หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 86

บทที่ 86 กลัวจนฉี่ราด

เมื่อเห็นอันธพาลมากมายหลายคนวิ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยางหลิวจิ้งรู้สึกกังวลมาก

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งเมื่อครู่นี้ แต่มันก็เป็นแค่การชกต่อยธรรมดาเท่านั้น เพราะการ์ดในร้านคาราโอเกะและลูกสมุนของจางต้าฉีต่างก็เป็นแค่นังเลงต๊อกต๋อยเท่านั้น ซึ่งแตกต่างกับคนกลุ่มนี้มาก

“หมดกัน เย่สวนคงต้องเป็นแม่ม่ายแล้วล่ะ” หลิวจิ้งคิดในใจ

หากเป็นก่อนหน้านี้เธอต้องดีใจเป็นอย่างมาก เพราะเย่สวนจะได้หาสามีใหม่ได้อย่างสบายใจ แต่หลังจากเรื่องราวในคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเข้ามาปรากฏตัวตรงหน้าเธอโดยไม่เกรงกลัวอะไร มันทำให้มีความรู้สึกที่แปลกใหม่เข้ามาใจจิตใจของเธอ

สายตาอันโลภลาภของจางต้าฉีจับจ้องมาที่หลิวจิ้ง หลังจากที่ถังหลงจัดการกับไอ้เด็กเปรตลู่เสี้ยงหยางคนนี้เสร็จ หลิงจิ้งก็จะเป็นของลูกไก่ในกำมือของเขา

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกับลูกสมุนของถังหลงก็ได้เริ่มต่อสู้กันแล้ว แม้ลูกสมุนของถังหลงจะเก่งกว่าสุนัขรับใช้ของจางต้าฉี แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้วพวกเขาก็เป็นแค่ของกล้วย ๆ เท่านั้น

หลังจากความเร็วระเบิดถึงขีดสุด ร่างกายของเขากระพือปีกท่ามกลางคนเหล่านี้ ทุกหมัดหรือทุกเท้าที่พุ่งออกไปก็จะมีชายคนหนึ่งถึงสองคนล้มลงกับพื้น

ใช้เวลาแค่นาทีเดียวลูกสมุนของถังหลงก็ล้มกองอยู่ที่พื้นกันหมด

“แมร่งเอ้ย!” ไวน์ที่เพิ่งกินเข้าปากของถังหลงก็พวยพุ่งออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของจางต้าฉีพอดี

ไม่คิดเลยว่าไอ้เด็กเปรตคนนี้จะต่อสู้ได้เก่งขนาดนี้ สองสามทีก็อัดลูกน้องทั้งหมดของเขาร่วงลงพื้นกันไปหมด

พรึบ!

จางต้าฉีตกลงมาจากโซฟา เขาตกใจจนอ้างปากค้างแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

แมร่งเอ้ย บทที่คิดไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่นา

ลู่เสี้ยงหยางล้มคนไปทีละกลุ่ม ๆ มันคือเงาจางเฟยในสามก๊กเหรอวะ?

“หือ……” หลิวจิ้ง โห้กาง หม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ต่างก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับสิ่งที่เห็น ใครจะไปคิดได้ ลูกเขยธรรมดาคนหนึ่งที่แต่งเข้าบ้านภรรยาจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางนิ่งสงบและไม่สนใจต่อความประหลาดใจของทุกคน เขาได้แต่เดินตรงเข้าไปหาถังหลงแล้วตบหน้าเขาและพูดว่า “ถ้าไม่เห็นแก่พี่สาวคุณ วันนี้ผมจะทำให้คุณพิการแน่”

ซี๊ด!

ถังหลงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แม้เขาจะรู้สึกประหลาดใจกับความเก่งกาจของลู่เสี้ยงหยาง แต่เขาก็ไม่ได้กลัวและยังคงแสดงสีหน้าหยิ่งผยอง

“ไอ้หนู มึงช่างกล้าพูดจริง ๆ เลยนะ ถ้ามึงกล้าทำร้ายกูจนพิการ ตระกูลถังของกูคงไม่ปล่อยครอบครัวมึงไว้อย่างแน่นอน” ถังหลงยังคงยิ้มอย่างเย่อหยิ่งและไม่มีความเกรงกลัวต่อลู่เสี้ยงหยางเลยสักนิด

“โอ้ จริงเหรอ? ไม่ปล่อยครอบครัวผมเลยเหรอ น่ากลัวจริง ๆ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูด

“แมร่งเอ้ย ไอ้กระจอก คุกเข่าขอโทษคุณชายเดี๋ยวนี้นะ กูอาจจะให้โอกาสมึงได้ตายดีอยู่” ถังหลงยังคิดว่าคำพูดของเขาจะข่มขู่ให้ลู่เสี้ยงหยางเกรงกลัวได้ เขาจึงพูดด้วยความเย่อหยิ่งอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเบา ๆ เขาชอบคนที่ไม่รู้จักความกลัวอย่างถังหลงมาก เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มต่อ “คุณก็มีความกล้าหาญอยู่นะ มีคุณสมบัติที่จะได้เป็นลูกน้องของผมอยู่”

อะไรนะ?

ลูกน้อง?

ทันทีที่เขาพูดคำนี้ก็ทำให้ทุกคนต้องตกใจจนลูกตาแทบหลุดออกมา

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางมันมากเกินไปแล้ว จะให้ถังหลงเป็นลูกน้องของเขาได้ไง?

ถังหลงคือใคร? คุณชายตระกูลถังนะ!

แล้วตระกูลถังคือใคร? คือผู้ที่มีอิทธิพลระดับต้น ๆ ในเมืองปินเหอเชียวนะ

พฤติกรรมในตอนนี้ของลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแต่มีเรื่องกับถังหลงคนเดียว แต่เขากลับท้าทายทั้งตระกูลถังแล้ว

แมร่ง!

นายจะให้คนอย่างถังหลงเป็นลูกน้องของนาย นั่นไม่ได้หมายความว่านายจะให้ทั้งครอบครัวตระกูลถังก้มหัวให้นายหรือ?

“เย็ดแมร่ง มึงว่าไงนะ? ไอ้โง่ ลองพูดอีกครั้งสิ๊” ถังหลงกระโดดลงจากโซฟาเหมือนแมวถูกเหยียบหาง

ลู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งสงบแล้วพูดชัด ๆ ทีละคำ “ต่อไปคุณต้องเป็นลูกน้องของผม ต้องเรียกผมว่าพี่ใหญ่”

ถังหลงโกรธมากแล้วชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง “เรียกแม่มึงสิ มึงเชื่อไหมว่ากู......โอ๊ย......”