หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 42

บทที่42 ความขมขื่น

ลู่เสี้ยงหยางได้ยินคำพูดของนั้น ในใจของซูจื้อเฉิงก็รู้สึกไม่ดี เรื่องที่ช่วยเหลือเมื่อกี้ ก็ไม่ถูกเขาพูดออกมาหลอกนะ แต่นึกขึ้นได้ว่า ถึงแม้ลู่เสี้ยงหยางจะพูดออกมา ก็เกรงว่าเหมือนจะไม่มีใครเชื่อเขานะ

เขาจบจากโรงพยาบาลชื่อดัง และยังเคยไปเรียนต่อต่างประเทศอีก ในวงการแพทย์ก็เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง

แต่ ลู่เสี้ยงหยางใส่เสื้อผ้าข้างถนน ท่าทางไม่น่าพึ่งพา แค่มองก็เหมือนคนเอาแต่เที่ยวเตร่ คนอย่างนี้จะรักษาคนได้ยังไง มากสุดก็เป็นหมอพเนจรเท่านั้น

เมื่อเอาสองคนมาเทียบแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นคนโง่ก็รู้ว่าควรจะเชื่อใคร

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูจื้อเฉิงก็มีความมั่นใจเป็นอย่างมาก มองที่ ลู่เสี้ยงหยางยิ้มๆแล้วพูดว่า : “ผมพูดโอ้อวด? ไอ้เจ้าหนุ่ม แกยังไม่รู้เรื่องนี้จริงๆเหรอ? เมื่อกี้ผมใช้ทักษะทางการแพทย์ที่ล้ำเลิศช่วยทำการรักษาอย่างยากเย็น คุณไม่ใช่หมอ ไม่รู้ ว่าการเสียสละช่วยชีวิตในครั้งนี้ของแพทย์เป็นยังไง? ! ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว ขี้เกียจจะโต้เถียงกับ ซูจื้อเฉิง ที่เขาช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้นไปเมื่อกี้ทั้งหมด กลับไม่ได้อยากได้คุณงามความดีอะไรทั้งนั้น พูดเรื่องหน้าตาอะไร แค่มองในมุมของแพทย์และมุมของชีวิตที่น่าเคารพยำเกรง ทนไม่ได้ที่จะเห็นต้องมาตายลงต่อหน้าเขา

เห็นว่า ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดต่อ ซูจื้อเฉิงยิ่งภูมิใจขึ้นไปอีก หัวเราะ ลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดเสียดสีว่า “เรียนแพทย์จีนที่กากๆ มีคุณสมบัติอะไรมายืนอยู่ตรงนี้? ”

เรียนแพทย์จีน?

จ้าวหรูเย็นและจ้าวต้าไห่ มองหน้ากัน สายตาทั้งคู่เผยความรู้สึกที่ขมขื่นออกมา

ในตอนนี้ แพทย์แผนปัจจุบันรุ่งเรือง แพทย์แผนจีนเสื่อมสลายไปตั้งนานแล้ว ในด้านการแพทย์ โรคที่ยากที่จะแก้ไขก็ยังคงพึ่งแพทย์แผนจีน

แต่ว่า แพทย์แผนจีนเป็นสิ่งของล้ำค่ายิ่งของพวกเรา ถึงตอนนี้จะเสื่อมไป ทำให้ในใจคนในประเทศทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ