หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 82

บทที่ 82 เตะให้กระเด็น

ไม่กี่นาทีผ่านไปเถาหงเหมยก็ติดต่อจางต้าฉีได้ จางต้าฉีรับปากจะให้หลิวจิ้งยืมเงินและบอกว่าจะไปถึงร้านคาราโอเกะเอ็นเอฟภายในครึ่งชั่วโมง

ระหว่างที่รอจางต้าฉี หลิวจิ้งก็ได้ไปเข้าห้องน้ำคนเดียว

หลังจากที่เธอกลับไปในห้องคาราโอเกะได้สักพัก ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งและมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

ชายคนนี้สวมชุดลำลอง ผิวคล้ำเล็กน้อย ลักษณะใบหน้าของเขาไม่มีอะไรพิเศษ เป็นคนที่คล้ายจะถูกครอบงำได้ทุกเมื่อถ้าอยู่ในท่ามกลางฝูงชน

ชายคนนี้ไม่ใช่จางต้าฉี แต่เป็นโห้กาง

โห้กางเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหลิวจิ้งในสมัยเรียน เขาเป็นคนที่แอบชอบหลิวจิ้งมาตลอดก่อนที่เธอจะแต่งงานมีครอบครัว เขาไม่กล้าบอกรักเธอเพราะคิดว่าตัวเองหน้าตาไม่ดีพอและมาจากบ้านนอกด้วย แม้วันนี้หลิวจิ้งจะเป็นแม่คนแล้ว แต่เขาก็ยังชอบหลิวจิ้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ค่ำคืนนี้โห้กางก็นัดเพื่อนหลายคนมาคุยงานในคาราโอเกะเอ็นเอฟด้วยพอดี

เขาบังเอิญเห็นหลิวจิ้งเดินไปเข้าห้องน้ำจึงเดินตามเธอกลับไปที่ห้องด้วย

พวกหม่าเจินเจินและเถาหงเหมยก็ไม่รู้จักโห้กาง ดังนั้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องทุกคนก็ต่อว่าเขา

“ไอ้บ้านนอกคนนี้มาจากไหนกันเนี่ย? หลงทางเหรอ?”

“ไอ่โง่ นี่มันห้องวีไอพีนะ นายมีปัญญาจ่ายเหรอ?”

“รีบไปให้พ้น ไม่งั้นพวกเราจะเรียกยามแล้วนะ”

เมื่อโห้กางได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้ก็รู้สึกอึดอัด

หลิวจิ้งพยายามฝืนใจพูด “พวกเธอใจเย็นก่อน เขาคือเพื่อนร่วมชั้นของฉัน”

“ว่าไงนะ? เป็นเพื่อนร่วมชั้นงั้นเหรอ?” เถาหงเหมยและคนอื่น ๆ ต่างก็ทำหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็พากันหัวเราะเยาะดูถูกเธอ

โห้กางแต่งตัวธรรมดามาก ด้วยรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวที่ธรรมดาของเขา ทำให้พวกเธอต่างก็คิดว่าเขาไม่ต่างอะไรกับเกษตรกรคนหนึ่ง

“โห้กาง คุณมาที่นี่ได้ไง?” หลิวจิ้งขมวดคิ้วถาม สีหน้าของเธอเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย โห้กางเข้ามาที่นี่โดยไม่บอกเธอสักคำ นั่นหมายความว่าเขากำลังทำให้เธอต้องขายหน้าต่อหน้าเพื่อนสนิทของเธอไม่ใช่หรือ?

โห้กางพูดอย่างคลุมเครือว่า “ผมเห็นคุณอยู่ที่นี่ด้วยก็เลยตามคุณเข้ามา”

“อ้อ” หลิวจิ้งพยักหน้าแล้วพูดต่อ “คืนนี้ฉันยังมีธุระอยู่ คุณไปทำธุระของคุณก่อนก็แล้วกันนะ ไว้วันหลังเราค่อยนัดเจอกัน”

“โอเคครับ” โห้กางพยักหน้าแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้อง

“รอเดี๋ยว” เขาเพิ่งเดินไม่ถึงไหนเถาหงเหมยก็ได้ตะโกนเรียกเขาไว้

โห้กางหยุดเดินแล้วหันกลับมาถาม “มีเรื่องอะไรอีกเหรอครับ?”

เถาหงเหมยยิ้มพูด “ไหน ๆ ก็มาแล้วและยังเป็นเพื่อนกับหลิวจิ้งอีกด้วย งั้นก็มานั่งคุยกันก่อนสิ”

ความจริงคือพวกเธอรู้สึกเบื่อระหว่างรอจางต้าฉีมา อีกอย่างไอ้บ้านนอกโห้กางคนนี้ก็เข้ามาเอง งั้นหาเรื่องแกล้งเขาเล่นแก้เบื่อสักหน่อยดีกว่า

“นั่นสิ ถ้าเป็นเพื่อนสมัยเรียนของหลิวจิ้ง งั้นก็เป็นเพื่อนกับพวกเราเหมือนกันสิ มาดื่มด้วยกันมา” หม่าเจินเจินพูดตาม

ภายใต้การต้อนรับแบบนี้ โห้กางก็จำเป็นต้องอยู่ต่อ

ตามคำเรียกร้องของเถาหงเหมยและเพื่อนคนอื่น ๆ หลิวจิ้งก็เริ่มแนะนำโห้กางให้พวกเธอรู้จัก

เมื่อรู้ว่าครอบครัวของโห้กางเป็นเจ้าของฟาร์มเพาะพันธุ์ เถาหงเหมยและคนอื่น ๆ ก็หัวเราะแปลก ๆ ขึ้นมาทันที

“ที่แท้คือคนเลี้ยงหมูนี่เอง ไม่แปลกเลยที่กลิ่นตัวไม่เหมือนใคร”

“หึ ๆ ตอนนี้เลี้ยงหมูไม่มีอนาคตแล้ว นายเปลี่ยนอาชีพมาทำธุรกิจกับพวกเราจะดีกว่านะ”

“ใช่ นายต้องตามให้ทันสิ นายดูสิตอนนี้หลิวจิ้งก็กำลังจะเปิดบริษัทเองแล้ว”

โห้กางมองข้ามคำพูดประชดประชันของเถาหงเหมยที่มีต่อเขา แต่เขาแค่จับใจความสำคัญเพียงจุดเดียวนั่นก็คือหลิวจิ้งกำลังจะเปิดบริษัทเองแล้ว

“เสี่ยวจิ้ง เรื่องจริงใช่ไหม?” โห้กางมองหน้าหลิวจิ้งแล้วถาม

“อืม ฉันแค่อยากลองดู” หลิวจิ้งพยักหน้า