หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 470

บทที่ 470 เทพขวางสังหารเทพ พระขวางสังหารพระ!

โถงใหญ่ของเรือนใหญ่ตระกูลหาน

ในขณะนี้ตระกูลหานระดับสูงส่วนมาก และตระกูลหลิวระดับสูงไม่น้อยล้วนอยู่

พวกเขาแน่นอนว่าได้ยินแล้ว เสียงที่ลู่เสี้ยงหยางตะโกนเมื่อครู่

ตระกูลหานระดับสูงมากมายและตระกูลหลิวระดับสูงทั้งหลายต่างพากันหันมองไปทางหานจิ่วโจว เตรียมดูว่าเขาจะแสดงท่าทีอย่างไร

หานจิ่วโจวแม้ในใจจะแปลกใจอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าลู่เสี้ยงหยางตรงมาฆ่าถึงศูนย์บัญชาการใหญ่ของพวกเขาตระกูลหานแล้ว แต่ปากยังคงพูดอย่างเลี่ยงปัญหาสำคัญว่า "วางใจเถอะ ก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ไม่นานทุกคนก็สามารถเห็นได้ คนของพวกเราตระกูลหานจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ อย่างไร"

พูดอยู่ก็ควักโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหนึ่งออกไป

หานปิงหานก็อยู่ในกลุ่มคน หลังจากฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยางแล้ว ดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา เธอไม่อยากแต่งให้คนที่ตนเองไม่ชอบอย่างหลิวจวิ้น

เพราะว่าเมื่อแต่งออกไปแล้วจริงๆ นั่นก็หมายถึงว่าต่อไปเธอไม่มีทางควบคุมดูแลตระกูลหานต่อได้อีก

แต่ตอนนี้เธอมีวิธีแล้ว เช่นนั้นการแต่งงานของเธอก็เป็นโมฆะ ถึงเวลานั้นก็อาศัยมือของตระกูลหลิว สามารถกำจัดลู่เสี้ยงหยางทิ้งไปได้

เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เป็นแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวที่สวยงามอย่างที่สุด

……

เรือนใหญ่ตระกูลหาน ประตูใหญ่

เวลานี้ผู้คุ้มกันกว่าร้อยคนโอบล้อมลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซานแน่นเข้ามาเรื่อยๆ เห็นการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

หานเห้าหรานเพิ่งจะถูกตีบาดเจ็บบนพื้น ผ่านการรักษาร่างกายไม่กี่นาทีตอนนี้ถึงได้ดีขึ้นเล็กน้อย

ในเวลานี้ลุกขึ้นมาจากพื้น ตาแดงก่ำ จ้องลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซาน ตะโกนเสียงดังคำหนึ่ง "ลงมือให้ฉัน วันนี้จะต้องเชือดพวกมันสองคนให้ได้"

"รับทราบ คุณชาย" ผู้คุ้มกันกว่าร้อยคนตอบรับพร้อมเพรียงกัน นาทีต่อมา พากันก้าวเท้า พุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางและเถ่ซานพร้อมกัน

แต่ทว่าในสายตาของผู้คุ้มกันกว่าร้อยคน ลู่เสี้ยงหยางทั้งตัวเป็นของข้างทาง บนร่างยิ่งธรรมดาเรียบง่ายไม่มีอะไรแปลก เห็นได้ชัดว่าไม่พอที่จะเป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา เปรียบเทียบกันแล้ว ยังคงเป็นเถ่ซานที่มีภัยคุกคามกับพวกเขามากที่สุด เพราะเหตุนี้ พวกเขาทุกคนจึงไม่สนใจลู่เสี้ยงหยาง พรูไปทางเถ่ซาน วางแผนว่าจะเอาภัยคุกคามเช่นเถ่ซานที่มีพลังแข็งแกร่งคนนี้ฆ่าทิ้งไปก่อน ถึงเวลานั้นค่อยจัดการลู่เสี้ยงหยาง ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ง่ายยิ่งกว่าบี้มดหนึ่งตัวให้ตายเสียอีก

เถ่ซานในสถานการณ์ที่เผชิญหน้ากับการรุมโจมตีกะทันหัน หน้ายังคงไร้ความรู้สึก

แต่ผู้คุ้มกันพวกนั้นที่พุ่งมาทางเถ่ซาน พากันแสดงการโจมตีออกมา ทักทายไปบนร่างของเถ่ซาน

เถ่ซานเพราะร่างกายฟันแทงไม่เข้า ดังนั้นจึงสามารถไม่สนใจการโจมตีเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง

ดาบยาวนับไม่ถ้วน มีดสั้นปังตอตกลงบนร่างของเขา เพียงแค่ตัดเสื้อผ้าขาด ส่วนร่างกายไม่บุบสลายเสียหาย

"อะไรกัน นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง"

"แม่เจ้า นี่ยังใช่คนไหม? "

ชั่วขณะนั้นผู้คุ้มกันทุกคนต่างตะลึงจนร้องไม่ออก เพียงรู้สึกว่ามุมมองการรับรู้ทั้งหมดถูกโค่นล้มแล้ว ศัตรูตรงหน้าฟันแทงไม่เข้า เนื้อหนังแข็งแกร่งจนถึงขั้นที่ไม่อาจจินตนาการได้ นี่ยังจะให้สู้ยังไง?

"เหอะ ขยะที่โง่เขลากลุ่มหนึ่ง พวกแกทำให้ฉันบาดเจ็บไม่ได้ ต่อมาก็เป็นเวลาตายของพวกแก"

เถ่ซานหัวเราะเสียงดังเสียงหนึ่ง สองเท้ากระทืบลงบนพื้น หินโคลนก้อนกรวดใต้เท้าลอยขึ้นมา เถ่ซานมือทั้งสองยื่นออกไป คว้าจับก้อนกรวดหินสองก้อนใหญ่ไว้ ยกไว้ในมือกระทุ้งแตกไปทั่ว

เวลานี้ก้อนกรวดใหญ่นี้ก็เป็นอาวุธฆ่าคนของเถ่ซาน

"อ๊ากๆๆ "

ผู้คุ้มกันทุกคนที่ถูกก้อนกรวดหินใหญ่กระแทกโดน พากันกระดูกแตกหัก ร่างราวกับว่าวที่สายขาด หลุดลอยออกไป ปากร้องโหยหวน หลังจากกระแทกพื้นแล้ว ร่างกายต่างหักงอจนเห็นเป็นรูปตัวV

เมื่อเป็นเช่นนี้ ภายใต้การโจมตีอันน่ากลัวของเถ่ซาน ผู้คุ้มกันเหล่านี้ต่างก็รับมือไม่อยู่