ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 2

2

เจ้าคิดผิดเสียแล้วฮูหยินหยาง

หลี่ซิ่วอิง

ข้าพาน้องสามเข้ามาในเมืองเลือกบ้านกันเสียยกใหญ่และสุดท้ายก็ได้บ้านติดกับโรงเตี๊ยมที่ขายขาดพร้อมกันเลยได้โรงเตี๊ยมมาพร้อมบ้านหลังใหญ่ ในอดีตเคยเป็นจวนของผู้ดีคนหนึ่งแต่เมื่อสองเดือนก่อนย้ายตามสามีไปอยู่อีกแคว้นเลยขายบ้านทิ้ง ผู้ที่ซื้อไว้นั้นก็คือเฒ่าแก่ขายที่ดินพร้อมบ้านเฒ่าแก่ฉางเหล่อ ข้าพูดคุยกับเฒ่าแก่ได้ไม่นานเขาตอบตกลงที่จะขายบ้านพร้อมโรงเตี๊ยมในราคาที่ถูกเสียยิ่งกว่าถูกเพราะเฒ่าแก่กล่าวกับข้าว่ามันคือวาสนาของข้าที่จะได้บ้านหลังนี้ ข้าเลยได้บ้านมาทันทีข้าจัดหาคนมาทำความสะอาด ปรับปรุงบ้านและโรงเตี๊ยมให้เสร็จภายในห้าวัน

หลังจากทำเรื่องซื้อขายบ้านเสร็จข้าพาน้องสามไปซื้อของในตลาด แต่มันคงเป็นวาสนาของข้าที่ได้เจอกับคุณชายหยางเหวินฮ่าวกับฮูหยินหยางแบบนี้ชั่งเป็นวาสนาที่มาพร้อมกับคำว่าดวงซวยที่สุด

"ข้าจะเอาปิ่นคู่อันนี้"

"ฮูหยินหยางนี้แปลกคนน้องสาวของข้าเลือกก่อน ท่านยังจะแย่งไปอีก"

"เจ้า!!"

"ข้าทำไมหรือฮูหยินหยางหรือที่ข้าว่ามาไม่จริง"

"แค่ปิ่นอันเดียวข้ายกให้ได้อยู่แล้วแต่อย่างอื่นข้ายกให้ไม่ได้!!"

"ฝันหวานหรืออย่างไร น้องสาวข้าหยิบมันขึ้นมาก่อนท่านต่างหากที่แย่งคามือน้องสาวของข้าไปแต่ท่านยังกล้าที่จะบอกว่ายกให้น่องสาวข้า น่าไม่อายเสียจริงหรือว่าสามีที่ท่านครอบครองอยู่ก็แย่งคนอื่นมาเช่นกัน"

"เจ้า! อ้อ..ต้องขอบใจเจ้าที่กล่าวเรื่องนี้มา สามีข้า ข้าหาได้แย่งใครอื่นมา แต่คนอื่นที่ว่าหลงรักสามีข้าคนกลายเป็นบ้าใส่ชุดแต่งงานราคาถูกมายืนโขกศรีษะขวางหน้าขบวนเจ้าสาวของข้าแต่สามีของข้ากลับไม่แยแสแม้แต่น้อย คนอื่นคนนั้นคงจะอายมากกว่าข้าอีกนะ"

"งั้นหรือได้ข่าวลือมาว่า คืนเข้าหอเตียงหักมิใช่หรือน่าจะโดนแช่งชักหักกระดูกจนมันกลายเป็นจริงสงสัยบาปหนักน่าดู"

"เจ้า!!!!"

"อย่าเสียงดังสิฮูหยินหยาง เดียวคนอื่นจะรู้ว่าเจ้าน่ะโดนสาปแช่ง"

"กรี๊ดดดด!!!"

"เจ้าพอได้แล้วอาอิง"

"คุณชายกล่าวเรียกข้าว่าอาอิงเช่นนี้ ข้าสนิทกับท่านมากงั้นหรือ ข้าจำได้ว่าข้าไม่รู้จักท่านนี้น่าอย่ามาทำตัวสนิทกับข้าเพราะข้าไม่สนิทกับท่าน"

"ท่านพี่รองพอเถอะเจ้าคะ"

"เจ้าจ่ายเงินเสร็จแล้วเราก็ไปกันเถอะ"

"จ่ายแล้วเจ้าคะ"

"กลับเถอะ อย่าอยู่นานเดียวคำสาปแช่งติดตัว"

"พวกเจ้า!!! กรี๊ดดดดด!!!!"

.......

.......

.....

.......

.....

"ช่วยด้วยเจ้าคะ!! มีโจรขโมยถุงเงินข้า!!"

ผั๊วะ!!!

พลั่ก!!

ผั๊วะ!!!!!

ข้าเอาถุงเงินคืนให้กับแม่นางน้อยที่ตอนนี้วิ่งมาถึงจุดที่ข้ายืนอยู่

"ขอบคุณมานางมากที่ช่วยเอาถุงเงินข้ากลับมาให้"

"เจ้าเองเถอะมาคนเดียวไม่กลัวหรืออย่างไรโจรมันเยอะแบบนี้พกถุงเงินใบใหญ่ขนาดนี้คงเป็นคุณหนูบ้านไหนสินะ บ้านเจ้าอยู่ที่ใดข้าจะไปส่ง"

"ขอบคุณแม่นางมากเจ้าคะ"

"นำทางเลย"

ระหว่างทางแม่นางน้อยคนนั้นก็คุยกับข้าหลายเรื่องเลยทีเดียว

"เจ้าชื่ออะไรหรือ"

"ข้ามีนามว่าหลี่ซิ่วอิง น้องนี้สาวของข้ามีนามว่าหลี่หลิวหยาง"

"พี่น้องหลี่นี้เอง แต่ว่าชื่อนำหน้าของเจ้าคุ้นๆนะเหมือนข้าเคยได้ยินมาจากไหนสักแห่ง"

"คงจะได้ยินผ่านๆหูมาล่ะมั้งเจ้าอย่าพูดถึงเลยพูดคุยกันมาตั้งนานเจ้าชื่อว่าอะไรพวกข้ายังไม่รู้เลย"