หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 514

บทที่ 514 ตายทั้งเป็น

ด้านนอก ฝนเทกระหน่ำหนักกว่าเก่า

ในตอนนี้ มีดใบหลิวมากมายลอยไปทางลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางหลี่ตาลง เขารับรู้ได้ ว่ามีดใบหลิวทุกเล่ม คมกริบจนสามารถตัดเหล็กได้ แถมบนใบมีดยังมีปราณของชายหัวโล้นหุ้มเอาไว้ นี่ต่างหากที่เป็นความน่ากลัวของมีดใบหลิวเหล่านี้

เขาไม่ลังเลที่จะใช่รมณ์มัจจุราช ร่างกายของเขาเกิดรมณ์มัจจุราชขึ้นมาโดยปริยาย

ตุ่บตุ่บตุ่บ!

แทบจะพร้อมกัน ที่ใบหลิวเหล่านั้นจ้วงแทงกับรมณ์มัจจุราช

มีดใบหลิวเหล่านี้ราวกับทิ่มแทงเข้ากับแผ่นเหล็ก จนเกิดประกายไฟ ตกหล่นตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง

มองจากที่ไกลๆ ราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคว้ามีดใบหลิวเหล่านี้เอาไว้

“บัดซบ นี่มัน นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?” ความมั่นใจของชายหัวโล้นในคราแรกที่สามารถทิ่มแทงลู่เสี้ยงหยางจนเป็นรูพรุน กลับนิ่งอึ้งไป ใบหน้าบิดเบี้ยว

หรือว่าไอ้หมอนี่จะเป็นปรมาจารย์ยอดฝีมือ ที่สามารถแผ่รังสีปราณออกมาได้ เป็นปราณเกราะป้องกัน

แต่นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? ปรมาจารย์ในหวาเซี่ยอายุอยู่ที่40ขึ้นไป ลู่เสี้ยงหยางดูไม่ถึง30ด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นถึงระดับปรมาจารย์

ซวซวบซวบ!

ในขณะที่ชายหัวโล้นใช้ความคิด มีดใบหลิวที่หยุดอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง กลับเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน มุ่งไปทางเขาแทน

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางสามารถควบคุมรมณ์มัจจุราชในร่างของเขาตามใจชอบ พลังที่พุ่งมาทางเขาผ่านรมณ์มัจจุราชเหล่านั้น เขาสะท้อนมีดใบหลิวเหล่านั้นกลับไปยังทิศทางตรงข้าม

“ไม่ เป็นไปไม่ได้” เมื่อเห็นมีดใบหลิวที่เขาเหวี่ยงออกไป สะท้อนกลับเข้าหาเขา ชายหัวโล้นตะโกนเสียงดัง ร่างกายถอยหลังกรูดอย่างไร้ทิศทาง

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ความว่องไวของเขาจะสู้มีดใบหลิวได้อย่างไร

เมื่อมีดใบหลิวเหล่านั้นใกล้จะทิ่มแทงเขาเป็นรูพรุน เขาเริ่มหดตัว เพื่อหลบหลีกมีดใบหลิวเหล่านั้น

ซวบซวบ!

แม้ว่าเขาจะหลบใบมีดไปได้กว่าครึ่ง แต่ก็มีหลายเล่มที่ทิ่มแทงเข้าที่ขาของเขา

ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะร่วงลงกับพื้น ขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรงในกายพยุงร่าง จนคุกเข่าลงกับพื้น เลือดนองอาบ ไหลไปทั่วทิศทางตามเม็ดฝน

“ให้ตาย” ชายหัวโล้นทั้งโกรธและหวาดผวา ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้

เพียงแค่ท่าเดียว เขาก็บาดเจ็บสาหัส จนสูญเสียพลังการต่อสู้

หนุ่มหล่อที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ หลี่ตาลงจนเล็กเท่ารูเข็ม จับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง รูขุมขนในร่างตั้งชูชัน ราวกับว่าเจอศัตรูอันร้ายกาจ

“เหอะ ถือว่าแกมีความสามารถอยู่บ้าง มิน่าถึงกล้าอวดดี แต่น่าเสียดาย ที่แกได้พบกับคู่พิฆาตอย่างเรา คอยดูแล้วกันว่าฉันจะเด็ดหัวแกยังไง” หนุ่มหล่อทิ้งท้ายประโยคอย่างกระหายเลือดก่อนที่จะหายไปกับที่

ไม่ใช่เพราะเขาพรางตัวได้ เพียงเพราะมีเม็ดฝนเหล่านั้น เขาสามารถมาถึงตัวลู่เสี้ยงหยางได้อย่างรวดเร็ว

ทำให้การมองเห็นของผู้คนแย่ลง ราวกับว่าเขาหายตัวได้

การเผชิญหน้ากับสิ่งที่เห็น ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใช้สายตาในการจับกุมหนุ่มหล่อ เขาหลับตาลง ใช้สมาธิในการค้นหาชายหนุ่ม

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเป็นนักกลั่นยาระดับห้า สมาธิของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง

เป็นไปตามคาดภายใต้การค้นหาของสมาธิ ในหัวของเขาปรากฏเงาร่างหนึ่ง ซึ่งกำลังคืบคลานเข้าใกล้แผ่นหลังของเขา