หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 412

บทที่ 412 เธอรสนิยมจัดจ้านขนาดนั้นเชียว?

เมื่อได้ยินประโยคของคุณชายหยาง ทุกคนต่างไร้การตอบรับคำ พวกเขารู้ดีว่าคุณชายหยางเป็นคนรักศักดิ์ศรีอยากได้หน้า หากประกาศต่อหน้าทุกคนว่าพระเครื่องที่เขาซื้อมานั้นเป็นของปลอมละก็ ไม่แต่เขาอาจจะกลั่นแกล้งหาเรื่องพวกเขา

ลู่เสี้ยงหยางกลั้นขำไม่อยู่ พลันเอ่ย “ทุกคนต่างก็โตๆ กันแล้ว เป็นคนฉลาดกันทั้งนั้น บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดชัดเจนขนาดนั้นก็ได้ รู้อยู่แก่ใจก็พอแล้ว”

เขาเพ่งไปทางคุณชายหยาง ขณะเอ่ยประโยค ด้วยทีท่าขำขัน “ทีหลังใส่ของปลอมทั้งตัวออกจากบ้านก็อย่าโอ้อวดจนเกินงาม จะได้ไม่ต้องขายขี้หน้า”

คุณชายหยางหัวเราะอย่างเย็นชา “จนตรอกที่ออกจากบ้านไม่พกสมองออกมาด้วยอย่างแก ยังไม่อายเลย แล้วฉันจะมีอะไรที่ต้องอับอาย?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสคุณชายหยาง พลางหันไปเอ่ยกับเหล่าพ่อค้าของเก่าโบราณทั้งหลาย “พวกคุณช่วยบอกคุณชายหยางที พระเครื่องนี้ตกลงเป็นของจริงหรือไม่ ไม่งั้นเขาคงจะหลงใหลได้ปลื้มภาคภูมิในตนเองอยู่อย่างนั้น”

เอ่อ!

บรรดาพ่อค้าของเก่าโบราณหน้าถอดสี ไม่มีใครอยากเป็นเหยื่อ

ในที่สุดคุณชายหยางก็ตงิดใจขึ้นมา พลันกระชากพ่อค้าของเก่าโบราณที่อยู่ข้างๆ เข้ามา ตะคอกอย่างดุดัน “ว่ามา พระเครื่องของฉันเป็นของแท้หรือเปล่า? บอกความจริงมา ฉันจะไม่เอาเรื่องแก”

นายพ่อค้าของเก่ารายนี้ทีแรกคิดจะโกหกเพื่อเอาไว้คุณชายหยาง หากแต่คุณชายหยางกลับประกาศลั่นขึ้นเสียก่อน “ทางที่ดีอย่าคิดที่จะโกหก ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาชีวิตแกทั้งครอบครัว”

ให้ตาย รังแกกันเกินไปแล้ว!

ทุกคนต่างก็มีโทสะทั้งนั้น ไม่ยกเว้นแม้แต่พ่อค้าของเก่าคนนี้ เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาทันที “คุณชายหยาง หนุ่มน้อยคนนี้พูดไม่ผิดหรอก พระเครื่องของคุณไม่มีมูลค่า25ล้าน เพราะนั่นไม่ใช่ผลงานของอาจารย์Songzan หากเราดูไม่ผิด น่าจะเป็นผลงานลูกศิษย์อาจารย์Agoura พระเครื่องแบบนี้ในตลาดมีเป็นร้อย มากสุดก็แค่2ล้านกว่า”

อะไรนะ? แค่สองล้านกว่างั้นเหรอ?

คุณชายหยางสีหน้าดำทะมึนขึ้นมาทันที หากแต่ เขาไม่ยอมรับความจริง พลันพลักพ่อค้าคนดังกล่าวออกไป ก่อนที่จะลากคนใหม่เข้ามาแทน “ที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

พ่อค้าของเก่าของดังกล่าวพยักหน้า เอ่ยเสียงแผ่ว “เป็นเรื่องจริงคุณชายหยาง คุณถูกหลอกจริงๆ”

“บัดซบ เป็นไปได้ยังไง กูศึกษาของเก่ามาเป็นเวลากว่า10ปี จะถูกหลอกได้ยังไงกัน?”

คุณชายหยางยังคงไม่ยอมรับความจริง ร่างกายสั่นเทา ไล่ถามพ่อค้าของเก่าโบราณบริเวณนั้นจนเกือบหมดทุกคน

หากแต่คำตอบที่เขาได้รับนั้นกลับเป็นหนึ่งเดียว พระเครื่ององค์นี้ไม่คุ้มค่ากับ25ล้าน มากสุดก็แค่2ล้านกว่า

คุณชายหยางแทบทรุด เป็นของแท้ชัดๆ แต่ทำไมมาถึงพวกเขากลับเป็นของปลอมไปเสียได้

ให้ตาย ต้องเป็นเพราะว่าคนพวกนี้ไม่เข้าใจแน่ๆ จึงตัดสินว่าพระเครื่องของตนองค์นี้เป็นของปลอม

เมื่อนึกขึ้นได้ คุณชายหยางจึงได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง พลันจับจ้องไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่คิดดี “หมาข้างถนนที่เคยได้มีโอกาสเข้าสังคมอย่างพวกแก จะไปรู้ได้ยังไง ว่าพระเครื่องของฉันเป็นของแท้ ไอ้หนุ่ม ฉันไม่มีเวลาที่จะมาเสียกับแกมาก ฉันให้แกสามวินาที หากแกไม่เอาพระพุทธรูปหยกมาให้ฉัน ฉันจะหักขาแกซะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า พ่นสองคำออกมาอย่างหน้าตาย “ไอ้งั่ง”

เป็นคนยังไงกันแน่ ถูกหลอกแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมรับ

ไอ้บ้าเอ๊ย รนหาที่ตาย

คุณชายหยางหันไปออกคำสั่งกับการ์ดทั้งสองข้างหลัง ด้วยความโกรธ “ลุย ทำให้มันพิการซะ”

“ครับคุณชาย!” การ์ดทั้งสองตอบรับคำ ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปยังลู่เสี้ยงหยาง

พวกเขาประชิดตัวลู่เสี้ยงหยางอย่างเร็ว ง้างหมัดเล็งเป้าไปที่ลู่เสี้ยงหยาง