ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 15

15

บทสรุปความรักและความแค้น จบ

หลี่ซิ่วอิง

งานล่าสัตว์ก็จัดมาเป็นวันที่ 7 แล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายจะมีการดื่มเฉลิมฉลองกันในค่ำคืนนี้แต่ในตอนเช้าเป็นวันล่าสัตว์วันสุดท้ายจึงมีคนต้องออกล่าสัตว์ไปตอนเช้านี้ด้วยแน่นอนว่าบุตรชายทั้งสองของข้าก็ออกล่าสัตว์ในงานล่าสุดนี้เช่นกัน

"จวินเหวิน ลูกต้องดูแลัวเองด้วยนะ"

"พะยะค่ะเสด็จแม่อย่าได้ห่วงลูกเลยนะพะยะค่ะ"

"จะไม่ห่วงได้อย่างไรเจ้าคือบุตรชายของแม่นะยังไงเจ้าก็ยังเด็กในสายตาของแม่อยู่ดีเจ้าเด็กน้อย"

"เสด็จแม่ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะพะยะค่ะ"

"เจ้า 18 ปีแล้วนะทำตัวเป็นคุณหนูไปได้"

"เสด็จแม่ชอบว่าลูกเป็นคุณหนูอยู่เนื่อยเลย"

"เอาเถอะๆออกล่าสัตว์เถอะ"

"ทูลลาพะยะค่ะเสด็จแม่"

"รักษาตัวด้วยแม่จะรอเจ้านะ"

"พะยะค่ะ"

รอยยิ้มของลูกชายข้าส่งผลให้ข้ายิ้มตอบรับด้วยความสุขข้าไม่ได้ยิ้มแบบมีความสุขเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้วเด็กดีของข้าช่างเป็นเด็กที่น่ารักเสียจริง

เด็กน้อยที่น่ารักในวันวานกลับโตเป็นหนุ่มไปเสียแล้วในตอนนี้ลูกชายที่น่ารักของข้าข้าก็ลืมคิดไปในเมื่อสวรรค์ส่งพวกเขามาหาข้าก็คือตัวแทนแห่งความรักของข้ากับบิดาของเขาข้าหลงลืมเขาไปได้เช่นไรข้าเดินกลับเข้ามาภายในงานล่าสัตว์อีกครั้งเสด็จลุงนั่งคุยกับเสด็จแม่อย่างมีความสุขรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คนทั้งคู่คุยกันมันช่างน่ารักเสียจริง

"ซิ่วอิงเจ้ามาแล้วหรือมาทางนี้เร็ว"

"เพคะเสด็จแม่"

"วันนี้ใครล่าสัตว์ได้เยอะที่สุดเจิ้นมีรางวัลอย่างงามให้แก่ผู้ที่ชนะฮ่ะฮ่าๆๆ"

ผ่านไปสองชั่วยามเหล่าเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆก็ทยอยกันกลับมามีเพียงบุตรชายของข้าที่ยังไม่กลับมาเป็นเวลาล่วงเลยเข้าไปอีก 1 ชั่วยามบุตรชายของข้าก็ยังไม่กลับคืนมาอาการร้อนรนของข้าเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆทำไมบุตรชายของข้าถึงยังไม่กลับมาแค่คนเดียวมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมทำไมกัน

"จวินฮ่าว จวินเหวินไปไหนทำไมไม่กลับมาพร้อมกันกับเจ้า"

"เสด็จแม่ลูกเองก็ไม่รู้พะยะค่ะเพียงแต่เมื่อสามชั่วยามก่อนยังเห็นจวินเหวินอยู่เลย"

"ซิ่วอิง แม่ว่าพวกเราออกตามหาจวินเหวินกันเถอะ"

"เพคะเสด็จแม่ พวกเจ้าตามข้ามา"

ข้ากระโดดขึ้นควบม้า ก่อนจะทะยานเข้าป่าไปพร้อมๆกับเหล่าทหารและเสด็จแม่ของข้า ที่ติดตามมาด้วย ไม่ว่าจะอย่างไร บุตรชายของข้าต้องปลอดภัย จะกลับมาหาข้าให้ได้ ข้าตะโกนร้องเรียกบุตรชายข้าเสียงดังแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเกิดขึ้นมาเลยสักนิดเดียว ลูกของข้าหายไปที่ใดทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยสักนิดเดียวข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีใจไม่ดีจริงๆ ใจของข้าเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาทันทีเมื่อเข้าไปในป่าลึกขนาดไหนก็ไม่เห็นบุตรชายของข้าเลย นี่มันคืออะไรกันแน่เขาจะหายไปอย่างนี้ได้เช่นไรมันไม่จริง

ข้าควบม้าออกตามหาบุตรชายของข้าจนกระทั่ง ไปเจอกับหลี่อิงหรงและหลิวอิงซึ่งเป็นบุตรชายของหลิวจวินกับอิงหรงที่ในมือถือดาบเอาไว้อย่างสั่นเครือหลิวจวินที่ตามมาด้วยกระโดดลงจากม้าวิ่งไปหาภรรยาของเขาแต่ที่ทำให้ข้าหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่งนั้นก็คือร่างของจวินเหวินที่นอนกับพื้นพร้อมทั้งยังมีเลือดและบาดแผลเต็มร่างกายในตอนนั้นแค่เห็นเพียงร่างที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นโดยไม่ขยับของบุตรชายของข้าก็สั่นไปทั้งตัว

"จวินเหวิน!!!"

ข้ากระโดดจากหลังม้าลงมาที่พื้นแล้ววิ่งเข้าไปหาบุตรชายของข้าที่นอนอยู่ที่พื้นกอดร่างของเขาเอาไว้แน่นน้ำตาของข้าใหลออกมาอย่างเจ็บปวดนี้มันอะไรกันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!

"จวินเหวิน เจ้าตื่นขึ้นมาหาแม่สิใครกันที่ทำกับเจ้าเช่นนี้ใครกัน!!"

ไม่เพียงไม่พูดกับข้าบุตรชายของข้าก็ไม่หายใจเสียแล้วไม่จริงใช่มั้ยเขายังไม่ตายเขายังต้องกลับไปหาข้าที่รอเขาอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่จริง ไม่จริง!!!

บุตรชายของข้าไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้นที่ต้องมาสังเวยชีวิตให้แก่คนไร้ยางอายเช่นนี้งั้นหรือพวกมันต้องชดใช้ให้กับชีวิตบุตรชายของข้าบุตรชายเขายังมีภาระหน้าที่อีกมากมายแต่ทำไมคนดีๆเช่นเขาถึงต้องมาสังเวยชีวิตให้แก่พวกมันด้วยข้าจะเอาเลือดของมันมาล้างเท้าบุตรชาย

"ใครทำเขา ใครกันที่บังอาจทำกับบุตรชายของข้าเช่นนี้!!!"

"ข้าไม่ได้ทำ เป็นบุตรชายของท่านที่บังอาจฉุดท่านแม่ของข้ามาทำมิดีมิร้ายกลางป่าข้ามาพบเลยสู้กันกับเขาไม่คิดว่าเขาจะอ่อนแอถึงเพียงนี้"

"ทำมิดีมิร้ายงั้นหรือไม่จริงบุตรชายของข้าไม่ทำเช่นนั้นแน่นอนข้าเลี้ยงเขาเองกับมือทำไมข้าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไรอีกอย่างเขาไม่มีทางทำอะไรคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นญาติของตัวเองแน่นอน!!!"

"ข้าไม่รู้หรอกว่าแต่ก่อนเขาเป็นคนเช่นไรแต่ตอนที่ข้าเห็นเขาก็คือเขากำลังจะขืนใเสด็จแม่ของข้าแล้ว!!"

"ขืนใจสตรีที่แก่มากขนาดนี้แล้วงั้นหรือ!!"

"เจ้า!!"

"พอสักทีเถอะ ข้าต้องขอโทษแทนบุตรชายของข้าด้วยที่ทำเช่นนี้แต่ถ้าไม่ใช่เพราะบุตรชายของเจ้าทำอะไร ชายาของข้าบุตรชายของข้าคงไม่ทำเช่นนี้แน่"

"ขอโทษงั้นหรือ!!! ขอโทษ แล้วลูกข้าฟื้นขึ้นมามั้ยเจ้าเอาดีเข้าข้างชายาเจ้าเข้าข้างบุตรชายเจ้าแต่เจ้าเคยรู้มั้ยว่าเขาก็คือบุตรชายของเจ้าเช่นกัน!!!!"

"...."

"หนี้ชีวิตต้องคืนด้วยชีวิต! เอาชีวิตของลูกข้าคืนมา!!!!"

"....."

"เงียบทำไม!! เป็นหนี้ควรชดใช้!!!!"

ชิ้ง!!

"ข้า...”

"เอาคืนมา!!!!"

"ข้าจะฆ่ามันเองเจ้าอย่าลืมเจ้ายังติดหนี้ชีวิตข้าอีกหนึ่งครั้งข้าจะสังหารภรรยากับลูกของเจ้าเดียวนี้!!!!!"

"ไม่ได้นางคือภรรยาของข้าเขาคือลูกของข้าข้าไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด"

"ดี ดีจริงๆ!!!”

ข้าใช้ดาบข้างกายของข้าฟาดฟันคู่ต่อสู้ตรงหน้าเขาก็ยังเป็นเช่นเดิมเพลงกระบี่ยังอ่อนกว่าข้านัก รู้ทั้งรู้ว่าสู้ข้าไม่ได้ยังจะสู้ครั้งนี้ข้าไม่อาจปล่อยวางลงได้จริงๆลูกข้ายังใช้ชีวิตได้แค่ 18 ปีกลับต้องมาตายเช่นนี้มันสมควรแล้วหรือ มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลยไม่เลยสักนิด ก่อนหน้านั้นเขาจูงมือสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาบอกกับข้าว่าจะแต่งกับนางเพราะรักนางและนางกำลังตั้งครรภ์ลูกของจวินเหวินอยู่สตรีนางนั้นเป็นเพียงลูกแม่ค้าคนหนึ่งเพียงเท่านั้นบุตรชายข้ากำลังจะมีลูกกำลังจะมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ต้องมาตายเพราะเรื่องที่ไม่ได้ก่อขึ้นมันสมควรแล้วหรือ!!!!!

หลิวจวินใช้กระบี่แทงที่ท้องของข้าทันทีเมื่อข้าเผลออีกฝ่ายดูตกใจเป็นอย่างยิ่งก็ในเมื่อตัวเขาตั้งใจที่จะสู้กับข้าย่อมอยากที่จะชนะอยู่แล้วในเมื่อเขาตั้งใจแทงข้าเช่นนี้ก็สมควรแล้ว

ฉึก!!!