หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 452

บทที่ 452 จำเป็นต้องให้ผู้หญิงมาหนุนหลัง

ได้ฟังเสียงดังโหวกเหวกโวยวายอย่างลำพองของชายคนนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้โมโห แต่กลับยิ้มตาหยีมองเขาและถามขึ้นว่า “คุณเพิ่งพูดว่าจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของคุณ ถูกต้องไหมครับ?”

ชายหนุ่มไม่รู้ความหมายที่ลู่เสี้ยงหยางพูด แต่ก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว จ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนกูเอง

พนักงานชั้นต่ำแบบมึง แค่กูพูดคำเดียวเธอก็จะไล่มึงออกแน่ แต่ถ้าตอนนี้มึงยอมคุกเข่าขอร้องกู เลียรองเท้ากูจนสะอาด กูก็จะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

“ไม่ครับ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะ “คุณเข้าใจความหมายของผมผิดแล้วล่ะครับ ถ้าหากจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของคุณจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นลูกชายที่ว่าน่ารักของผม มา เรียกปะป๊าเสียตอนนี้ ถ้าปะป๊าอารมณ์ดีแล้ว ไม่แน่อาจจะให้คุณได้ตายอย่างสบายขึ้นอีกหน่อย

ในตอนแรกที่จ้าวฮวนฮวนได้พบลู่เสี้ยงหยางเป็นครั้งแรกนั้น เธอก็พูดจาเยาะเย้ยถากถางลู่เสี้ยงหยางเช่นกัน หลังจากนั้นพอได้รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นประธานคณะกรรมการบริหารอสังหาริมทรัพย์หลงซานที่มารับตำแหน่งคนใหม่ เธอก็โดนลู่เสี้ยงหยางบีบบังคับให้เรียกปะป๊าทันที

ถ้าหากจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของชายคนนี้จริง ๆ ล่ะก็ เช่นนั้นชายคนนี้ก็ต้องกลายเป็นลูกชายของลู่เสี้ยงหยางไปโดยปริยาย

แต่พอชายคนนี้ได้ฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยื่นมือชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยาง พูดทีละคำ “มึง ดูเหมือนมึงจะอยากรนหาที่ตาย เช่นนั้นกูจะช่วยให้มึงสมหวังนะ”

พูดแล้วเขาก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา เตรียมจะเรียกคนมานำเอาตัวขอทานนี่ไปลงโทษซะ

หีแม่มึง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีใครในปินเหอนี่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นพ่อของเขา

ใครมันจะไปยอมได้?

ลู่เสี้ยงหยางไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ส่ายศีรษะและพูดว่า “เจ้านี่มันเป็นลูกชายจอมดื้อ ดูท่าจะขาดการอบรมสั่งสอน”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเดือดจัด จ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางและพูดขึ้นว่า “มึง ตอนนี้กูจะให้มึงพูดจากำเริบเสิบสานไปก่อน เดี๋ยวอีกสักพักมึงก็จะได้เห็นว่าลิ้นของมึงจะโดนตัดออกมาอย่างไร”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะและพูดว่า “เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว รอดูเอาเถอะ”

อย่างที่คิดไว้ พอจบคำพูดของเขา จ้าวฮวนฮวนก็กอดแฟ้มเอกสารรีบเดินเข้ามา

ก่อนหน้านี้จ้าวฮวนฮวนติดประชุมอยู่ในห้องประชุม เพิ่งจะประชุมเสร็จ

แต่คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงประตูห้องทำงานของตัวเองจะได้เห็นประธานคณะกรรมการบริหาร

ในตอนนี้ชายหนุ่มก็มองเห็นจ้าวฮวนฮวนวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาประจันหน้า สีหน้าเอาอกเอาใจ

เมื่อกี้เขาพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่าจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของเขา แต่จริง ๆ เขาก็แค่แอบอ้าง ตอนนี้เขายังจีบจ้าวฮวนฮวนอยู่ แต่จ้าวฮวนฮวนไม่ตอบตกลงมาโดยตลอด

“ฮ่า ๆ ฮวนฮวน คุณประชุมเสร็จแล้วหรือ? อีกสักพักผมจะพาคุณไปรับลมนะ” ชายหนุ่มมาอยู่ที่ข้าง ๆ จ้าวฮวนฮวนด้วยความรวดเร็ว พูดด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

น่าเสียดายที่จ้าวฮวนฮวนไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา เธอเดินอ้อมตัวเขาไป ก้าวอย่างรวดเร็วไปยืนอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง โค้งทำความเคารพและพูดว่า “สวัสดีค่ะท่านประธาน ฯ”

อะไรนะ? ท่านประธาน ฯ?

ชายหนุ่มตะลึงตาค้าง รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่า

ทำไมถึงนึกไม่ถึงนะ ว่าเจ้ายาจกสินค้าแผงลอยข้างถนนลู่เสี้ยงหยางคนนั้นจะเป็นประธาน ฯ ที่จ้าวฮวนฮวนเรียก

หืม?

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ค่อยสบายใจ พูดว่า “คุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ?”

เฮือก!

จ้าวฮวนฮวนร่างกายสั่นเทา เพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าซับสีแดงอย่างรวดเร็ว พูดเสียงอ่อนว่า “สวัสดีค่ะปะป๊า”

พอปากพูดออกมาเช่นนั้น สมองก็คิดไปถึงเหตุการณ์ครั้งแรกที่ได้พบลู่เสี้ยงหยาง เป็นเพราะลู่เสี้ยงหยางแต่งกายธรรมดาเกินไป เธอก็เลยพูดจาดูถูกเขาไปตรง ๆ แต่สุดท้ายพอลู่เสี้ยงหยางเปิดเผยฐานะ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นประธานคณะกรรมการบริหารคนใหม่ ตนจึงจำเป็นจะต้องเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊า

แม่มึง! ปะป๊า?!

พอฟังมาถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยิ่งเกิดความสงสัยในชีวิตมนุษย์ ตนเองเอาอกเอาใจนางฟ้าขนาดนี้ยังไม่ได้ใจ คาดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอถึงกับเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊าได้อย่างหมอบราบคาบแก้วขนาดนี้