หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 522

บทที่ 522 ชีวิตที่ไร้ค่า

ในเวลาเดียวกัน นอกห้องผ่าตัดในโรงพยาบาลหยินหมิน

ทุกคนในตระกูลเย่ต่างก็มารวมตัวกันอย่างครบถ้วน เมื่อสักครู่โอหยางรั่วสุ่ยไม่เพียงแค่แจ้งลู่เสี้ยงหยาง แถมยังแจ้งกับตระกูลเย่ด้วย

ท่านย่าตระกูลเย่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา

ส่วนเย่หยุนเทา เย่เชี่ยนและเย่ซวงพวกเขาทำหน้าดีอกดีใจ

ให้ตาย พวกเขาไม่ชอบเย่สวนมานานแล้ว คิดวางแผนเพื่อจัดการเธอมานาน ไม่คิดว่าไม่ต้องรอให้พวกเขาลงมือ ก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้นเอง

ฮ่าฮ่าฮ่า นางแพศยานี่ตายไปเสียได้ก็ดี

โอหยางรั่วสุ่ยยืนอยู่ที่ข้างประตูห้องผ่าตัด ดวงตาเสมือนกับว่าวที่สายขาด น้ำตาไหลพรากไม่หยุด

ในใจเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด หากเย่สวนไม่ใช่เพราะช่วยเธอ เลือกที่จะหลบไปเอง เย่สวนก็จะไม่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้นแบบนี้

“หือหือ เย่สวน ฉันขอโทษ เป็นความผิดของฉันเอง” เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ โอหยางรั่วสุ่ยน้ำตาแตกอย่างควบคุมไม่ได้

ท่านย่าตระกูลเย่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญของโอหยางรั่วสุ่ย เธอกล่าวปลอบอย่างนึกสงสาร

หลังจากนั้นเธอทำตาขวางใส่ชายวัยรุ่นที่อายุราวยี่สิบห้ายี่สิบหก แต่งกายแปลกแหวกแนว หัวที่กระเซอะกระเซิงถูกย้อมเป็นสีเหลือง เจาะหูหลายรู เสื้อผ้าที่สวมใส่ค่อนข้างประหลาด

ตอนนี้เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นเล่นเกมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมด่ากราดกับเพื่อนในทีม

หนุ่มวัยรุ่นคนนี้เป็นเจ้าของรถเฟอร์รารี่ที่ชนเย่สวน

เมื่อเห็นทีท่าโอหังของชายหนุ่ม ไม่วางใครไว้ในสายตา คุณนายเย่ก็รู้สึกโมโห

แม้ว่าตระกูลเย่จะไม่ชอบเย่สวน เย่ยังไงซะเย่สวนก็เป็นคนของตระกูลเย่ ตอนนี้เธอถูกคนอื่นชนไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง แถมคนที่ก่อเรื่องเหล่านี้ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่เห็นหัวของตระกูลเย่บ้างเลยสักนิด

ยิ่งไปกว่านั้น การที่ตระกูลเย่สามารถร่วมงานกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้อีกครั้ง ก็เพราะเย่สวน หากเย่สวนเป็นอะไรไป หยู่เม่ยหยินกรุ๊ปจะยอมร่วมงานกับตระกูลเย่ต่อไปหรือไม่ คงจะพูดยาก

เมื่อคิดได้อย่างนั้น คุณนายตระกูลกัดฟันกรอดกล่าวกับชายหนุ่ม “แกหมายความว่ายังไง? นิสัยยังไงหันแน่? ชนคนของตระกูลเย่แล้วยังจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แกอยากจะเข้าคุกเข้าตารางที่ปินเหอไปตลอดชีวิตใช่ไหม”

เมื่อได้ยินคำกล่าวของคุณนายเย่ เหล่าเย่หยุนเทาเองก็ไม่กล้านิ่งเฉย ต่างรวมใจเป็นหนึ่งขึ้นมาเสียดื้อๆ

“นี่แก แกชนคนของตระกูลเย่ หากวันนี้แกไม่พูดให้รู้เรื่อง ตระกูลเย่จะฟ้องแก”

“นั่นสิ เป็นคนยังไงกันแน่ นิสัยแย่ชะมัด”

“ฮ่าฮ่า หากเย่สวนของเราเป็นอะไรขึ้นมา แกก็รอชดใช้ด้วยชีวิตได้เลย”

สมาชิกในตระกูลเย่ต่างโจมตีหนุ่มวัยรุ่นด้วยวาจา

ในที่สุดหนุ่มวัยรุ่นก็วางโทรศัพท์ลง แหงนหน้าขึ้นมองท่านย่าตระกูลเย่ กล่าวอย่างเฉยชา “ตระกูลคือใครกัน? คนใกล้ลงโลงอย่างแกกล้ามาโอหังใส่ฉัน เชื่อไหมว่ากูสามารถทำให้ตระกูลเย่หายไปจากปินเหอเดี๋ยวนี้เลย”

ประโยคที่เผด็จการ ทำให้ท่านย่าตระกูลเย่โมโหจนตัวสั่น

“ดี ดีมาก ก็แค่เด็กที่ยังไม่หย่าน้ำนมกล้าโอหังต่อหน้าฉัน” ท่านย่าตระกูลเย่หัวเราะด้วยความโกรธแค้น

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ พ่นน้ำลายใส่ท่านย่าตระกูลเย่ “กูก็แค่ชนคนไม่ใช่หรือไง? จะอะไรนักหนา ชีวิตของลูกสาวตระกูลเย่มีค่าเท่าไหร่? กูจะชดใช้ให้ทุกบาททุกสตางค์”