขาทันที

จ้าวหรูเย็นตกตะลึง ลู่เสี้ยงหยางตามเธอมาที่คลินิกได้ยังไง?

ผู้ชายคนที่ถือปืนนั้นจ้องไปที่ ลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้เด็กน้อย ไม่อยากตายก็รีบหนีไปไกลๆ ”

ถ้าตอนนี้ไม่ได้กังวลกับอาการบาดเจ็บของคุณผู้หญิงล่ะก็ คนอารมณ์ร้อนอย่างเขา ก็คงจัดการกับ ลู่เสี้ยงหยางไปตั้งนานแล้ว

อะไรกัน? กล้าใช้น้ำเสียงอย่างนี้มาพูดกับพวกเขา?

แต่ว่า ลู่เสี้ยงหยางก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ดวงตาก็มองไปที่ร่างของผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บนั้น แค่กวาดสายตามองไปแค่นิดเดียว ก็วิเคราะห์อาการบาดเจ็บของผู้หญิงคนนั้นได้เกือบหมด

ศีรษะของผู้หญิงได้รับการกระแทก ถึงแม้จะมีเลือดไหลออกมาจากบาดแผล แต่ก็ไม่ถึงแก่ชีวิต บาดแผลที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตอยู่ที่ขา แท่งเหล็กทะลุเข้าไปที่กล้ามเนื้อขา ทำให้ขามีเลือดออกมาก ทำให้เธอเสียเลือดอย่างมาก ตอนนี้หมดสติแล้วถึงขั้นอันตรายมาก

การหมดสติในระยะสั้นไม่ทำให้เสียหายอะไร แต่ว่าการหมดสติเป็นเวลานานจะทำให้สมองและอวัยวะต่างๆในร่างกายได้รับความเสียหายกลับมาไม่ได้ สุดท้ายถึงจะช่วยมาได้ก็จะเป็นคนที่ไม่มีประโยชน์ และมีผลที่ร้ายแรงกว่านี้แน่นอน การหมดสติในระยะยาวนี้ยังทำให้เสียชีวิตได้อีกด้วย

สภาพการณ์บาดเจ็บที่สาหัสแบบนี้ ในคลินิกเล็กๆแบบนี้ไม่มีทางที่จะช่วยได้แน่นอน แม้ว่าจะถึงโรงพยาบาลก็ใช่ว่าจะสามารถช่วยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

แต่ที่โชคดีก็คือ ผู้หญิงคนนี้ได้เจอกับลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางมีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ ตอนที่เขา7ขวบนั้น เขาก็ได้ติดตามผู้เฒ่าคนหนึ่งเพื่อเรียนรู้ทักษะการแพทย์ แค่แป๊บเดียวก็สิบปีแล้ว เมื่อเขาอายุ17ปี ผู้เฒ่าได้ถ่ายทอดทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่งของเขาให้ ลู่เสี้ยงหยางจนหมด

หลังจากนั้นผู้เฒ่าคนนั้นก็หายไปอย่างไม่มีหลักฐานยืนยัน ลู่เสี้ยงหยางจะตามหายังไง ก็หาไม่เจอ สำหรับ ลู่เสี้ยงหยางแล้วนั้น การมีอยู่ของผู้เฒ่านั้นคือปริศนา เผยแพร่ทักษะการแพทย์ที่ยอดเยื่ยมและลึกซึ้งของเขานั้น ยิ่งทำให้คนไม่เข้าใจเข้าไปอีก

เมื่อตัวเองพูดออกไปแล้ว แต่ ลู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งอิ้งไปอยู่ ผู้ชายที่ถือปืนนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างทนไม่ได้ ตะโกนเสียงดัง : “ไอ้เด็กน้อย ไม่ได้ยิ่งพ่อคุณพูดอยู่หรือไง? ”

ลู่เสี้ยงหยางมองข้ามความไม่มีมารยาทของเขาไป พูดนิ่งๆว่า : “ผมช่วยเธอได้ คุณแน่ใจว่าจะให้ผมไป? ”

อะไรนะ ? !

เขาพูดคำนี้ออกมา ผู้ชายสิบกว่าคนถึงขั้นตกตะลึง และคนที่เป็นหมออย่าง จ้าวต้าไห่และซูจื้อเฉิงใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้คนเจ็บกำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ไอ้คนนี้มันพูดบ้าระห่ำอะไรออกมา เขาสามารถช่วยได้?

จ้าวหรูเย็นมองลู่เสี้ยงหยางนิ่งๆ เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ได้ล้อเล่นปะ? ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมา ว่าสมองของลู่เสี้ยงหยางคงไม่ได้มีปัญหาหรือเป็นผู้ป่วยโรคจิตหลอกมั้ง แต่ก่อนยังพยายามฆ่าตัวตายอยู่เลย ตอนนี้กลับพูดโอหังว่าช่วยคนเจ็บได้

จ้าวต้าไห่เดินมาข้างๆ จ้าวหรูเย็น ถามเสียงเบาว่า : “ลูก ไอ้เจ้าหนุ่มคนนี้เป็นใครอา? ลูกรู้จักเขาหรือเปล่า? ”

“ไม่รู้จัก ” จ้าวหรูเย็นส่ายหัว เธอกับ ลู่เสี้ยงหยางเคยพูดกันแค่ไม่กี่ประโยค ก็นับไม่ได้ว่ารู้จัก

จ้าวต้าไห่เบิ่งตากว้าง กำลังจะไปขับไล่ ลู่เสี้ยงหยางให้ออกไป ตอนนี้คลินิกก็ยุ่งวุ่นวายอยู่แล้ว จะให้เจ้าหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มาก่อกวนอีกไม่ได้

แต่ว่าเขายังไม่มีโอกาสที่จะเปิดปาก ผู้ชายคนที่ถือปืนนั้นก็ถาม ลู่เสี้ยงหยางว่า “คุณพูดจริงเหรอ คุณมีวิธีที่จะช่วยคุณผู้หญิงของพวกเรา? ”

“แน่นอน ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าพูดอย่างมั่นใจ

ซูจื้อเฉิงยิ้มเยาะ :“พูดสามหาว โอหังจริงๆเลยนะ ผมอยากจะขอถามคุณหน่อย คุณเป็นหมอเหรอ? พูดจามั่นใจอะไรขนาดนั้น? ”

ซูจื้อเฉิง เขาจบมาจากมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ชื่อดัง แถมยังเคยไปเรียนที่ต่างประเทศด้วย ก็นับว่าเป็นหมอที่เก่งมากคนหนึ่ง หลังจากกลับประเทศ โรงพยาบาลดังมากมายแย่งตัวเขาไปทำงานด้วย แต่ว่าเขาปฏิเสธไปจนหมดแล้ว เพื่อที่จะจีบจ้าวหรูเย็น เขายอมที่จะอยู่คลินิกกิ๊กก๊อกแบบนี้