หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 461

บทที่ 461 เอาของผู้อื่นมาเป็นของตน

ก่อนหน้านี้ คนหัวโล้นหน้าเหลืองเหมือนทองคนนี้ บนใบหน้าราวกับชุบด้วยทองชั้นหนึ่ง

แต่ว่าในขณะนี้ สีทองชั้นนี้ค่อยๆ หายไป ไม่นานจากนั้น ก็กลับคืนสู่ใบหน้าของคนปกติ

จากนั้น ตามมาด้วยเสียงปริแตกจากในร่างของเขา ร่างกายถึงกับค่อยๆ ยืดสูงขึ้น เดิมทีมีแค่หนึ่งเมตรแปดกว่าๆ แต่ไม่นานก็เกือบจะถึงสองเมตรแล้ว

แม้แต่กล้ามเนื้อบนร่างก็หนาขึ้นรอบหนึ่ง ฉากนี้มองดูแล้วสั่นสะเทือนจิตใจผู้คน เหมือนกับหอคอยที่ตั้งตรง

ลู่เสี้ยงหยางในใจตื่นเต้นอย่างที่สุด เขารู้ว่า ยันต์ของเขาเกิดผลแล้ว กำลังทำให้หุ่นเชิดแห่งเทพสงครามตัวนี้คืนชีพ

ใช้เวลาแค่สิบนาทีอย่างที่คิดไว้ ชายหัวโล้นร่างใหญ่เดิมทีดวงตาว่างเปล่าพลันเปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยสีสัน หมุนศีรษะอย่างทื่อๆ หลังจากมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เอ่ยกล่าวอย่างเคารพ "ทำความเคารพเจ้านาย"

"ฮ่าๆ สำเร็จแล้ว" ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นจนแทบจะหัวเราะออกมา เพราะหุ่นเชิดแห่งเทพสงครามตัวนี้โครงสร้างร่างกายพิเศษ ฟันแทงไม่เข้า รวมกับพลังที่ยิ่งใหญ่แล้ว กำลังของเขาสามารถเทียบได้กับนักบู๊ระดับแปด ครั้งนี้พาเขาไปที่ตระกูลหานแห่งไห่ตง โอกาสชนะก็ไม่น้อย

หลังจากสำรวจดูหุ่นเชิดแห่งเทพสงครามตัวนี้หลายรอบ ลู่เสี้ยงหยางก็ออกคำสั่งกับชายหัวโล้นร่างใหญ่ "เถ่ซาน นายไปข้างนอก หาสถานที่มิดชิดหลบซ่อนตัว"

เถ่ซานนี้เป็นชื่อของหุ่นเชิดแห่งเทพสงครามตัวนี้ เมื่อครู่ที่ลู่เสี้ยงหยางซ่อมแซมวิธีการควบคุมการต่อสู้ ก็รู้แล้ว

"รับทราบ เจ้านาย" เถ่ซานตอบกลับทื่อๆ ก้าวยาวๆ ออกไปจากบ้านพัก หลังจากเข้าไปในพุ่มดอกไม้ที่มิดชิดแล้ว ก็ไม่ขยับอีก

……

เช่นนี้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็เป็นเช้าของวันต่อมา หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนแยกย้ายกัน ก็พาเถ่ซานไปจากบ้านพักหลงซาน

ลู่เสี้ยงหยางเตรียมที่จะไปตระกูลหานแห่งไห่ตง

ไห่ตงและปินเหอระยะทางไม่นับว่าไกล นั่งรถบัสค่อนข้างสะดวก ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงไปที่สถานีขนส่ง

แน่นอนว่า ลู่เสี้ยงหยางสามารถเลือกที่จะขับรถยนต์ด้วยตัวเองได้ แต่เพราะว่าเถ่ซานค่อนข้างสูงใหญ่ จึงไม่สามารถยัดเข้าไปในรถคันเล็กๆได้ ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงทำได้เพียงยอมแพ้

ยี่สิบนาทีต่อมา ถึงสถานีขนส่งซื้อตั๋ว ตามหมายเลขบนตั๋ว ลู่เสี้ยงหยางเจอที่นั่งของตัวเองแล้วนั่งลงไป

ไม่นาน ก็มีสองสาวงามขึ้นมาบนรถ

หนึ่งในนั้นเป็นสาวงามร่างสูง ผมยาวสยายคลุมไหล่ ใบหน้าก็ไม่ต้องพูดเยอะ เป็นรูปโฉมที่งดงามร่ำลือกันทั่วทั้งเมือง เรือนร่างชดช้อยห่อหุ้มด้วยชุดสีขาวมีกระแสความเย็นชาทะลุออกมาสายหนึ่ง ราวกับว่าสามารถผลักดันผู้คนให้ไกลออกไปหลายพันลี้

สาวงามอีกคนหนึ่งมีรูปโฉมที่งดงานเช่นเดียวกัน มัดผมหางม้าที่ดูอ่อนวัยมีชีวิตชีวา ทั้งตัวสวมใส่ชุดออกกำลังกายพร้อมทั้งรองเท้าผ้าใบข้อสูงเข้าชุด ทำให้กลิ่นอายมีชีวิตชีวาปะทะออกมา

พร้อมกับตอนที่สองสาวเพิ่งจะขึ้นมาบนรถ สายตาของผู้ชายไม่น้อยต่างก็ตกลงบนร่างของพวกเธอ ใบหน้าระงับความชื่นชมชอบใจเอาไว้ไม่อยู่

ลู่เสี้ยงหยางแม้ในใจจะไม่ได้มีความคิดทางด้านนั้น แต่ก็มองพวกเธอมากขึ้นหลายสายตา

อีกทั้งที่บังเอิญก็คือ ที่นั่งของพวกเธออยู่ที่ด้านข้างของลู่เสี้ยงหยาง

ที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางค่อนข้างแปลกใจก็คือ เพิ่งจะนั่งลง สาวงามที่มัดผมหางม้าคนนั้นก็เริ่มพูดกับตนเอง

มองออกว่าเธอเป็นคนที่เป็นกันเอง ไม่ว่าใครก็สนิทสนมด้วย

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ตอบกลับง่ายๆ

ส่วนสาวงามผู้เย็นชาอีกคน ตลอดทางไม่แม้แต่จะมองลู่เสี้ยงหยางสักครั้ง เพียงแค่พิงพนักพิงหลังหลับตาพักผ่อน แต่ใบหน้าที่งดงามกลับมีความกลัดกลุ้มเอ่อล้นออกมา