หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 84

บทที่ 84 ฉันจะรับปากทุกเงื่อนไขของคุณ

ในขณะที่คำพูดหยิ่งผยองดังขึ้นในห้องวี ทุกคนต่างก็มองหน้าซึ่งกันและกัน

แมร่งเอ้ย! ใครช่างกล้าขนาดนี้วะ กล้าพูดแบบนี้กับจางต้าฉีได้อย่างไร?

สายตาของทุก ๆ คนกวาดมองไปทั่วห้องเพื่อจะหาคน ๆ นั้น

ในไม่ช้า ร่างของลู่เสี้ยงหยางก็ดึงดูดสายตาของทุกคน

ทันทีที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งก็สะดุ้งและแสดงสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่คิดเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคนเข้ามาช่วยเธอ

แต่ว่าลู่เสี้ยงหยางทำงานบ้านอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ?

แล้วมาร้านคาราโอเกะได้อย่างไร?

นี่เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกัน ลู่เสี้ยงหยางกำลังล้างจานอยู่ที่บ้านแล้วได้รับสายจากหลิวผิง หลิวผิงมาเที่ยวร้านนี้พอดีและบังเอิญเห็นหลิวจิ้งมาด้วย เขาแปลกใจจึงโทรบอกลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าหลิวจิ้งเป็นคนไม่ชอบร้องเพลงอยู่แล้ว การที่ได้ยินว่าหลิวจิ้งไปเที่ยวร้านคาราโอเกะดูเหมือนจะเป็นเรื่องค่อนข้างผิดปกติ เขาไม่ค่อยไว้ใจจึงต้องตามเธอมาด้วย

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องวีนั้นก็เห็นฉากนี้พอดี

จางต้าฉีกวาดสายตามองลู่เสี้ยงหยางอย่างละเอียด เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขาก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้คนงี่เง่ามาอีกคนแล้ว

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินรู้จักลู่เสี้ยงหยางดี “ที่แท้ก็เป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของครอบครัวนี้นี่เอง”

ลูกเขยไร้ประโยชน์? จางต้าฉีหัวเราะดัง ๆ ขึ้นมา เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกได้ว่าหลิวจิ้งยังมีลูกสาวระดับเทพธิดาอยู่ที่บ้านอีกคน

สักพักความคิดในจิตใจของเขาก็กระฉับกระเฉงขึ้น ขอเพียงได้คนที่เป็นแม่คนนี้แล้ว วันหลังจะเอาลูกสาวด้วยก็คงไม่ยากหรอก

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอกับปัญหาใหญ่แล้ว พวกเธอสองคนยังพูดประชดลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่หยุด

“ลู่เสี้ยงหยาง หลายปีมานี้นายเก็บกดมากไม่ใช่เหรอที่เป็นลูกเขยบ้านตระกูลเย่? คืนนี้นายจะได้เห็นท่านประธานจางช่วยนายลงโทษแม่ยายแทนนายแล้ว นายต้องขอบคุณท่านประธานจางด้วยนะ” เถาหงเหมยพูด

“เหอะ ๆ ฉันคิดว่าการแสดงความขอบคุณก็ไม่ได้ยากอะไรนะ นายเห็นรองเท้าของท่านประธานจางไหม? นายก็แค่เลียรองเท้าของท่านให้สะอาดก็พอแล้ว” หม่าเจินเจินยิ้มพูดประชด

“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะดังก้องในห้องวี

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำพูดประชดของคนเหล่านี้ เดี๋ยวพวกเธอก็ต้องคุกเข่าขอความเมตตาอยู่ดี

สายตาของเขาจ้องไปที่จางต้าฉี “คุกเข่าลงแล้วขอโทษแม่ยายผมเดี๋ยวนี้!”

ว่าไงนะ? คุกเข่าลง?

แมร่งเอ้ย! มึงบ้าไปแล้วใช่ไหม?

“ไอ้หนู มึงซ่าจริง ๆ เลยนะ ก็แค่ลูกเขยกระจอกคนหนึ่งที่กินข้าวฟรี ค่อยดูนะว่ากูจะจัดการกับมึงยังไง?” จางต้าฉีพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “อัดมันให้เละไปเลย เอาให้พิการ เดี๋ยวกูจ่ายค่าเสียหายเอง”

หลังจากลูกน้องได้ยินคำสั่งก็รีบพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยางเหมือนผึ้งแตกรัง

เบ้าตาของหลิวจิ้งค่อย ๆ ชุ่มชื้น เธอเคยดูถูกลู่เสี้ยงหยางซึ่งเป็นคนไร้ประโยชน์คนนี้มาก แต่ตอนนี้คนไร้ประโยชน์คนนี้กลับลุกขึ้นสู้อย่างไม่เกรงกลัวใคร

ด้วยความกล้าของลู่เสี้ยงหยางที่แสดงออกแบบนี้ก็คู่ควรที่จะทำให้เธอต้องไตร่ตรองในตัวเขาใหม่อีกครั้ง

“นี่ ลู่เสี้ยงหยาง นายรีบกลับไปเถอะ อย่างเป็นภาระฉันอีกคนเลย” หลิงจิ้งตะโกนพูด