หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 521

บทที่ 521 เย่สวนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

แฟนคลับที่อยู่ด้านล่างเวทีเมื่อได้ยินหัวหน้าหอศิลปะกล่าวกับหยางฉันฉุนให้เธอจ่ายค่าปรับร้อยล้าน ทุกคนต่างงงเป็นไก่ตาแตก

พวกเขาหันสายตาไปที่ลู่เสี้ยงหยางโดยอัตโนมัติ เมื่อสักครู่ไอ้หมอนี่มันสามหาว บอกว่าจะให้หยางฉุนฉุนไสหัวออกไปจากปินเหอ ทีแรกพวกเขาคิดว่าไอ้หมอนี่สติฟั่นเฟือน แต่ไม่คิดเลยว่าเพิ่งจะตัดสายทิ้ง หัวหน้าหอศิลปะก็มาจัดการด้วยตัวเอง

หรือว่าทุกอย่างนี้เป็นเพราะไอ้หมอนี่

ไร้เหตุผลเลยนี่นา ไอ้หมอนี่ดูข้างถนนทั้งตัว ดูธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ ต้องเป็นยาจกแน่ๆ เขาจะมีอำนาจมากขนาดนี้ได้ยังไง?

ซู๊ด!

ชิวรั่นหานสูดลมหายใจเข้า จับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง ด้วยใบหน้าที่ตกตะลึงอย่างมาก

มิน่าพี่เขยของเขาถึงได้เฉยชาไม่เดือดเนื้อร้อนใจตั้งแต่ต้น เป็นเพราะเขามีความมั่นใจว่าเขามีอำนาจมากพอที่จะมองข้ามหยางฉุนฉุน

พระเจ้า ต้องมีอำนาจที่แข็งแกร่งขนาดไหนถึงจะตัวเหมือนพี่เขยของเธอได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น สายตาของชิวรั่วหานเป็นประกาย เผยใบหน้าที่รักใคร่ ในใจมีเพียงแค่ลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น แทบอยากจะเข้าไปโอบเขาเอาไว้ในอ้อมกอด

ส่วนหยางฉุนฉุนที่เพิ่งจะดึงสติกลับคืนมาได้หลังอึ้งไปสักพัก พลันกล่าวกับหัวหน้าหอศิลปะ “แกพร่ำอะไรกัน? ฉันจัดคอนเสิร์ตที่หอศิลปะของแก เพราะฉันให้เกียรติหอศิลปะของพวกแก หัดเจียมตัวซะบ้าง”

ในเวลาปกติหากหัวหน้าหอศิลปะถูกดาราดังสั่งสอน พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มีหุ้นส่วนใหญ่อย่างเฟยหยางกรุ๊ปสนับสนุน

เมื่อสักครู่ประธานเฟยหยางกรุ๊ปหลี่ซือซือโทรมากำชับเขาแล้ว ว่าคืนนี้ จะจัดการหยางฉุนฉุน สั่งให้เขาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบได้เลย

เขาหัวเราะอย่างเย็นชา หัวหน้าหอศิลปะจ้องมองหยางฉุนฉุน “คุณทำผิดกฎสองข้อ ทำจะบอกคุณให้ ข้อหนึ่ง เมื่อสักครู่คุณด่าแฟนคลับสองคนอย่างเสียหาย การหมิ่นประมาท หอศิลปะของเรามีสิทธิ์ที่จะสงสัยว่าคุณเป็นคนนิสัยต่ำช้า ในสัญญาเราเขียนเอาไว้ชัดเจน คุณต้องมีมารยาทและคุณธรรมในการใช้หอศิลปะ ตอนนี้คุณฝ่าฝืนกฎข้อนี้ไปแล้ว ส่วนข้อสอง เมื่อสักครู่คุณสวนชุดกระโปรงสั้นและสายเดี่ยว เปิดเผยในจุดที่ไม่ควรเปิดเผย คุณไม่รู้ตัวหรือไง? ในที่นี้มีเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่มาก ทางเราสงสัยว่าคุณอาจจะส่งผลกระทบในทางด้านลบต่อเด็กๆ กลุ่มนี้ ตามสัญญาที่ได้เซ็นเอาไว้ เราได้ระบุเอาไว้ชัดเจน ว่าทุกสิ่งที่คุณคิดจะทำในนี้ต้องเป็นไปในทางด้านบวก แต่คุณได้ฝ่าฝืน”

เมื่อได้ยินประโยคนั้น หยางฉุนฉุนจุกอกจนพูดไม่ออกสักคำ ใบหน้าบูดบึ้งอย่างโมโห

อันที่จริงสิ่งที่เธอทำไปเมื่อสักครู่ ฝ่าฝืนกฎของทางหอศิลปะจริงๆ แต่เรื่องแบบจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่หรือเล็กก็ได้

หากเป็นที่อื่น คนอื่นเขาไม่แยแสเรื่องเล็กน้อยแค่นี้กันทั้งนั้น เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมหอศิลปะของปินเหอถึงต้องทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ยอมปล่อยเธอไป

ทันใดนั้นสายตาของหยางฉุนฉุนตกไปอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง หรือจะเป็นเพราะเขา

เป็นไปไม่ได้ ไม่มีเหตุผลเลยนี่นา ยาจกจนตรอกแบบนี้ จะมีอำนาจถึงขนาดนี้ได้ยังไง?

เพราะงั้นเธอจึงตัดความคิดนี้ออกไป

แต่ในเวลานี้เอง หัวหน้าหอศิลปะเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างลู่เสี้ยงหยางกะทันหัน โค้งคำนับด้วยความเคารพ “คุณลู่ เมื่อกี้อีนางนี่มันล่วงเกินคุณ ผมจะจัดการอย่างยุติธรรม ให้มันขอโทษคุณ”

อะไรนะ?

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนด้านล่างเวทีต่างนิ่งแข็งไปตามๆ กัน สมองขาวโพลน

ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ก่อนหน้าที่หัวหน้าหอศิลปะยังไม่เกรงใจหยางฉุนฉุนเลย แต่ทำไมถึงได้นอบน้อมต่อไอ้ยาจกนี่นัก

ผิดปกติ

ถ้าอย่างนั้นมีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น ลู่เสี้ยงหยางมีฐานะที่น่ากลัวกว่าหยางฉุนฉุน

ในเวลาคับขัน ชิวรั่วหานเองก็คิดได้ เธอสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด เธอไม่สนใจว่ารอบข้างจะมีคนอยู่ด้วยหรือไม่ พลันกระโดดเกาะตัวลู่เสี้ยงหยาง เรียวขาทั้งสองข้างพันเกี่ยวกับเอวลู่เสี้ยงหยางเอาไว้แน่น