ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 9

9

ค่าตอบแทนที่แสนเจ็บปวด

หลี่ซิ่วอิง

5 ปีต่อมา

วันเวลาผ่านมาแล้วถึง 5 ปี การที่ข้าใช้ชีวิตที่แคว้นเว่ยกับพี่ชายของข้าและน้องสาวที่ตอนนี้ต่างแต่งงานออกไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว

“คุณหนูหลี่เจ้าค่ะ ฮูหยินหวังเรียกพบเจ้าค่ะ"

"หลิวหยางมีเรื่องอะไรงั้นหรือ"

"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะแต่คงจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่"

"นำทางข้าไป"

เมื่อข้าเดินตามสาวใช้ไปยังห้องโถงขนาดใหญ่ก็เห็นหลิวหยางกลับหวังเหล่ยนั่งกันอยู่แต่หลิวหยางนั่งร้องไห้ ข้าจะนึกสงสัย จึงรีบเดินเข้าไปหาทันทีเมื่อนางเห็นค่าน้ำยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมก่อนจะวิ่งเข้ามากอดข้าอย่างน่าสงสาร

"หลิวหยางเกิดอะไรขึ้น"

"หลี่หมิ่น. น้อง...น้องห้า..อึก..ฮือออ..."

"หลี่หมิ่นเป็นอะไรไปเจ้ารีบบอกมาสิ"

"นางตายแล้ว...ฮือออ...!”

"!!!!...!!"

"นางเข้าไปรับธนูแทนสามีนางแต่นางกลับโดนสามีสังหารท่านพี่น้องห้า...น้องห้าตายแล้วท่านพี่!!ฮือออ..!!!"

"ไปหาเจ้าห้ากัน!!!"

"เจ้าค่ะท่านพี่อึก..!..ฮือออ"

ตระกูลเหริน

ข้าก้าวย่างเข้าไปภายในสกุลเหรินที่ไม่มีใครใส่ชุดไว้ทุกข์เลยสักคนเดียวยกเว้นสาวใช้ข้างกายทั้งสามคนที่ใส่ชุดไว้ทุกข์ให้แก่เจ้านายตน

"เหตุใด ฮูหยินใหญ่เสียชีวิตลงทำไมคนสกุลเหรินถึงไม่มีใครใส่ชุดไว้ทุกข์ให้นางเลยเห็นน้องสาวข้าเป็นอะไรกันแน่!!!"

"นางมีค่าอะไรงั้นหรือที่จะไว้ทุกข์ให้นาง"

"ใช่เจ้าเองก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเพียงเท่านั้นไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมายุ่งวุ่นวายกับสกุลของข้า จงกลับไปเสียเอาศพน้องสาวของเจ้ากลับไปด้วย ที่นี่ไม่ต้องการไว้ทุกข์ให้แก่ๆทั้งสิ้น"

"น้องสาวของข้าไม่มีค่างั้นหรือ บุตรชายเจ้าไม่ตายเพราะใครกันพวกเจ้ามีจิตสำนึกกันอยู่มั้ยจิตใจทำด้วยอะไรทำไมใจดำอัมหิตขนาดนี้ ข้ามาในวันนี้ตามจริงจะมาเคารพศพน้องสาวแต่ในเมื่อพวกเจ้ากล่าวมาเช่นนี้ก็คงต้องนำศพน้องสาวข้ากลับตำหนักรับรองภายในวัง แล้วช่วยหาคำแก้ตัวให้ฝ่าบาทด้วยล่ะว่าทำไมในฐานะที่นางเป็นท่านหญิงและเป็นน้องสาวของฮองเฮาถึงโดนครอบครัวสามีทอดทิ้งในยามที่สิ้นลมแบบนี้!!!"

"พวกเจ้านำฮูหยินเหริน ไม่สิ คุณหนูหลี่หมิ่นกลับตำหนักรับรองของข้า"

"ฮองเฮาเสด็จ!!!!"

"ถวายพระพรฮองเฮาพะยะค่ะ/เพคะ!!"

"เราได้ยินหมดแล้วเนื่องทั้งหมดที่ฮูหยินเฒ่ากล่าวดูหมิ่นน้องสาวเรา ทหารนำศพของน้องสาวเรากลับเข้าวังเพื่อที่จะทำพิธี"

"พะยะค่ะ!!"

"ส่วนพวกเจ้า การตายของน้องสาวเราคือค่าตอบแทนที่พวกเจ้าอดทนต่อน้องสาวเราเรื่อยมาหวังว่าแม่ทัพเหริน จะมีความสุขกับฮูหยินสามมากๆนะเราอวยพรพวกเจ้าด้วยก็แล้วกัน”

"...เอ่อ...ฮองเฮาเพคะ"

"ฮูหยินเฒ่ามีอันใดอยากจะกล่าวอีกหรือ"

"หม่อมฉัน..."

"เชิญกล่าวมาได้"

"ฮองเฮาเป็นบุรุษเหตุใดต้องมายุ่งเรื่องสตรีเช่นนี้ด้วย”

"เจ้าคงลืมไปว่าข้าเป็นฮองเฮาของแคว้นเว่ย ผู้คนกราบไหว้ข้าให้เกียรติข้าเหตุใดคนแก่เช่นเจ้าไม่มีความคิดจึงได้กล้าว่ากล่าวข้าเช่นนี้ ข้าเป็นบุรุษแล้วอย่างไร ข้าก็ไม่เคยที่จะไปแย่งของของใคร เจ้ากล่าวขอโทษข้าเดียวนี้!!"

"ข้าไม่ขอโทษ บุรุษไม่สมควรทำหน้าที่ของสตรีเกิดมาชั่งไร้ยางอายทั้งพี่ทั้งน้องถวายตัวให้คนนั้นคนนี้ไปทั่วทำตัวอย่างกับนางโลมไร้ยางอาย!"

"บังอาจ!! เจ้ากล้าว่าฮองเฮาถึงเพียงนี้เชียวหรือ ทหารตบปากนางเดียวนี้"

"ขอรับเฉินกงกง!!"

"ไม่ต้อง ประหารนางซะ"

ทหารทำตามคำสั่งของท่านพี่ใช้ดาบตัดศีรษะของสตรีเฒ่าตรงหน้าอย่างเลือดเย็นผู้คนต่างตกใจร้องลั่นทันที ประมุขของบ้านอย่างอดีตแม่ทัพผู้เฒ่าเหรินนั้นรีบเข้ามาช่วยภรรยาแต่สายไปเสียแล้วหัวของนางหลุดออกจากบ่าไปเสียแล้ว

"ลบหลู่เบื้องสูงมีโทษประหาร ข้าไม่ใช่คนใจเย็นอะๆรมากนักนี้คือค่าตอบแทนก็แล้วกันนักษาตัวด้วย ทหารนำน้องสาวเรากลับวัง"

"พะยะค่ะ"

หลี่ซิ่วอิง

ข้าอุ้มบุตรชายของข้าทั้งสองมายังพิธีศพของน้องสาวคนที่ห้าของข้าแม้ว่าพวกเราพี่น้องจะไม่ได้เจอกันมาถึงสิบปีแต่การที่อยู่ร่วมกันมาจนถึง ห้าปีนี้ข้าก็รักน้องสาวของข้าทุกคนข้าได้มีโอกาสได้อยู่กับพี่น้องเพียงห้าปี น้องสาวของข้ากลับมาตายจากไป เสียแล้ว

"หักใจเสียบ้าง หลิวหยาง"

"ท่านพี่ข้า...ฮือออ..."

"หลิวหยาง"

"พี่ใหญ่...”

"ไม่ร้องนะเด็กดี”

"ท่านพี่น้องห้าจากไปแล้ว...ฮือออๆ...นางจากเราไปแล้ว...."

"นางจากไปโดยไม่ได้เสียเปล่า ตอนนี้เราจัดการ..."

"ฝ่าบาทเสด็จ!!!"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

"ถวายพระพรฝ่าบาท"

เพี๊ยะ!!!!

"ฝ่าบาท!!"

"เจ้าใช้อะไรคิด เจ้าสั่งประหารฮูหยินเฒ่าสกุลเหรินได้เช่นไรรู้อะไรมั้ยตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้นบ้างขุนนางเหล่านั้นร้องเรียนเข้ามามากมายเจ้าดูการกระทำของเจ้าสิหลี่จิ้ง!!!"

"นางดูหมิ่นกระหม่อมและน้องสาวของกระหม่อมนะ พระองค์จะให้กระหม่อมทำเช่นไร!!"