หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 453

บทที่ 453 เรียกปะป๊าให้ฟังสักคำสิ

มองดูหลิวเป่าคุนที่ระยะห่างลดลงเรื่อย ๆ ลู่เสี้ยงหยางถามจ้าวฮวนฮวนเสียงต่ำ “หมอนี่มีที่มาอย่างไร? โอหังขนาดนี้ ยังกล้ามาสามหาวในบริษัทของผม”

จ้าวฮวนฮวนพูด “เขาเป็นคุณชายจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชิงหยางค่ะ”

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ชิงหยาง? ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ นี่มันบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ด้อยกว่าบริษัทเราไม่ใช่หรือ?

ของเพียงอสังหาริมทรัพย์หลงซานยินยอม เพียงพูดประโยคเดียวก็สามารถทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ด้อยกว่าอย่างอสังหาริมทรัพย์ชิงหยางปิดกิจการได้

สิบห้านาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือมาดึงจ้าวฮวนฮวนมาอยู่ข้างหลังตนเอง หลังจากนั้นก็มองที่หลิวเป่าคุนแล้วพูดอย่างยกตนว่า “เด็กดี ถ้าแกยังกล้าขยับแม้แต่นิดเดียว ฉันรับรองได้เลยว่าแค่กริ๊งเดียว บริษัทอสังหาริมทรัพย์ชิงหยางของพวกแกปิดกิจการแน่”

อะ... อวดดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

จ้าวฮวนฮวนมองแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง รู้สึกหลงใหลขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊า ในใจของเธอก็บังเกิดความรู้สึกราบคาบแปลก ๆ รวมถึงความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจที่ยากจะบรรยาย

ราวกับว่าในตอนนั้นเธอจะโดนลู่เสี้ยงหยางปราบพยศเสียแล้ว

แต่ตอนนี้ ความรู้สึกแบบนี้ซึมลึกเข้าไปในหัวใจของเธอแล้ว

ในสายตาเธอ ลู่เสี้ยงหยางเป็นเหมือนกับมหาสมุทรที่ลึกเกินหยั่งถึง

สุภาษิตนั้นกล่าวไว้ได้ดี เมื่อได้พบเห็นคลื่นใหญ่ ก็ไม่สามารถหลงใหลแสงสะท้อนของคลื่นเล็ก ๆ ในทะเลสาบได้อีก

เพราะเหตุนี้ ในตอนนี้นอกจากลู่เสี้ยงหยางที่สามารถเข้าไปอยู่ในดวงตาเห็นสัจธรรมของจ้าวฮวนฮวนแล้ว ผู้ชายคนอื่นมองดูแล้วก็ล้วนแต่มืดมิดไร้สง่าราศี

แถมหลิวเป่าคุนที่กำลังจะชกไปที่ลู่เสี้ยงหยางก็หยุดก้าวในทันที สมองส่งเสียงสายฟ้าฟาดดังลั่นออกมา

จนถึงตอนนี้เขาถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ลู่เสี้ยงหยางเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์หลงซาน อสังหาริมทรัพย์หลงซานนั่นเป็นผู้นำธุรกิจในสายงานอสังหาริมทรัพย์ในปินเหอ ผู้จัดการใหญ่ลู่เสี้ยงหยางคนนี้ เพียงแค่เอ่ยปากคำเดียว คนในสายงานนี้มีใครกล้าไม่ไว้หน้าเขาบ้าง?

ถ้าหากลู่เสี้ยงหยางพุ่งเป้าไปที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ชิงหยางบ้านของพวกเขาจริง ๆ ผลลัพธ์ที่ตามมาคงเลวร้ายจนไม่กล้าแม้แต่จะคิด เรื่องปิดกิจการคงไม่ใช่แค่คำพูดข่มขู่เขาแน่

คิดไปคิดมา เหงื่อเม็ดใหญ่ก็ไหลออกมาเต็มหน้าผากของหลิวเป่าคุน

ร่างกายก็ยิ่งเหมือนตะปูที่ตอกอยู่กับที่ ไหนเลยจะกล้าก้าวออกไปเพียงหนึ่งก้าวไปเสียมารยาทกับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ รู้ว่านายคนนี้หวาดกลัวแล้ว ภายหลังก็ไม่ได้ไปใส่ใจอีก หันกลับไปผลักบานประตูห้องทำงานของประธาน ฯ แล้วเดินเข้าไป

จ้าวฮวนฮวนจ้องหลิวเป่าคุนอย่างโกรธแค้นแล้วพูดขึ้นว่า “รีบไสหัวไป แล้วต่อไปอย่ามาเสนอหน้าตรงหน้าฉันอีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันจะไปเอาคำตอบกับประธานคณะกรรมการบริหารของอสังหาริมทรัพย์ชิงหยางด้วยตัวเอง”

เธอทิ้งประโยคหนึ่งเอาไว้ แล้วถึงจะรีบเดินตามจังหวะการก้าวเท้าของลู่เสี้ยงหยางเข้าไปในห้องทำงานและจัดการปิดประตู

หลิวเป่าคุนที่อยู่ด้านนอกยืนเซ่ออยู่นานจึงจะตั้งสติได้ สีหน้าของเขาทั้งซึมเซาทั้งหวาดผวา ท่าทางจนตรอกได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น

ในห้องทำงาน

ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร เรื่องเมื่อสักครู่เป็นเพียงละครตอนย่อย ไม่ได้กระทบกระเทือนกับแผนการอะไรของเขาเลยแม้แต่น้อย เวลานี้ก็ได้พูดกับจ้าวฮวนฮวนว่า “เอารายการเดินบัญชีกับรายงานการดำเนินธุรกิจในช่วงนี้ของบริษัทมาให้ผมดูหน่อยซิ”

จ้าวฮวนฮวนพยักหน้า รีบไปทำตามที่ลู่เสี้ยงหยางสั่ง

หลังผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง รายการเดินบัญชีกับรายงานการดำเนินธุรกิจกองใหญ่ก็ปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้

ลู่เสี้ยงหยางหยิบแฟ้มแรกขึ้นมาเปิดดู

ด้วยเพราะตัวเขาเองเป็นคนฉลาดเฉลียว ลู่เสี้ยงหยางสามารถกวาดตาอ่านหนังสือทีเดียวได้ถึงสิบบรรทัด ความเร็วอ่านที่ทำให้คนทึ่ง