หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 524

บทที่ 524 สะใจ

โอหยางรั่วสุ่ยที่ตกอยู่ภายใต้ความเสียใจอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังถูกหยางหยูนฟาดเข้าอย่างจัง เธอรู้สึกน่าอนาถ น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้งไหลพรากอีกครั้ง

ท่านย่าตระกูลเย่ที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างหยางหยูน กล่าวอย่างเย็นชา “โอหยางรั่วสุ่ย นี่เป็นเรื่องของตระกูลเย่ การที่เธอเข้ามายุ่งวุ่นวาย สนุกมากนักหรือไง?”

โอหยางรั่วสุ่ยยกแขนขึ้นปัดน้ำตา จับจ้องท่านย่าตระกูลเย่กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถึงตอนนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ พวกตระกูลเย่เป็นสัตว์ร้ายที่คลุมหนังมนุษย์เท่านั้น เรื่องของเย่สวน ฉันไม่เพียงแค่จะทำให้หยางหยูนต้องชดใช้ ฉันจะทำให้ตระกูลเย่ต้องชดใช้อย่างสาสมด้วยเช่นเดียวกัน”

อะไรนะ? เมื่อได้ยินอย่างนั้น ท่านย่าตระกูลเย่สั่นเทาเล็กน้อย

เย่หยุนเทา เย่ซวงและเย่เชี่ยนจับจ้องโอหยางรั่วสุ่ย ราวกับจ้องมองคนที่สติฟั่นเฟือน หยางหยูนมีหยางฉุนฉุนให้ท้าย เธอจะต่อกรกับเขาให้ได้ นี่เป็นการฆ่าตัวตายไม่ใช่หรือไง? รนหาที่ตาย

หยางหยูนราวกับว่าได้ยินเรื่องตลก จับจ้องโอหยางรั่วสุ่ยด้วยสีหน้าประหลาดใจ “อีโง่ ฉันจะรอดู ว่าแกจะทำให้ฉันชดใช้ยังไง ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะคอยดู บอกตามตรง ฉันตื่นเต้นมากเลย”

จบคำ หยาบหยุนเดินผ่านโอหยางรั่วสุ่ย คิดที่จะจากไป แต่เพียงสองก้าว เขาก็หันไปจ้องมองโอหยางรั่วสุ่ย พร้อมยิ้มเยาะ “หลังจากวันนี้ทางที่ดีเธออย่าออกจากบ้านจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นรถของฉันอาจจะเสียหลักชนแกเข้า”

ประโยคนี้ปะปนไปด้วยคำข่มขู่

หากแกกล้าวู่วาม กูก็จะขับรถชนมึงให้ตาย

โอหยางรั่วสุ่ยตัวสั่นระริก ในหัวเธอสามารถจินตนาการ ถึงภาพเหตุการณ์ที่รถเฟอร์รารี่ของหยางหยูนพุ่งชนร่างของเธอ จนเนื้อหนังของเธอเละไม่เป็นท่า ลาจากโลกนี้ไปอย่างโชคร้าย

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอก็ยังคงรู้สึกแย่ ดวงตาแดงก่ำ จ้องเขม็งหยางหยูน “ต่อให้ฉันตายก็จะต้องลากไปลงไปด้วย”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หยางหยูนยักไหล่ ไม่ใส่ในคำพูดของเธอ

เหล่าสมาชิกของตระกูลเย่ต่างเอ่ยขึ้น “โอหยางรั่วสุ่ย เธออย่าไม่เจียมตัวต่อกรกับคุณชายหยางเลย”

“นั่นสิ เรื่องของตระกูลเย่ เราจะจัดการกันเอง เธอดื้อรั้นจะเข้ามายุ่งให้ได้ ถึงเวลาถูกชนขึ้นมาจริงๆ ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัวเอง”

“ฮ่าฮ่า โอหยางรั่วสุ่ยเธอหัดเจียมตัวซะบ้าง ที่นี่คือปินเหอไม่ใช่ไห่ซ่าง คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ไม่จะโอ้อวดที่นี่หรอกนะ”

…..

ในเวลาเดียวกัน ภายใต้เสียงพูดคุยของทุกคน หยางหยูนสาวเท้าก้าวใหญ่เดินอยู่บนโถง เพื่อเตรียมออกจากโรงพยาบาล

เมื่อเขาเดินมาถึงที่มุมทางเดิน มือปริศนายื่นออกมา จับคอของเขาเอาไว้ ลากร่างของเขาออกมา

“ขยะ เมื่อกี้แกเก่งดีนี่ พี่สาวเป็นดาราตัวเล็กๆ แล้วเก่งมากเลยสินะ? แม่งเอ๊ย วันนี้กูจะคอยดูว่ามึงจะแสร้งต่อไปยังไง” ร่างของลู่เสี้ยงหยางเดินออกมา ตามน้ำเสียงเย็นชาที่ดังกึกก้อง

ทีแรกหยางหยูนจับล็อกคอลากออกมา ทีแรกเกิดหวาดหวั่น แต่เมื่อเขาเห็นการแต่งกายของลู่เสี้ยงหยาง จึงรู้สึกโล่งอกขึ้นมา ตรงกันข้ามกลับเผยสายตาเหยียดหยามออกมาให้เห็น

ฮ่าฮ่า ก็แค่ยาจกคนหนึ่งเท่านั้นเอง เขาไม่เชื่อว่ามันจะกล้าแตะต้องตนเอง

“นี่แกเป็นใคร?” หยางหยูนกล่าวถามอย่างเย็นชา

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแส พลันลากเขามาที่หน้าห้องผ่าตัด ก่อนที่จะโยนลงกับพื้นอย่างแรง

โอ๊ย!

หยางหยูนรู้สึกกระดูกทั้งร่างแทบแหลกสลาย ดีดดิ้นไปมายังพื้นไม่หยุด พร้อมร้องคร่ำครวญ

เมื่อเห็นความห้าวหาญของลู่เสี้ยงหยาง โอหยางรั่วสุ่ยที่อยู่อีกด้านอุ่นใจขึ้นมา นี่สิลูกผู้ชาย นี่สิฮีโร่

“ในที่สุดนายก็มาสักที” โอหยางรั่วสุ่ยกล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางสังเกตเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของโอหยางรั่วสุ่ย ความโกรธปะทุขึ้นมาทันที พลันอดทนที่จะไม่ฆ่าหยางหยูนทิ้งไปเสียก่อน “เย่สวนเป็นยังไงบ้าง?”

โอหยางรั่วสุ่ยส่ายหน้า “คุณหมอยังอยู่ในห้องผ่าตัด ยังไม่ ออกมาเลย เพราะงั้นฉันเองก็ไม่รู้”