หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 90

บทที่ 90 ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย

ในไม่ช้า บะหมี่ของจ้าวหรูเย็นก็ถูกลู่เสี้ยงหยางซดจนหมดจดแล้ว

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็เอามือลูบท้องของเขา

จ้าวหรูเย็นถอนหายใจเบา ๆ เธอรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ลู่เสี้ยงหยางที่เป็นลูกเขยของบ้านตระกูลเย่ต้องถูกทารุณกรรมแน่เลย กินแค่บะหมี่ก็ทำให้เขาอิ่มเอมใจได้ขนาดนี้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้จ้าวหรูเย็นก็เกิดความตั้งใจขึ้น ดูเหมือนว่าเธอต้องทำดีกับลู่เสี้ยงหยางให้มากกว่านี้แล้ว

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ก็มีเสียงเท้าเดินดังเข้ามาจากด้านนอกประตูคลินิกอีกครั้ง

เมื่อจ้าวหรูเย็นเงยหน้าขึ้นมองผ่านหน้าต่างสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอจึงรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งตรงขึ้นไปชั้นสองของคลินิกโดยไม่มีความลังเลใด ๆ

“ลู่เสี้ยงหยาง ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีใด คุณต้องไล่คน ๆ นั้นออกไปให้ได้นะ” เสียงหวาดกลัวของจ้าวหรูเย็นส่งผ่านลงมาจากชั้นสอง

ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออกไปสักพัก นี่จ้าวหรูเย็นเห็นเสือหรือ? ต่อให้เห็นเสือก็ไม่จำเป็นต้องเวอร์ขนาดนี้นี่นา

เขายิ้มอย่างขมขื่นแล้วเงยหน้ามองออกไปด้านนอกคลินิกและเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ชายคนนี้อายุประมาณสามสิบ ด้วยรูปร่างหน้าตาธรรมดา ๆ คนหนึ่ง สวมชุดสูทในร่างที่อวบอิ่มพุงย้อย มีสร้อยทองคำราคาแพงประดับอยู่ที่คอและมือ แวบแรกที่เห็นก็เดาได้ว่าเขาเป็นคนรวยในชั่วข้ามคืน

ลู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมจ้าวหรูเย็นถึงต้องกลัวคนแบบนี้ด้วย

ในเวลานี้โดยที่ไม่รอลู่เสี้ยงหยางเอ่ยปากพูด ชายที่ชื่อวังเฉิงเจียงคนนี้ก็ได้ตะโกนใส่ลู่เสี้ยงหยางก่อนแล้ว “ไอ้หนู นายเป็นหมอมาใหม่ใช่ไหม? พี่จำได้ว่าซูจื้อเฉิงเป็นหมอประจำที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “ซูจื้อเฉิงคืออดีต ต่อไปผมเป็นหมอประจำที่นี่ ไม่ทราบว่าคุณต้องการตรวจอะไรครับ?”

วังเฉิงเจียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ตรวจงั้นเหรอ? นายจะมั่นใจคลินิกของพวกนายมากเกินไปแล้ว ต่อให้กูป่วยจนแทบตายกูก็จะไม่มารักษาที่นี่หรอก วันนี้กูมาทวงหนี้ แมร่งเอ้ย กูจะพูดอะไรมากมายกับพนักงานอย่างมึงไปทำไมวะ? รีบเรียกไอ้แก่จ้าวต้าไห่ออกมาเดี๋ยวนี้!”

มาทวงหนี้? ลู่เสี่ยงหยางขมวดคิ้ว ที่แท้ก็เจ้าหนี้นี่เอง ถึงว่าจ้าวหรูเย็นถึงต้องซ่อนตัวเร็วขนาดนี้

“ต้องขออภัยจริง ๆ นะครับ วันนี้คุณลุงจ้าวไม่อยู่คลินิก ถ้าคุณต้องการทวงเงินก็คงต้องมาวันหลังแล้วล่ะครับ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูด

วันหลัง? วังเฉิงเจียงบ่นเสียงออกมาแล้วพูดต่อ “คำนี้กูไม่รู้ว่าได้ยินมากี่รอบแล้ว ไอ้แก่จ้าวต้าไห่รับปากว่าจะคืนเงินภายในวันนี้ ไม่เป็นไร ถ้ามันไม่อยู่ กูจะรอที่นี่จนกว่ามันจะกลับมา”

หลังจากพูดจบเขาก็ดึงเก้าอี้มานั่งลง ดูจากสีหน้าแล้วเขามุ่งมั่นที่จะรอเจ้าต้าไห่กลับมาเป็นอย่างมาก

ลู่เสี้ยงหยางเกิดความสงสัย เขาจึงยิ้มแล้วลองถามดู “พี่ชาย คุณลุงจ้าวติดเงินพี่ชายเท่าไหร่ครับ? แล้วทำไมถึงเป็นหนี้พี่ชายได้ล่ะครับ?”

วังเฉิงเจียงไม่อยากสนใจลู่เสี้ยงหยาง เขากลอกตาแล้วพูดต่อ “นายจะถามทำไม? เป็นพนักงานก็ทำหน้าที่พนักงานไป อะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าไปถาม”

เมื่อเห็นว่าวังเฉิงเจียงไม่ยอมพูด ลู่เสี้ยงหยางจึงไม่กล้าถามต่อ เขาคิดว่ารอถามจ้าวหรูเย็นจะดีกว่า

ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะประเมินความมุ่งมั่นของวังเฉิงเจียงที่ตั้งใจรอจ้าวต้าไห่ต่ำไป หลังจากรอมาสักพักใหญ่ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะจากไป

ในช่วงเวลานี้มือถือของลู่เสี้ยงหยางได้รับข้อความจากจ้าวหรูเย็น บอกว่าให้เขารีบหาวิธีกำจัดสังพระเวสีตนนี้ออกไปโดยเร็วที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางคลำคางของเขา ถ้าคิดจะไล่คน ๆ นี้ออกไปโดยวิธีปกติคงเป็นไปไม่ได้ ดูเหมือนว่าเขาคงต้องคิดหาวิธีอื่นมาใช้แล้ว

หลังจากจ้องมองวังเฉิงเจียงอยู่สักพัก ทันใดนั้นเขาก็เกิดไอเดียขึ้นมา

“รู้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางคิดในใจ จากนั้นก็ยิ้มพูดกับวังเฉิงเจียง “พี่ชายครับ ดูเหมือนว่าร่างกายของพี่ชายไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะครับ เหมือนจะมีปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ พี่ชายอยากให้ผมลองตรวจดูสักหน่อยไหมครับ?”

ทันทีที่พูดคำนี้ วังเฉิงเจียงก็ชักสีหน้าใส่ “ถ้าไอ้เด็กเกรียนอย่างนายจะรักษาคนได้ กูคงต้องเปลี่ยนชื่อแล้วล่ะ”