ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 12

12

ลืมสิ้นรักอันแสนขื่นขม

หลี่ซิ่วอิง

เวลาผ่านไป ถึง 3 ปี หลังจากเกิดเหตุการณ์ก่อกบฏของแคว้นอู๋กุนซือหลิวหรือก็คืออ๋องเจ็ดคนนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย แม้จะยังแค้นแต่ข้าก็ยังให้โอกาสเขากลับมาหาข้าอีกครั้งแต่เขาคงไม่มีโอกาสรอดกลับมาหาเขาแน่นอนหรือถ้ารอดจะมีใครบ้างที่จะรักสตรีฆ่าตนเองได้ลงคอลูกของข้า ได้ 7 ขวบแล้ว พูดคล่องขึ้นวิ่งเล่นเก่งยิ่งนับวันที่เขาโตขึ้นใบหน้าและ นิสัยหลายๆส่วน ก็เหมือนกับพ่อของเขาอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะว่าเด็กทั้งสองคนนี้ เหมือนเขาคนนั้นมากๆมันเลยทำให้ พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

“องค์หญิง เพคะองค์หญิง"

“หลิงเอ๋อ เจ้ามีเรื่องอะไร ถึงเสียงดังขนาดนี้ ลูกๆของเราจะตกใจเสียเปล่าๆ"

“ขออภัยพระองค์หญิง คือ ตอนนี้ มีคนบ้ามานั่งคุกเข่า อยู่ที่หน้าประตูวังพร้อมกับชุดแต่งงานสีแดง แล้วบอกว่า ให้หม่อมฉัน มาทูลองค์หญิงว่าเขา มาทำตามสัญญา ที่ให้เอาไว้ก่อนที่องค์หญิงจากมา"

"หลิวจวิน!!!

“หม่อมฉันเองก็ไม่รู้ไหมคะว่าเขาชื่ออะไร แต่ว่าเขามานั่งคุกเข่าวันนี้วันแรกเพคะ"

“อีก 3 วันค่อยมารายงานข้า ถ้าเขายังอยู่จนถึงวันที่ 7 ให้มาบอกข้า"

“องค์หญิงจะไม่ออกไปดูหรือเพคะ"

“เขาไม่ออกไปหรอก จนกว่าจะครบ 7 วันที่เขามานั่งคุกเข่า"

วันที่ 1

สภาพอากาศ หิมะตกโปรยปราย อากาศเริ่มหนาวเย็น ข้างนอกค่อนข้างที่จะหนาวมากเลยทีเดียว แต่ข้าก็ยัง ไม่ออกไป ดูว่าเขาเป็นอย่างไร

วันที่ 2

หิมะตกหนัก กว่าเดิม ตกหนักกว่าเมื่อวาน ข้าจึงให้สาวใช้ส่วนตัว ออกไปดูว่าเขายังอยู่ไหม สาวใช้กลับมารายงานว่า เขายังคงนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนพร้อมกับถือชุด แต่งงานสีแดงเอาไว้อย่างทะนุถนอม ผู้คนที่อยู่ด้านนอกนึกสงสาร ก็เอาน้ำเอาอาหารมาให้ แม้เขาจะดื่มน้ำแล้วกินอาหาร แต่เขาก็ไม่ขยับออกจากหน้าประตูวังเลยสักนิดเดียว

วันที่ 3

หิมะก็ยังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ข้าให้นางกำนัลไปสอดแนมก็ยังเห็นเขานั่งอยู่ที่เดิม ตัวก็เริ่มสั่นขึ้นมามากมาย แต่ก็ยังกัดฟันทนหนาว อยู่ข้างนอก ข้าเริ่มกระสับกระส่าย เดินไปเดินมา ให้นางกำนัล นำผ้าห่มผืนหนาๆ ไปให้เขาและห้ามบอก ก็เป็นข้าที่ให้มาเด็ดขาด