ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 9

9

ค่าตอบแทนที่แสนเจ็บปวด

หลี่ซิ่วอิง

5 ปีต่อมา

วันเวลาผ่านมาแล้วถึง 5 ปี การที่ข้าใช้ชีวิตที่แคว้นเว่ยกับพี่ชายของข้าและน้องสาวที่ตอนนี้ต่างแต่งงานออกไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว

“คุณหนูหลี่เจ้าค่ะ ฮูหยินหวังเรียกพบเจ้าค่ะ"

"หลิวหยางมีเรื่องอะไรงั้นหรือ"

"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะแต่คงจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่"

"นำทางข้าไป"

เมื่อข้าเดินตามสาวใช้ไปยังห้องโถงขนาดใหญ่ก็เห็นหลิวหยางกลับหวังเหล่ยนั่งกันอยู่แต่หลิวหยางนั่งร้องไห้ ข้าจะนึกสงสัย จึงรีบเดินเข้าไปหาทันทีเมื่อนางเห็นค่าน้ำยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมก่อนจะวิ่งเข้ามากอดข้าอย่างน่าสงสาร

"หลิวหยางเกิดอะไรขึ้น"

"หลี่หมิ่น. น้อง...น้องห้า..อึก..ฮือออ..."

"หลี่หมิ่นเป็นอะไรไปเจ้ารีบบอกมาสิ"

"นางตายแล้ว...ฮือออ...!”

"!!!!...!!"

"นางเข้าไปรับธนูแทนสามีนางแต่นางกลับโดนสามีสังหารท่านพี่น้องห้า...น้องห้าตายแล้วท่านพี่!!ฮือออ..!!!"

"ไปหาเจ้าห้ากัน!!!"

"เจ้าค่ะท่านพี่อึก..!..ฮือออ"

ตระกูลเหริน

ข้าก้าวย่างเข้าไปภายในสกุลเหรินที่ไม่มีใครใส่ชุดไว้ทุกข์เลยสักคนเดียวยกเว้นสาวใช้ข้างกายทั้งสามคนที่ใส่ชุดไว้ทุกข์ให้แก่เจ้านายตน

"เหตุใด ฮูหยินใหญ่เสียชีวิตลงทำไมคนสกุลเหรินถึงไม่มีใครใส่ชุดไว้ทุกข์ให้นางเลยเห็นน้องสาวข้าเป็นอะไรกันแน่!!!"

"นางมีค่าอะไรงั้นหรือที่จะไว้ทุกข์ให้นาง"

"ใช่เจ้าเองก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเพียงเท่านั้นไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมายุ่งวุ่นวายกับสกุลของข้า จงกลับไปเสียเอาศพน้องสาวของเจ้ากลับไปด้วย ที่นี่ไม่ต้องการไว้ทุกข์ให้แก่ๆทั้งสิ้น"

"น้องสาวของข้าไม่มีค่างั้นหรือ บุตรชายเจ้าไม่ตายเพราะใครกันพวกเจ้ามีจิตสำนึกกันอยู่มั้ยจิตใจทำด้วยอะไรทำไมใจดำอัมหิตขนาดนี้ ข้ามาในวันนี้ตามจริงจะมาเคารพศพน้องสาวแต่ในเมื่อพวกเจ้ากล่าวมาเช่นนี้ก็คงต้องนำศพน้องสาวข้ากลับตำหนักรับรองภายในวัง แล้วช่วยหาคำแก้ตัวให้ฝ่าบาทด้วยล่ะว่าทำไมในฐานะที่นางเป็นท่านหญิงและเป็นน้องสาวของฮองเฮาถึงโดนครอบครัวสามีทอดทิ้งในยามที่สิ้นลมแบบนี้!!!"

"พวกเจ้านำฮูหยินเหริน ไม่สิ คุณหนูหลี่หมิ่นกลับตำหนักรับรองของข้า"

"ฮองเฮาเสด็จ!!!!"

"ถวายพระพรฮองเฮาพะยะค่ะ/เพคะ!!"

"เราได้ยินหมดแล้วเนื่องทั้งหมดที่ฮูหยินเฒ่ากล่าวดูหมิ่นน้องสาวเรา ทหารนำศพของน้องสาวเรากลับเข้าวังเพื่อที่จะทำพิธี"

"พะยะค่ะ!!"

"ส่วนพวกเจ้า การตายของน้องสาวเราคือค่าตอบแทนที่พวกเจ้าอดทนต่อน้องสาวเราเรื่อยมาหวังว่าแม่ทัพเหริน จะมีความสุขกับฮูหยินสามมากๆนะเราอวยพรพวกเจ้าด้วยก็แล้วกัน”

"...เอ่อ...ฮองเฮาเพคะ"

"ฮูหยินเฒ่ามีอันใดอยากจะกล่าวอีกหรือ"

"หม่อมฉัน..."

"เชิญกล่าวมาได้"

"ฮองเฮาเป็นบุรุษเหตุใดต้องมายุ่งเรื่องสตรีเช่นนี้ด้วย”

"เจ้าคงลืมไปว่าข้าเป็นฮองเฮาของแคว้นเว่ย ผู้คนกราบไหว้ข้าให้เกียรติข้าเหตุใดคนแก่เช่นเจ้าไม่มีความคิดจึงได้กล้าว่ากล่าวข้าเช่นนี้ ข้าเป็นบุรุษแล้วอย่างไร ข้าก็ไม่เคยที่จะไปแย่งของของใคร เจ้ากล่าวขอโทษข้าเดียวนี้!!"

"ข้าไม่ขอโทษ บุรุษไม่สมควรทำหน้าที่ของสตรีเกิดมาชั่งไร้ยางอายทั้งพี่ทั้งน้องถวายตัวให้คนนั้นคนนี้ไปทั่วทำตัวอย่างกับนางโลมไร้ยางอาย!"

"บังอาจ!! เจ้ากล้าว่าฮองเฮาถึงเพียงนี้เชียวหรือ ทหารตบปากนางเดียวนี้"

"ขอรับเฉินกงกง!!"

"ไม่ต้อง ประหารนางซะ"

ทหารทำตามคำสั่งของท่านพี่ใช้ดาบตัดศีรษะของสตรีเฒ่าตรงหน้าอย่างเลือดเย็นผู้คนต่างตกใจร้องลั่นทันที ประมุขของบ้านอย่างอดีตแม่ทัพผู้เฒ่าเหรินนั้นรีบเข้ามาช่วยภรรยาแต่สายไปเสียแล้วหัวของนางหลุดออกจากบ่าไปเสียแล้ว

"ลบหลู่เบื้องสูงมีโทษประหาร ข้าไม่ใช่คนใจเย็นอะๆรมากนักนี้คือค่าตอบแทนก็แล้วกันนักษาตัวด้วย ทหารนำน้องสาวเรากลับวัง"

"พะยะค่ะ"

หลี่ซิ่วอิง

ข้าอุ้มบุตรชายของข้าทั้งสองมายังพิธีศพของน้องสาวคนที่ห้าของข้าแม้ว่าพวกเราพี่น้องจะไม่ได้เจอกันมาถึงสิบปีแต่การที่อยู่ร่วมกันมาจนถึง ห้าปีนี้ข้าก็รักน้องสาวของข้าทุกคนข้าได้มีโอกาสได้อยู่กับพี่น้องเพียงห้าปี น้องสาวของข้ากลับมาตายจากไป เสียแล้ว

"หักใจเสียบ้าง หลิวหยาง"

"ท่านพี่ข้า...ฮือออ..."

"หลิวหยาง"

"พี่ใหญ่...”

"ไม่ร้องนะเด็กดี”

"ท่านพี่น้องห้าจากไปแล้ว...ฮือออๆ...นางจากเราไปแล้ว...."

"นางจากไปโดยไม่ได้เสียเปล่า ตอนนี้เราจัดการ..."

"ฝ่าบาทเสด็จ!!!"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

เพี๊ยะ!!!!

"ฝ่าบาท!!"

"เจ้าใช้อะไรคิด เจ้าสั่งประหารฮูหยินเฒ่าสกุลเหรินได้เช่นไรรู้อะไรมั้ยตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้นบ้างขุนนางเหล่านั้นร้องเรียนเข้ามามากมายเจ้าดูการกระทำของเจ้าสิหลี่จิ้ง!!!"

"นางดูหมิ่นกระหม่อมและน้องสาวของกระหม่อมนะ พระองค์จะให้กระหม่อมทำเช่นไร!!"

"เกิดอะไรขึ้น"

"ขอทานมาขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทพะยะค่ะ"

"ท่านแม่!!"

"หลี่จิ้ง หลี่ซิ่วอิง หลี่หลิวหยาง หลี่อันฉี แล้วหลี่หมิ่นไปไหน"

"น้องห้าตายแล้ว ขอรับท่านแม่ตอนนี้ศพอยู่ที่แคว้นเว่ย ไม่สามารถนำน้องห้ากลับมาได้"

"เข้าไปตำหนักแม่ก่อน”

"ขอรับ"

ข้ามองดูใบหน้าของท่านแม่แม้ว่าจะผ่านมาหลายสิบปีท่านก็ยังงดงามเหมือนดารุณีน้อยแรกแย้มอยู่เสมอกาลเวลาไม่เคยทำร้ายท่านแม่ของข้าได้เลยเมื่อเข้ามาที่ตำหนักของท่านแม่กลิ่นหอมของดอกบัวลอยขึ้นมาทันแม่ดีใจและเสียใจไปพร้อมกันดีใจเพราะได้เจอพวกเราพี่น้องและเสียใจ ที่ไม่อาจช่วยเหลือน้องห้าได้ พวกเราแต่ละคนเล่าเรื่องอดีตที่ผ่านมาให้กับท่านแม่ฟังว่าใครเป็นอย่างไรเล่าให้ฟังแม้กระทั่งว่าเราแต่งงานมีครอบครัวมีลูกน้อยที่น่ารักมีเพียงค่าที่ไม่กล้าเอ่ยถึงความหลังให้กับท่านแม่ได้ฟังเพราะความหลังของค่าช่างติดตรึงภายในจิตใจของข้าเช่นนี้ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ท่านแม่ ไม่ได้คาดคั้นอะไรจากข้าอีก ไม่นานท่านพ่อก็กลับมาท่านพ่อตกใจและจำได้ว่าพวกเราคือใครหลังจากที่พวกเราพูดคุยกันเสร็จพวกเราก็พักผ่อนอีกไม่นานท่านแม่จะพาพวกเราไปเอาน้อง 5 กลับคืนมา

5 วันผ่านไป

ท่านแม่ถือราชโองการจากเสด็จลุงและขึ้นขบวนนำขบวนที่มีพวกเราที่ตอนนี้เลื่อนยศเป็นองค์หญิงและองค์ชาย กันหมดแล้ว คนที่เดินทาง ไปพบพร้อมกับท่านแม่มีท่านพี่ใหญ่มีข้า เพียง 2 คนนอกนั้นค่าให้ อยู่ที่นี่เพื่อดูแลลูกๆ แต่ที่นี่ไปแค่พวกเราสองคนและท่านแม่พร้อมทหารเพียงเท่านั้น ท่านแม่ควบม้าเร็วออกเดินทางไปยังแคว้นเว่ย เพื่อคุยกับฮ่องเต้แคว้นนั้น พี่ใหญ่ในชุดของบุรุษอีกครั้งไม่มีสีหน้าใดๆโผล่ออกมาให้เห็น อีกเลยนับตั้งแต่ วันที่มีออกมาพร้อมกับพวกเรา มองใบหน้าของท่านพี่ใหญ่แล้ว ก็รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจ แต่ความเสียใจนั้น มันไม่สามารถอธิบายออกมาได้อีกเลยมันกลายเป็นว่าความเสียใจนั้น ไม่มีค่าพอ ที่จะให้คิดอีก

"องค์หญิงหลี่ชิงเซียน ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ"

“ถวายพระพรฝ่าบาท หม่อมฉันองค์หญิงหลี่ชิงเซียน จากแคว้นหรงและบุตรสาวบุตรชายของหม่อมฉันเพคะ"

“บุตรสาวและบุตรชายงั้นหรือ องค์หญิงบุตรชายของท่านเป็นฮองเฮาของข้าช่วยคืนเขากลับมาด้วย"

“ขออภัยฝ่าบาท พระองค์คงจำผิดเสียแล้วบุตรของหม่อมฉันจะเป็นฮองเฮาที่พระองค์จะสังหารได้เช่นไร วันนี้หม่อมฉันได้รับราชโองการนำร่างขององค์หญิงหลี่หมิ่นกลับแคว้นหรง ไม่ได้ร่างก็เอากรดูกกลับไปเพคะ"

"ฝ่านมาเป็นเดือนศพนั้นโดนโยนไปนอกกำแพงเมืองตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงจะเป็นอาหารของพวกสัตว์ไปแล้ว เสียใจด้วย"

"ไม่เป็นไรเพคะ ทั้งสองแคว้นคงตัดขาดกันตลอดไปมันไม่จำเป็นที่จะต้องรักษาความสัมพันธ์กันต่อไปแล้วหม่อมฉันขอทูลลาเพคะ"

........

........

.....

"ท่านแม่เราจะไปที่ไหนอีกหรือ"

"ไปแคว้นอู๋ ไปทวงบุญคุณให้แก่เจ้า"

"ท่านแม่"

"ส่วนเจ้าไม่ต้องห่วงนะหลี่จิ้งแม่จะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง"

"แต่ว่า..."

"พวกมันควรได้รับกลับเสียบ้างจะได้รู้ซึ่งออกเดินทาง"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ"

........

.......

...