หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 551

บทที่ 551 ผมคิดถึงคุณจะแย่

เมื่อเห็นความมืดมนที่กำลังจะตกกระทบร่างของเขา ลู่เสี้ยงหยางนึกยอมรับชะตากรรม วันนี้เขาคงจะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว

ทันใดนั้นหมัดทั้งสองข้างกำแน่น จนปลายนิ้วเป็นสีเขียวจางๆ ความไม่เต็มใจจับกุมสุดขั้วหัวใจ

หากแต่ในตอนนี้เอง แสงสีเงินสาดส่องลงมาจากเหนือหัวของเขา เสมือนกับทางช้างเผือกบนสวรรค์ทอดยาวลงมา กลายเป็นลำแสง หยุดอยู่ที่ร่างของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางดีใจเป็นที่สุด หรือว่าจู๋หวินเปิดผนึกได้แล้วอย่างนั้นหรือ?

ชายหนุ่มหันกลับไป เป็นไปตามคาดเขาได้เห็นจู๋หวินลุกขึ้นยืนจากหิน ความแข็งแกร่งที่ยากจะหยั่งรู้กลับคืนมาอีกครั้ง จนเกือบจะกลายเป็นปราณสีเงินที่องอาจ ห่อหุ้มร้างของเธอเอาไว้ ทำให้ร่างกายของเธอดูสว่างไสว เสมือนกับดวงดาวที่ตกลงมายังโลกมนุษย์

“ตุ่บ!”

แสงสีดำนั้น ได้กระทบกับแสงสีเงินที่อยู่ตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง

แสงสีดำที่ไม่มีสิ่งใดทำร้ายไม่ได้ กระจายแตกออกกลายเป็นกลุ่มควันสีดำสลายตัวหายไป

ทันใดนั้น แสงสีเงินเสมือนกับว่ากระแทกเข้ากับกระจก จนเกิดรอยแตกมากมายนับไม่ถ้วน ก่อนที่จะระเบิดกระจัดกระจาย

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมา วันนี้เขารอดตัวไปได้แล้ว

ความสุขสันต์ในชีวิตที่เหลืออยู่แล่นเข้ามาในใจ แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เสื้อผ้าทั้งร่างของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหงื่อ ราวกับว่าเพิ่งขึ้นมาจากการแช่น้ำแร่มาหมาดๆ

รองเจ้าสำนักเทียนเหมินที่อยู่อีกด้านตกใจ อย่างไม่สบอารมณ์ ไม่คิดเลยว่าจะเสียเวลาไปกับลู่เสี้ยงหยาง จนทำให้เขาไม่ทันได้สังหารจู๋หวินก่อนที่เธอจะเปิดผนึกได้

ไม่ทันไร เขาก็โล่งใจ พร้อมหันไปทางจู๋หวิน พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต “นางบ้า ฉันปิดผนึกเธอได้รอบหนึ่ง ก็สามารถปิดผนึกเธอรอบที่สองได้ วันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะเป็นวันตายของเธอ

จู๋หวินกล่าวอย่างเย็นชา “ประโยคนี้ต้องเป็นฉันต่างหากที่พูดกับแก”

จบคำ ร่างของเธอกลายเป็นลำแสงพุ่งออกไปนอกถ้ำ ทิ้งไว้เพียงประโยคหนึ่งที่เท่านั้น “ที่นี่เล็กเกินไป แสดงอิทธิฤทธิ์ได้ไม่เต็มที่ เราขึ้นมีบนฟ้า”

“ได้ ฉันจะทำตามคำขอ” รองเจ้าสำนักเทียนเหมินกล่าวอย่างเย็นชา ทันใดนั้นร่างจองเขากลายเป็นลำแสงสีดำ ก่อนที่จะพุ่งออกจากถ้ำ

ลู่เสี้ยงหยางรู้ดีว่าการที่จู๋หวินทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเขาเอง ยังไงซะนี่ก็เป็นการต่อสู้ของระดับปรมาจารย์ พลังคลื่นนั้นน่ากลัวมาก ชายร่างเล็กอย่างเขา หากถูกคลื่นพลังเหล่านั้นกระทบเข้า ต้องสิ้นใจแน่นอน

ไร้ความลังเลแต่อย่างใด เขาวิ่งออกไปที่นอกถ้ำ แหงนหน้ามองฟ้า

บนท้องฟ้า การต่อสู้ของจู๋หวินและเจ้าสำนักเทียนเหมินได้เริ่มขึ้นแล้ว

มือทั้งสองข้างของจู๋หวินกำดาบยาวสีเงินเอาไว้แน่น พลันจ้วงดาบไปที่แขนของรองเจ้าสำนักเทียนเหมินอย่างช้าๆ

แสงสะท้อนของดาบสีเงินทะยานขึ้นฟ้า กลายเป็นดาบใหญ่ยักษ์

เสียงดังสนั่น!

ดาบใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนไปที่ร่างของรองเจ้าสำนักเทียนเหมินอย่างช้าๆ กลางอากาศ

รองเจ้าสำนักเทียนเหมินปล่อยหมัดใส่อากาศ หมัดสีดำพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นใบหน้าที่น่ากลัวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในแสงกำปั้นสีดำ เสียงแหลมและแสบแก้วหูดังขึ้น เสมือนกับว่าพื้นที่ท้องฟ้าตรงนั้นได้กลายเป็นสวนสนุกผีสิงไปแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นดาบที่ใหญ่ยักษ์หรือแสงหมัดสีดำ ทั้งคู่ต่างก็มีความเร็วสูง เพียงแค่ชั่วพริบตาก็ปะทะถึงกันแล้ว

ปัง!

เสียงที่แสบแก้วหูดังสะท้อนกึกก้อง หากแต่ใบหน้าที่น่ากลัวนับไม่ถ้วนบินออกมานั้นที่วนรอบดาบใหญ่สีเงิน กัดกร่อนจนดาบใหญ่สีเงินแตกเป็นเสี่ยงๆ

ปัง!