ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 10

10

ค่าตอบแทนที่แสนเจ็บปวด 2

หลี่ซิ่วอิง

ข้าอุ้มบุตรชายของข้าทั้งสองมายังพิธีศพของน้องสาวคนที่ห้าของข้าแม้ว่าพวกเราพี่น้องจะไม่ได้เจอกันมาถึงสิบปีแต่การที่อยู่ร่วมกันมาจนถึง ห้าปีนี้ข้าก็รักน้องสาวของข้าทุกคนข้าได้มีโอกาสได้อยู่กับพี่น้องเพียงห้าปี น้องสาวของข้ากลับมาตายจากไป เสียแล้ว

"หักใจเสียบ้าง หลิวหยาง"

"ท่านพี่ข้า..ฮือออ..."

"หลิวหยาง"

"พี่ใหญ่.."

"ไม่ร้องนะเด็กดี "

"ท่านพี่น้องห้าจากไปแล้ว..ฮือออๆ..นางจากเราไปแล้ว...."

"นางจากไปโดยไม่ได้เสียเปล่า ตอนนี้เราจัดการ..."

"ฝ่าบาทเสด็จ!!!"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

เพี๊ยะ!!!!

"ฝ่าบาท!!"

"เจ้าใช้อะไรคิด เจ้าสั่งประหารฮูหยินเฒ่าสกุลเหรินได้เช่นไรรู้อะไรมั้ยตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้นบ้างขุนนางเหล่านั้นร้องเรียนเข้ามามากมายเจ้าดูการกระทำของเจ้าสิหลี่จิ้ง!!!"

"นางดูหมิ่นกระหม่อมและน้องสาวของกระหม่อมนะ พระองค์จะให้กระหม่อมทำเช่นไร!!"

เพี๊ยะ!!!

"ถึงตอนนี้เจ้ายังกล้าเถียงอีกหรือ ขุนนางพวกนั้นยื่นฎีกามาบอกกับเราว่าให้ถอดเจ้าออกจากการเป็นฮองเฮารู้ตัวมั้ย"

"อำนาจอยู่กับพระองค์ พระองค์จะสั่งหรือไม่ย่อมต้องขึ้นต่อพระองค์อยู่แล้วหรือพระองค์ทรงแน่ใจที่จะปลดกระหม่อมออก"

"เรื่องแค่น้องสาวเจ้าตายคนเดียว ถึงกับฆ่าฮูหยินเฒ่าสกุลเหรินที่สามีนางและบุตรชายนางออกรบเพื่อบ้านเมืองเจ้าใช้อะไรคิดกัน!!!"

"น้องสาวข้าตายเพียงคนเดียวงั้นหรือ เจ้าต่างหากใช้อะไรคิดกัน!! ข้าหลี่จิ้งเกิดมาไม่มีใครจะสำคัญเท่ากับครอบครัวพี่น้องเลยสักนิดแม้แต่เจ้าที่ข้าหลับนอนด้วย!!! "

เพี๊ยะ!!!!

"กล้าว่าข้างั้นหรือ!!!"

เพี๊ยะ!!!!

"จับนางไปประหารรวมถึงพี่น้องของนางด้วย!!!!"

"เอ่อ.."

"เอาพวกมันไปประหาร!!!"

"พะยะค่ะ!!!"

ท่านพี่ใหญ่กับข้าใช้ดาบที่อยู่ข้างกายของทหารออกมาสู้กับทหารที่กำลังจะเข้าจับกุมท่านพี่ใหญ่และครอบครัวของเราข้าส่งลูกทั้งสองให้กับน้อง 3 และน้อง 4 ที่ตอนนี้น้องสิกำลังตั้งครรภ์อยู่ 5 เดือนกับสามีของนาง แต่สามีของนางกลับไม่ช่วยอะไรเลยเพียงยืนอยู่อย่างนิ่งเฉยปล่อยให้ทหารล้อมภรรยาของตนเองเอาไว้น้องสี่ได้เเต่เพียงมองสามีพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งใหลออกมา เพียงแค่ค่ามองไปยังน้องสาวก็รู้สึกสงสารที่สามีไม่ช่วยอะไรเลยเหมือนกับปล่อยให้นางตายไปเฉยๆพวกเราฝ่าวงล้อมออกมาหนีไปทางลับที่ท่านพี่ขาออกมาแผ่นหลังของท่านพี่ เต็มไปด้วยเลือดและรอยบาดแผลพวกเราต้องหนีเอาตัวรอดให้ได้ข้ารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้นำร่างของน้อง 5 กลับออกมาด้วย

"พี่ใหญ่เราออกมาถึงชายแดนแล้วพวกเขาไม่สามารถข้ามเขตแดนมาได้หรอก ท่านพี่ใหญ่เป็นเช่นไรบ้าง"

"พี่ไม่เป็นไร พี่เองต้องขอโทษพวกเจ้าที่ดินพวกเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องนี้เดิมทีพี่ก็คิดแล้วว่ามันก็ต้องมาถึงวันนี้ในเมื่ออีกไม่กี่วันฝ่าบาทก็จะแต่งกับองค์หญิงแคว้นเหลียงแต่งขึ้นมาเป็นกุ้ยเฟย ยิ่งไม่มีพี่เขาต้องรู้สึกมีความสุขมากกว่านี้พี่รู้มาตลอดว่าพี่เป็นชายไม่สามารถที่จะอยู่ ครองคู่กับบุรุษด้วยกันได้"

"ท่านพี่"

"ก่อนหน้านี้พี่ส่งจดหมายไปให้ท่านลุงที่แคว้นหรงแล้ว เรากำลังจะกลับแคว้นหรงกันเราควรได้เวลากลับบ้านเกิดเสียที"

"เจ้าค่ะท่านพี่"

"พวกเราออกเดินทางกันต่อเถอะ"

พี่ใหญ่นำทางข้าน้องๆและบ่าวรับใช่คนสนิทไปยังชายแดนแคว้นหรง การเดินทางของพวกเราใช้เวลาถึง 1 เดือนกว่าจะมาถึงความยากลำบากยิ่งกว่าอยู่ในสนามรบก็คือการถูกเนรเทศและถูกตามล่าเช่นนี้ข้ามองดูลูกชายทั้งสองและหลานชายที่นอนหลับอย่างมีความสุข น้ำตาก็ยิ่งใหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ข้าไปทำกรรมอะไรไว้ถึงได้มีชีวิตเช่นนี้ถ้ามารดาของค่าและบิดาของใครยังอยู่พวกเขาก็จะดูแล พวกเราเป็นอย่างดีคงจะมีความสุขมากกว่านี้

"ถึงเมืองหลวงแล้ว"

"จริงหรือพี่ใหญ่"