หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 533

บทที่ 533 ไล่ล่า

เมื่อเห็นว่าขุยกางกำลังจะตามเขาทัน ลู่เสี้ยงหยางไม่ลังเล เขาหยิบยาจู้หลิงออกมา ยัดเข้าปาก

แม้ว่ายาจู้หลิงจะยาระดับหนึ่ง แต่ในการฟื้นฟูพลังนั้นมีอิทธิฤทธิ์อย่างน่ามหัศจรรย์ เพียงแค่พริบตายาจู้หลิงก็จะฟื้นฟูให้พลังในร่างกายถึงขีดสุด

ยาจู้หลิงนั้นใช้ได้ผลดีกับนักเวทย์ด้วยเช่นเดียวกัน สามารถทำให้พลังของนักเวทย์พุ่งปรี๊ดขึ้นขีดสุด

เพียงแต่พลังของแต่ละคนนั้นมีไม่เท่านั้นแค่นั้น

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา ยาจู้หลิงเพียงหนึ่งเม็ดไม่สามารถช่วยเขาได้ เขาต้องทานเข้าไปเป็นกอบเป็นกำ

นักบู๊ระดับเก้าจัดอยู่ในปรมาจารย์ยอดฝีมือ จึงต้องใช้จำนวนที่มากมายจนน่ากลัว

หากยัดเข้าไปทีเดียวก็คงไม่พออุดร่องฟันด้วยซ้ำ

ระดับยอดฝีมือไม่มีทางที่จะพกยาจู้หลิงมากมายขนาดนั้นในคราวเดียว เพราะงั้นนักบู๊ระดับเก้าขึ้นไปจึงไม่ค่อยได้ใช้ยาจู้หลิงเท่าไหร่นัก

ขุยกางที่วิ่งไล่อยู่เขาข้างหลัง เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางยัดยาจู้หลิงเข้าไปในปาก ความเร็วเริ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ทิ้งระยะห่างจากเขาไปไกลกว่าเดิม

ขุยกางเพียงแค่หัวเราะแห้ง ลู่เสี้ยงหยางใช้ยาเพื่อเพิ่มความเร็ว นี่มันต่างอะไรกับการดื่มยาพิษเพื่อดับกระหายกัน?

เขาไม่เชื่อว่าในตัวของลู่เสี้ยงหยางจะมียามากมายถึงขนาดนั้น หากยาจู้หลิงของเขาใช้จนหมด ก็ถึงเวลาที่ตนล่าเขา เพื่อสังหารเขาให้สิ้นซาก

น่าเสียดายที่ขุยกางคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว ความคิดที่ใสซื่อ

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางจัดยาจู้หลิงเข้าปาก ในทุกๆ นาที

หลังจากที่ผ่านไปสิบนาที ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงหน้าป่าทึบชานเมือง

ขุยกางที่อยู่หน้าถอดสีไปตั้งนานแล้ว ไม่เคยเลยว่าในตัวของลู่เสี้ยงหยางจะพกยาจู้หลิงมากมายขนาดนี้

ไอ้หมอนี่มันกินเข้าไปในคำเดียว เป็นกอบเป็นกำ ยังไงซะก็ต้องสิบเม็ดขึ้น

เมื่อไตร่ตรองดูให้ดี ลู่เสี้ยงหยางได้ทานยาจู้หลิงเข้าไปเป็นร้อยเม็ดแล้ว

ให้ตาย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้

เขาใช้วิชาในการไล่ล่าลู่เสี้ยงหยางมาตลอด ค่อนข้างเสียพลังงานไปมาก

ตอนนี้ปราณในร่างของเขาได้ใช้ไป1/5แล้ว

หากไล่ล่าลู่เสี้ยงหยางแบบนี้ต่อไป คงไม่ถึงชั่วโมง ปราณของเขาก็จะอ่อนแอ ถึงตอนนั้นมีแต่จะต้องมองดูลู่เสี้ยงหยางหนีไปต่อหน้าต่อตา ทันใดนั้น เขาไม่ลังเลที่จะเด็ดใบไม้ข้างทาง ดีดออกไป ใบไม้พุ่งไปที่แผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง

ซวบซวบ!

ใบไม้ที่พลิ้วไหวในคราแรก ภายใต้การห่อหุ้มของปราณ คมกริบราวกับใบมีด เกิดเสียงดังเกรี้ยวกราดกลางเวหา

อากาศเสมือนกับว่าถูกตัดจนขาด ทิ้งรอยแผลเป็นสีขาวเอาไว้ที่หางใบไม้

ลู่เสี้ยงหยางเกิดขนลุกซู่ที่แผ่นหลัง ความหนาวเหน็บทิ่มแทงเข้าสู่ร่างกายผ่านรูขุมขนที่ขยายออก

เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา

ไม่หันไปหันกลับไปมอง อะไรกันแน่ที่พุ่งเข้ามาที่แผ่นหลังของเขา ฝีเท้าของเขาก็เสียหลักไปทางด้านข้าง ก่อนที่จะวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่คิดชีวิต

ซวบ!

ใบไม้ใบหนึ่งพุ่งผ่านหัวไหล่ของลู่เสี้ยงหยางไป ตัวใบไม้ใบนั้นไม่ได้ถูกตัวลู่เสี้ยงหยาง แต่ด้านข้างใบไม้ภายใต้การห่อหุ้มของปราณคมกริบราวใบมีดเฉียดผ่านหัวไหล่ของลู่เสี้ยงหยางไป กรีดเสื้อผ้าของเขาจนฉีกขาด

ดีที่รอยแผลไม่ลึกมาก เลือดไหลซิบออกจากผิวหนังเพียงแค่ไม่กี่หยดเท่านั้น

ลู่เสี้ยงหยางสูดหายใจเข้า นี่หรือความสามารถของนักบู๊ระดับเก้า? เพียงแค่เด็ดใบไม้ข้างทางก็ใช้เป็นอาวุธได้งั้นหรือ

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางฝึกวิชาบู๊ เขาค่อนข้างให้ความสำคัญกับการฝึกกล้ามเนื้อร่างกาย

กล้ามเนื้อของร่างกายของเขาแข็งแกร่งมาก แต่ไม่คิดเลยว่าปราณที่ปกคลุมใบไม้ก็สามารถทำร้ายเนื้อหนังของเขาได้แล้ว