หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 445

บทที่ 445 จิตมารแตกดับ

ความตกใจของทุกคนยังคงดำเนินต่อเนื่อง

ในตอนนี้ เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตูอีกครั้ง เป็นผู้นำของตระกูลจาง ตระกูลเหอ และตระกูลหลินเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ แวบแรก พวกเขาเห็นลู่เสี้ยงหยางทันที ทันใดนั้นความโกรธเกรี้ยวก็แผดเผาในดวงตาของเขา แทบจะกลืนกินเขาเข้าไป

ในตอนนั้น พวกเขาทั้งหมดนำโดยหานปิงหาน พวกเขาทั้งหมดถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานจนต้องคุกเข่าอยู่ที่หน้าหยูเม่ยหยินกรุ๊ป เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้รู้สึกอับอายทุกที

หลังจากนั้น ตระกูลจาง ตระกูลหลิน และตระกูลเหอก็ถูกหยูเม่ยหยินกรุ๊ปกดขี่ จนแทบจะต้องล้มละลาย ตอนนี้ทำได้เพียงดิ้นรน ขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้างไปทั่ว ทั้งหมดเป็นเพราะลู่เสี้ยงหยางคนเดียว

“ฆ่ามันซะ ฆ่ามันเลย ปรมาจารย์โจว ท่านต้องฆ่าไอ้หมอนี่ซะ”

ทั้งสามประสานเสียงขึ้นกับโจวต้าวหย่วน

โจวต้าวหย่วนเพียงเอ่ยอย่างนิ่งเฉย “ฆ่าคนอย่างมันไม่จำเป็นที่ผมจะต้องลงมือด้วยตัวเอง แค่ศิษย์ของฉันนิ้วเดียวก็เพียงพอแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยค มู่หรงข่ายสะดุ้งโหยง ด้วยความไม่มั่นใจ

เขารู้สึกได้ ว่าลู่เสี้ยงหยางเองก็พอจะมีความรู้ทางด้านวิชาเต๋าอยู่บ้าง มิฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย

แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางมีวิชาเต๋าจริงๆ เขาก็ต้องกัดฟันสู่ต่อไป ยังไงซะพวกเขาต่างก็มีวิชาเต๋าด้วยกันทั้งคู่ ใครจะเป็นใครจะตายยังไม่แน่

“ไอ้กระจอก ต่อจากนี้ฉันจะคอยดูว่าแกจะหนียังไง” มู่หรงข่ายตะโกนเสียงดัง กลยุทธ์ทั้งสี่ถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือไม่ยั้ง

กลยุทธ์ทุกท่านั้นนำพาด้วยลมอันหนาวเหน็บ กลยุทธ์ทั้งสี่ก็ต้องเกิดความหนาวเหน็บขึ้นอยู่แล้ว

ไอที่เย็นวาบโอบล้อมลู่เสี้ยงหยางทุกทิศทาง ทุ่มแทงที่ลู่เสี้ยงหยาง

ตอนนี้ ลมหนาวปิดทางทั้งสี่ด้านของลู่เสี้ยงหยาง ถูกล็อกเอาไว้

ซู่ซู่!

อุณหภูมิที่ลดลง ทำให้บนพื้นเกิดชั้นน้ำแข็ง

มู่หรงข่ายยิ้มอย่างได้ใจ เขามีความเชื่อมั่นเต็มร้อย ขอเพียงแค่ลู่เสี้ยงหยางถูกไอเย็นเหล่านี้จู่โจมพร้อมกัน เขาก็จะกลายเป็นรูปปั้นแกะสลักน้ำแข็งทันที

หากแต่ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่ความปรารถนาส่วนตัวของเขาเท่านั้น

เมื่อเห็นไอเย็นทั้งสี่ประชิดตัวลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางพัดกลยุทธ์ของเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย จนทิ่มแทงกลยุทธ์ของเขาทะลุแตกเป็นเสี่ยงๆ

“ให้ตาย นี่มัน…..เป็นไปได้ยังไง?” รอยยิ้มของมู่หรงข่ายแข็งค้าง นี่มัน เขายังเป็นไอ้ยกจกลู่เสี้ยงหยางอยู่อีกหรือเปล่า?

“ขยะ” ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสมู่หรงข่ายที่ตกตะลึงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น เขาหยิบตะเกียบบนโต๊ะตัวๆ ขึ้นมา

ซวบ!

ยื่นแขนออกไป ตะเกียบพุ่งไปข้างหน้า ยังดี ที่ตะเกียบนี้ไม่ได้ทิ่มแทงออกมา แต่เขวี้ยงออกไป ท้ายที่สุดพุ่งเข้าชนอกของมู่หรงข่าย

โอ๊ย!

มู่หรงข่ายตะโกนร้องอย่างทุกข์ทรมาน ร่างกายลอยออกไปไกล ชนโต๊ะและเก้าอี้ล้มไม่เป็นท่า

ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น รอยประทับของตะเกียบอยู่บนอกของเขาชัดเจน ลึกเข้าไปสามเซนติเมตร ราวกับถูกแส้เหล็กฟาดเข้าอย่างจัง เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุดราวกับน้ำพุ

แค่กแค่ก!

มู่หรงข่ายกระอักเลือดไม่หยุด พร้อมใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทรมาน