หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 451

บทที่ 451 แอบอ้างบารมีผู้อื่น

ลู่เสี้ยงหยางกำลังไม่อยากฟังบรรยายวิชากลั่นยาของโจ่ฉินต่ออยู่พอดี ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องเรียนไปเลย

ดูมาถึงตรงนี้ มีผู้คนไม่จำนวนน้อยที่หัวเราะออกมาด้วยความมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น พอมีลูกเขยไร้ประโยชน์แต่งเข้าบ้านมา พวกเขาถึงได้หาความภาคภูมิใจในตัวเองพบ

และหลังจากที่ลู่เลี้ยงหยางได้ออกไปจากห้องเรียน เขาก็ออกจากโรงเรียนไปทันที ไม่ได้ยืนพิจารณาตัวเองอยู่ใต้เสาธงเหมือนที่โจ่ฉินบอกไว้

ไม่ใช่ว่าถังหลงมีข่าวเกี่ยวกับตระกูลหานแห่งไห่ตงจะมารายงานกับตนหรอกหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขามาเสียตอนนี้เลยเถอะ

ลู่เสี้ยงหยางควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาถังหลง นัดเวลาและสถานที่นัดพบใหม่อีกครั้งระหว่างทาง

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที ลู่เสี้ยงหยางก็เจอกับถังหลงที่ร้านกาแฟ Starbucks บนถนนอันหยาง

“ลูกพี่” ถังหลงที่เพิ่งจะมองเห็นลู่เสี้ยงหยางรีบโค้งคำนับทันที

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเยือกเย็นว่า “หวังว่าอีกเดี๋ยวแกจะบอกข่าวของตระกูลหานที่มีประโยชน์กับฉันนะ”

ถังหลงพยักหน้า สีหน้าแสดงอาการตื่นเต้นสุดขีดขาดเพียงลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกา พูดติด ๆ กันว่า “ลูกพี่ ผมกล้ารับประกัน ข่าวของตระกูลหานที่ผมกำลังจะบอกกับลูกพี่จะต้องมีประโยชน์กับลูกพี่แน่นอน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่พวกเราจะลงมือกับตระกูลหาน”

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดไม่จา เพียงแค่ขมวดคิ้วเบา ๆ รอฟังประโยคถัดไปของถังหลง

แล้วถังหลงก็พูดต่อ “สามวันหลังจากนี้ ตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรสงานหนึ่ง พอถึงเวลานั้นผู้ดูแลเทือกเขาทุกคนก็จะต้องรีบกลับมาฐานที่มั่นตระกูลหาน ลูกพี่สามารถถือโอกาสตอนที่ฐานที่มั่นตระกูลหานหละหลวมบุกเข้าไปฐานที่มั่นตระกูลหาน ให้ตระกูลหานยอมก้มหัวให้”

ฟังถังหลงบรรยายเสร็จ ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางก็เปล่งประกายขึ้นมา เจ้าถังหลงนี่หลักแหลมไม่เบา เข้าใจคาดเดาเหตุการณ์จากสถานการณ์ปัจจุบัน

ปกติแล้วการป้องกันของตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหานจะต้องเข้มงวดแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่าสามวันหลังจากนี้ตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรส จะต้องมีบรรดาแขกมากมายเดินทางมาร่วมอวยพร เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่ลู่เสี้ยงหยางจะกวนน้ำจับปลา บุกฐานที่มั่นตระกูลหาน

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดไม่จาถังหลงก็ใจฝ่ออยู่บ้าง เอ่ยปากถามเบา ๆ ว่า “ลูกพี่ แผนการที่ผมวางไว้นี้เป็นอย่างไรบ้าง? ลูกพี่คิดว่าพอใช้ได้ไหมครับ?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ เอาตามที่แกว่ามาเลย แต่ว่าแกจะต้องรับรองว่าเรื่องพวกตระกูลผู้รับผิดชอบเทือกเขาเหล่านั้นจะไม่มีอะไรผิดพลาด”

ลู่เสี้ยงหยางพอจะรู้สถานการณ์ของตระกูลหานในไห่ตงอยู่บ้าง ว่ากันว่าลูกศิษย์ของตระกูลหานมีอยู่หลายสิบสาขา ถ้าหากว่าพวกเขามารวมตัวอยู่ด้วยกัน และเขาอยากจะถล่มตระกูลหานล่ะก็ มันไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้สามารถถล่มตระกูลหานจนพังพินาศย่อยยับได้จริง ๆ ลูกศิษย์สำนักฉางเซิงเองก็จะต้องจ่ายในราคาที่เหมาะสม

สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางไม่ชอบที่สุดคือการให้ลูกศิษย์ในสำนักต้องเสียสละอย่างไร้ค่า ถ้าหากใช้สมองได้อย่างชาญฉลาดก็จะไม่ต้องสิ้นเปลืองจำนวนคนแล้ว

“วางใจเถอะลูกพี่ เรื่องนี้วางใจผมได้เลย ถ้าหากไม่สำเร็จมาเอาหัวผมไปได้เลย” ถังหลงพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ล้อเล่นน่า ลูกศิษย์ในสำนักฉางเซิงตอนนี้มีตั้งกี่พันคน พวกเขาล้วนเป็นนักบู๊ที่มีศักยภาพ แข็งแกร่งและองอาจ หากว่าแม้แต่ผู้รับผิดชอบตระกูลหานไม่กี่สิบสาขาก็ยังจัดการไม่ได้ เช่นนั้นพวกเขาก็เป็นสวะไร้ประโยชน์จริง ๆ แล้ว

“เอาเถอะ เช่นนั้นเจ้าก็ไปทำงานเถอะ เรื่องสาขาของตระกูลหานมอบให้เจ้าจัดการ พอถึงเวลา ฝั่งฐานที่มั่นตระกูลหานข้าจะจัดการเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูด ถังหลงพยักหน้าจากไปอย่างดีอกดีใจ เตรียมจะจัดการอย่างยิ่งใหญ่

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง ในใจปรากฏความปรารถนาที่จะสังหารอย่างรุนแรงขึ้นแวบหนึ่ง เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “ตระกูลหาน เจ้าติดหนี้ข้า ลู่เสี้ยงหยาง ไม่นานข้าจะทวงคืน และนี่คือจุดจบของพวกเจ้าตระกูลหานที่มายั่วโมโหข้า ลู่เสี้ยงหยาง”

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางออกจากร้านกาแฟ Starbucks มุ่งหน้าไปยังอสังหาริมทรัพย์หลงซาน

ในเมื่ออีกสามวันตระกูลหานจะจัดพิธีมงคลสมรส เช่นนั้นลู่เสี้ยงหยางก็เตรียมจะเดินทางจากปินเหอไปที่ไห่ตงในวันพรุ่งนี้ ก่อนจะออกเดินทาง ใจของเขาปล่อยวางอสังหาริมทรัพย์หลงซานไม่ได้