หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 52

บทที่ 52 ผมออก 6 ร้อยล้าน

มองไปทางลู่เสี้ยงหยางที่เดินเข้ามา คนตระกูลเย่ก็มีแต่ความรู้สึกโมโหและขยะแขยง

เย่หยุนเทาจู่ๆ ก็กระโดดขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วชี้ไปทางจมูกลู่เสี้ยงหยางแล้วด่า： “ความผิดพลาดของตระกูลอย่างแกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ? หน้าตาของตระกูลเย่ถูกแกทำขายหน้าหมดแล้ว”

“ใช่แล้ว ขายตัวอยู่ด้านนอกอยู่ดีนี่ ยังจะกลับมาทำไม? ไม่แน่นะว่าติดโรคมาแล้ว ไม่กลัวจะเอากลับมาติดพวกเราด้วย” เย่ซวงพูดเสียงแหลม

“ไสหัวไป！รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ แกไม่มีค่าพอจะอยู่ที่นี่”

“แม่งเอ๊ย แกไม่ใช่คนของตระกูลเย่แล้ว”

“ฮ่าๆๆ ต่อไปแกก็ไปขายตัวได้อย่างไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว”

ขณะนั้น คำพูดประชดประชันก็สาดเข้ามาท่วมลู่เสี้ยงหยาง

แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาแค่ของไปทางเย่สวน

เย่สวนตัวสั่นเทาไม่หยุด ดวงตาเริ่มแดง แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ชีวิตของตนช่างแย่นัก แต่งงานกับคนไร้ค่า และไอ้คนไร้ค่าคนนั้นยังไม่ซื่อสัตย์ต่อเธออีก แถมออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอกด้วย

“สวนเอ๋อ ไม่กี่วันมานี้ทำให้เธอน้อยใจแล้ว แต่ความจริงจะกระจ่างในไม่ช้า” ลู่เสี้ยงหยางพูดไปหัวเราะไป

หลิวจิ้งโกรธจนลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปข้างๆ ลู่เสี้ยงหยาง แล้วยกมือขึ้นจะตบหน้าลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเบนหลบไปข้างหลังเล็กน้อย ก็หลบมือของหลิวจิ้งพ้น

“คุณแม่ ทางที่ดีอย่าไร้เหตุผล อยากจะตีผม ก็ควรต้องทำเรื่องให้มันชัดเจนก่อนค่อยว่ากัน” ลู่เสี้ยงหยางทำสีหน้าเย็นชา แล้วพูดมันออกมาชัดๆ ทีละคำๆ

หลิวจิ้งไม่เคยเห็นลู่เสี้ยงหยางจริงจังแบบนี้มาก่อน อดไม่ได้ที่จะหดคอลง ไม่กล้าโวยวายต่อ

ลู่เสี้ยงหยางหันหน้าไปมองท่านย่า แล้วพูดอย่างเย็นชา： “คุณย่า เพื่อเงินแค่6ร้อยล้าน คุณก็แยกผมกับเย่สวน ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้? ตอนกลางคืนนอนหลับลงเหรอ.......”

“ฮ่าๆๆ” ลู่เสี้ยงหยางยังไม่ทันพูดจบประโยค ในห้องประชุมก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น

ไอ้โง่คนนี้ทำไมพูดอะไรน่าขำจัง?

นี่เขากำลังล้อเล่นเหรอ?

แค่เงิน6ร้อยล้าน?

นี่ ทำพูดที่ดูยิ่งใหญ่นี้ ทำอย่างกับเขาเป็นเศรษฐีอย่างนั้นแหละ 6ร้อยล้านในสายตาคนอื่นเป็นแค่6สตางค์

“เจ้าโง่ ทั้งตัวแกตอนนี้มีเงินถึง600มั้ย? 6ร้อยล้านชีวิตนี้แกไม่ต้องไปนึกถึงเลย เข้าใจมั้ย?” เย่หยุนเทามองไปทางลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดประชด

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางพูด เย่ซวงก็พูดเสริม ต่อว่า： “ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายขายตัวแล้ว คืนนึงก็หาเงินได้พันสองพัน กลัวว่าตอนนี้คงจะเก็บได้หลายหมื่นแล้วแหละ”

“ฮ่าๆๆ”

เมื่อพูดประโยคนั้นออกมา ทั้งห้องก็มีแต่เสียงหัวเราะดังขึ้น

หลิวจิ้งโกรธจนใบหน้าซีดเริ่มมีสีแดง แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “เห็นแล้วใช่มั้ย แกมาที่นี่ก็เป็นได้แค่ความผิดพลาดที่น่าขำของตระกูล เป็นเรื่องน่าขำของเย่สวน ยังไม่ไสหัวไปอีก? รออะไร?”

น้ำตาของเย่สวนค่อยๆ ไหลลงมา คำพูดที่เย่ซวงพูดเมื่อกี้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชายขายตัวนั่น มันราวกับมีด กรีดทีละรอยๆ บนหัวใจของเธอ

ขณะนั้น ในที่สุดท่านย่าก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง： “นายเป็นใคร กล้ามาว่าฉันอย่างนู้นอย่างนี้ เมื่อกี้ ฉันได้ประกาศไปแล้ว ว่านายกับเย่สวนไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาแล้ว ไม่พอใจเหรอ?”

ได้ยินแบบนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็อยากจะหัวเราะ ยายแก่คนนี้คิดว่าเธอเป็นใครกัน แค่คำพูดคำเดียวก็จะมาลบล้างความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาได้ คิดว่าที่เขตเขาให้ใบทะเบียนมาไว้โยนทิ้งเหรอ?”

“เหอะๆ” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ เมื่อคิดที่จะเปิดปากพูด จู่ๆ จางยูนเหาก็พูดแทรก：” คนดีก็ต้องรู้ตัวเอง เคยคิดถึงปัญหานี้มั้ย ว่านายคู่ควรกับเย่สวนหรือเปล่า?”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ แล้วพูดตอกกลับ “นายอย่าบอกนะ ว่าฉันไม่คู่ควรกับเย่สวน แต่นายคู่ควร”

ไม่ต้องให้จางยูนเหาเอ่ยปากพูดต่อ เย่หยุนเทาก็พูดขึ้นแทรก：” ลู่เสี้ยงหยาง นายมันโง่ดากดาน ทำได้แค่โม้ไปวันๆ ใครมันให้ความกล้าแกกัน? คุณชายจางมีเงินเป็นพันๆ ล้าน เป็นถึงลูกคนโตของตระกูลจาง ขนนิ้วเท้าเส้นนึงของเขายังมีค่ามากกว่าขยะอย่างแก บอกสิว่าคุณชายจางคู่ควรกับเย่สวนมั้ย?”