ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 1

1

เมื่อครั้งข้ายังแรกรุ่น

ในครานั้น ที่ข้าหนีออกมาจากตระกูลหลี่ที่ถูกฆ่าล้างตระกูลมีเพียงน้องสาวของข้า ที่ติดตามมาด้วยส่วนท่านพี่ใหญ่ของข้า นั้นได้พาน้องสาวคนเล็กทั้งสองหนีไปอีกแคว้นเว่ย ส่วนข้าที่แยกกันหนีนั้นหนีมาที่แคว้นอู๋ การเดินทางช่างยากลำบากน้องสาวที่อ่อนแอก็แข็งแกร่งขึ้นมาเพื่อไม่ให้ข้าต้องลำบากแล้วเห็นนางเป็นเพียงตัวภาระแต่ข้าไม่เคยคิดว่านางเป็นตัวภาระเลยสักนิดนางคือน้องสาวและญาติของข้าที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้ที่มาแคว้นอู๋ กว่าข้าจะตั้งตัวได้ก็ได้ใช้เวลาหลายเดือนพวกเราสองพี่น้องทำงานทุกอย่างไม่ว่าจะหาบเร่ ขายผัก ล้างจาน รับจ้างซักเสื้อผ้าต่างๆทำขนมออกไปขายล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ข้าทำมาแล้วทั้งนั้น

ในช่วงที่ยากลำบากถึงขีดสุด ข้าก็ได้พบกับชายหนุ่มรูปงามกิริยามารยาทอ่อนน้อมถ่อมตนนิสัยอ่อนโยนเป็นคุณชายตระกูลใหญ่สกุลหยางที่มีฐานะเพียบพร้อมทุกอย่าง ข้าเฝ้าฝันว่าสักวันหนึ่งจะได้รักกับเขาและก็เป็นอย่างที่หวังในตอนนั้นผู้ที่เข้ามาตามตื๊อข้าก็คือเขา รอยยิ้มอันอ่อนโยนนั่นมองข้าด้วยความอบอุ่นทั้งๆที่ข้าเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านจนๆที่มีบ้านหลังเล็กๆเก่าๆหลังหนึ่งเพียงเท่านั้น แต่เขาก็ไม่เคยรังเกียจเดียดฉันท์ข้าเลยแม้แต่น้อยและข้าก็ดีใจที่เขายังรักและให้ความอบอุ่นแก่ข้าผู้ต้อยต่ำคนนี้

"อาอิง เราก็รู้จักกันมา 2 ปีแล้วถึงตอนนี้ ข้าจะเป็นแค่คุณชายที่ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองหรือกิจการของตัวเองก็ยังไม่มีเลยเจ้ายังจะรักข้าอยู่มั้ย"

“2 ปีของข้าที่ได้รู้จักกับท่าน ข้าดีใจและเป็นเกียรติที่ได้รักและความอบอุ่นที่ท่านมอบให้ข้าต้องขอบคุณท่านมากกว่าที่ท่านไม่เคยรังเกียจข้าเลย"

"ถ้าข้ามีงานเป็นของตัวเองมีกิจการเป็นของตัวเอง ข้าจะแต่งเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของข้ากว่าจะถึงตอนนั้นเจ้ารอข้าได้หรือไม่"

"ได้สิ ข้าจะรอท่าน"

ใช่!!

หลังจากนั้นเพียง 1 ปี กิจการค้าขายของเขาก็ยิ่งใหญ่มีคนรู้จักมากมายทั่วทุกแคว้นมีกิจการหลายสาขาจนกลายเป็นคนที่รวยตั้งแต่อายุยังน้อยฐานะยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างมันเริ่มไกลออกไปมากกว่าเดิม 1 ปีที่ข้ารอ ข้าตัดชุดเจ้าสาวอยู่ 2 ชุด ชุดแรกแต่งชุดสีน้ำเงินลวดลายเป็นสีทองอีกชุดเป็นชุดสีแดงที่ใส่ในตอนขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว ข้าเตรียมของพวกนี้ในเวลา 1 ปี ข้ารอวันที่เขาจะมาขอข้าตามสัญญาที่ให้กันเอาไว้

แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่ข้าคิด..

เขาจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมาจริงๆแต่คนที่แต่งงานกับเขากลับไม่ใช่ข้า แต่เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่มีฐานะที่มีมากกว่าข้าที่ตอนนี้ที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง แค่มองใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขของเขา ข้าก็ไม่สามารถทนมองได้อีกในวันที่เขามารับเจ้าสาวที่มีขบวนที่มารับเจ้าสาวที่ยิ่งใหญ่นั้นข้าสวมใส่ชุดเจ้าสาวที่ตัดเอาไว้ เพื่อใส่ในงานแต่งงานของข้ากับเขาแต่มันคงไม่เกิดขึ้นอีกแล้วในเมื่อเขาเลือกสตรีที่มีฐานะชั้นเดียวกับเขา ข้าก็ไม่สามารถจะแต่งงานกับเขาได้เพียงคนเดียวอีกแล้ว

ในตอนนั้นข้าเดินไปพร้อมคุกเข่าหัวโขกพื้นจนหัวแตก ข้ายืนขัดขบวนเจ้าสาวที่เจ้าบ่าวที่เป็นคนรักของข้ามารับอย่างไม่กลัวตายเลยแม้แต่น้อยแถมข้ายังยืนยิ้มเหมือนคนบ้าสติในตอนนี้สติของข้าเลือนหายไปหมดลืมความอับอายที่ตัวข้ากระทำในตอนนี้ เขาเพียงปรายตามองมาที่ข้าก่อนจะสั่งให้บ่าวรับใช้ลากข้าออกไป

"พวกเจ้าเอาสตรีบ้าตรงหน้าออกไปเสียใครใช้ให้นางมาขัดขบวนของข้า"

เสียงที่เคยอ่อนโยนกลับเรียบนิ่งไม่มีความอ่อนโยนใดๆอีกต่อไป ร่างของข้าถูกลากออกมาตามพื้นดินที่มีก้อนหินมากมายอยู่เต็มพื้น

"หยางเหวินฮ่าว เจ้าคนเลวเจ้าหลอกข้าให้รอเจ้าแต่เจ้าทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กับข้า!!!"

"เอานางออกไป!"

"เจ้ามันคนชั่วช้า เจ้าคนโกหก หลอกลวง จิตใจเจ้าทำด้วยอะไรกัน!!"

"ข้าบอกเอานางออกไป!!!"

"ขอรับ"

"เจ้าหลอกข้าไหนเจ้าบอกจะแต่งกับข้าไหนเจ้าบอกจะมีข้าคนเดียวแล้วนี้อะไร มันหมายความว่าเช่นไร!!"

"หญิงชั้นต่ำ หญิงโง่ๆอย่างเจ้าใครเขาอยากจะได้เจ้ากันทุกอย่างเจ้าคิดไปเองทั้งนั้นที่แต่ก่อนข้าดีด้วยหาใช่ว่ารักเจ้าไม่ ข้าเพียงเวทนาเจ้าที่เกิดมาจนพ่อแม่ไม่มี อยู่กับน้องสาวเพียงสองคนข้าเพียงแค่ดีกับเจ้าเพียงเท่านั้นแต่ไม่เคยคิดจะรักเจ้าสักครั้งเดียว!!!"

"เจ้า...ดีจริง...ข้าขอสาปแช่งเจ้า!!...แต่งนางเข้าไปร่วมเตียงกันคราใดขอให้เตียงหัก...ไม่มีทายาทสืบสกุลไม่ว่าจะมีเมียกี่คนก็ขอให้ไม่มีทายาท!!..กิจการที่เจ้าสร้างมาขอให้ย้อยยับไปกับตา!!!..มีแต่เรื่องทะเลาะกันไม่มีวันหยุด!!!...เจ้าจำคำของข้าเอาไว้วันใดที่ข้าก้าวขึ้นสู่จุดที่เหนือกว่าเจ้าเมื่อใดข้าจะเอาคืนเจ้าให้สาสมกับสิ่งที่เจ้าได้หลอกลวงความรักของข้า!!!!!....หยางเหวินฮ่าว!!!!!!"

ข้าโดนลากออกไปทิ้งที่กองขยะอย่างแรงจนตอนนี้ข้าน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งใหลออกมาง่ายๆก็หลั่งใหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดทรมารที่เขาได้มอบให้ข้านั้นเจ็บปวดเหลือเกิน เกินกว่าจะทนรับไหวอีกต่อไปเลือดที่หน้าพากใหลออกมาแต่นั้นไม่เจ็บเท่ากับใจของข้าเลยแม้แต่น้อย