บทที่ 553 กำลังจะเกิดเรื่องใหญ่
เมื่อเห็นชิวรั่วหานแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้น ลูปศีรษะของเธอ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมกลับมาแล้วนี่ไง?”
แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ชิวรั่วหานกลับปล่อยโฮด้วยความเสียใจหนักกว่าเก่า จนบริเวณอกของลู่เสี้ยงหยางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของชิวรั่วหาน
“พี่เขย ไอ้คนใจร้าย หายตัวไปแบบไม่บอกไม่กล่าวตั้งหลายวัน พี่รู้ไหม? ว่าฉันเป็นห่วงพี่มากขนาดไหน”
เธอกล่าว ทั้งๆ ที่ยังโมโห พลันทุบกำปั้นลงบนอกของลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ปล่อยให้ชิวรั่วหานทุบตนเองอยู่อย่างนั้น ยังไงซะก็ไม่ได้เจ็บสักหน่อย ถือซะว่าเป็นการง้องอนเท่านั้น
เวลาผ่านไปสักพัก ชิวรั่วหานถึงได้ผละออกจากร่างของลู่เสี้ยงหยาง พลันแหงนหน้าขึ้นมองลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาที่เป็นกังวลและทุกข์ทรมานปะปนอยู่
ลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือปาดน้ำตาที่รอบดวงตาของชิวรั่วหาน พลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลายวันมานี้ต้องขอบคุณเธอมากที่คอยดูแลเย่สวน”
ชิวรั่วหานถอนหายใจยาว ดึงตัวเองกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไร ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นพี่เขยของเธอ ต่อให้เธอชอบเขามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถข้ามเส้นได้
“ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น การที่ฉันดูแลพี่สาวของฉัน เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ชิวรั่วหานกล่าวกับลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ทันใดนั้นเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงกล่าวกับชิวรั่วหาน “หลายวันมานี้พี่สาวของเธอไม่ตื่นขึ้นมาเลยหรือ?”
ชิวรั่วหานพยักหน้า “ใช่ หลายวันมานี้เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลย หลายวันก่อนผู้เชี่ยวชาญเข้ามาตรวจแล้ว พวกเขาเองก็ไร้หนทาง ตามที่พวกเขาบอก สถานการณ์ของพี่สาวฉัน เป็นเคสเดียวในโลก ทางผู้เชี่ยวชาญได้ทำการแจ้งบุคคลที่มีชื่อเสียงทั่วโลก เพื่อหารือเรื่องนี้แล้ว หวังว่าวิชาแพทย์จากทั่วทุกมุมโลกจะร่วมมือกันเอาชนะปัญหานี้ไปได้”
ลู่เสี้ยงหยางฝืนยิ้มออกมา แต่ในใจกลับไร้ความมั่นใจ ยังไงซะแม้แต่วิชาแพทย์ของเขายังตรวจหาสาเหตุไม่ได้ ว่าเย่สวนเป็นอะไรกันแน่
แต่ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่ตายใจ เขาเดินมายังข้างเตียงของเย่สวน ทำการตรวจเช็กร่างกายของเธออีกครั้ง
แต่ก็ไม่พบอะไรทั้งสิ้น เพิ่มความสงสัยให้กับลู่เสี้ยงหยางเข้าไปมากกว่าเก่า ว่าเรื่องนี้เต็มไปได้ความประหลาด
ชิวชั่วหานค่อนข้างเข้าใจในความรู้สึกของคน เมื่อเห็นอาการของลู่เสี้ยงหยาง เธอจึงรีบเข้าไปปลอบ เย่สวนเพียงแค่ตื่นขึ้นมาไม่ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่ร่างกายของเธอในด้านอื่นๆ ปกติดี ไม่มีอันตรายถึงชีวิตหรอก
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า คงต้องปลอบใจตนเองแบบนี้แล้ว
เวลาผ่านไป เพียงแค่ชั่วพริบตาก็ฟ้ามืดเสียแล้ว
หลายวันมานี้ ชิวรั่วหานรับหน้าที่ดูแลเย่สวนที่โรงพยาบาลตลอด เธออ่อนเพลียมาก
ลู่เสี้ยงหยางเห็นว่าเวลาดึกมากแล้ว จึงส่งชิวรั่วหานกลับบ้าน หลังจากนั้นจึงกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่ออยู่เฝ้าเย่สวน
ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เมื่อลู่เสี้ยงหยางหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นสายจากกงหยู่หนิง
ลู่เสี้ยงหยางจึงกดรับสาย กงหยู่หนิงกล่าว “ให้ตาย ในที่สุดนายก็รับสายฉันสักที หลายวันมานี้นายไปอยู่ที่ไหนมา? เราหานายไม่เจอเลย”
ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะแห้ง ก่อนกล่าว “เรื่องนี้ยาวน่ะ เธอโทรหาฉันมีธุระอะไร?”
กงหยู่หนิงตอบกลับ “เรื่องใหญ่ เราออกมาเจอกันหน่อย”
“ได้” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “ผมยังอยู่ที่โรงพยาบาล เธอมาที่นี่แล้วกัน”
หลังวางสาย รออยู่ได้ครึ่งชั่วโมงกงหยู่หนิงก็สาวฝีเท้า เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของเย่สวน
เมื่อเห็นเย่สวนยังคงหลับใหลไม่ได้สติ นอนอยู่บนเตียง เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างไร้หนทาง ช่วงอายุที่งดงามของเย่สวนกลับต้องมาเผชิญกับโรคประหลาดเสียแล้ว อนาคตเธอคงจะไม่เป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตหรอกใช่ไหม
เธอส่ายหน้า สลัดเอาความคิดที่ไม่ควรมีออกไป กงหยู่หนิงนั่งลงที่ข้างลู่เสี้ยงหยาง สายตาของกงหยู่หนิงตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง ก่อนกล่าวขึ้น “หลายวันมานี้นายมันยังไงกันแน่?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนุ่มเศรษฐีลึกลับ