ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 14

14

ด้ายแดงที่ถูกตัดไปไม่อาจต่อได้อีก

หลี่ซิ่วอิง

เทศกาลล่าสัตว์ได้ถูกจัดขึ้น ที่แคว้นหรง ป่าที่ถูกเลือกในการล่าสัตว์ในปีนี้ คือหุบเขาเยี่ยชา เป็นหุบเขาที่อุดมสมบูรณ์ เต็มไปด้วยสักปลามากมายคนที่เข้าไปสำรวจป่าก็คือข้าเองการจัดงานในครั้งนี้ถูกจัดขึ้น มาได้ 2 วันแล้ว แคว้นต่างๆ ก็เข้ามาร่วมงานในครั้งนี้ด้วยศัตรูคู่อาฆาต ของข้าก็มาชั่งลูกกลมอะไรเช่นนี้ ไม่อยากเจอแต่ก็ได้เจอ แต่ช่างเถอะ นับฐานะในตอนนี้แล้ว ข้าอยู่สูงกว่าพวกมันทั้งหมดไม่ต้องคิดอย่างอื่นๆไกล แล้ววันนี้ก็เป็นวันเกิดของบุตรชายทั้งสองของข้า สิ่งที่ข้าจะให้เขาก็คือ การได้เห็นหน้าบิดาของเขาเป็นครั้งแรก ซึ่งเขาอาจจะดีใจหรือไม่ดีใจก็ช่างแต่การที่ข้า จะปิดบังบุตรชายทั้งสอง ไม่ให้เจอบิดาจริงๆของเขามันก็ไม่ใช่เรื่องอีกอย่าง ต่อให้ข้ากับบิดาของเขา ไม่ใช่คนรักกันไม่ใช่สามีภรรยากัน แต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของ บุตรชายทั้งสองของข้า ข้าก็ไม่ควรกีดกันพวกเขา

“เสด็จแม่ พาลูกทั้งสองมาที่นี่ทำไมหรือพะยะค่ะ" จวินเหวิน

“เสด็จแม่พาพวกเรามาที่นี่ทำไมหรือหรือว่าท่านแม่จะแนะนำใครให้ลูกนั้นหรือพะยะค่ะ"จวินฮ่าว

“วันนี้เป็นวันเกิดของพวกเจ้า แม่มีของขวัญที่จะให้พวกเจ้า"

“อะไรหรือพะยะค่ะ"

“ตอนนี้พวกเจ้าก็อายุ 18 ปีแล้วก็สมควรที่จะได้รู้จักบิดาของเจ้าเขาคืออ๋องเจ็ดแห่งแค้วนอู๋ เข้าไปหาเขาสิ"

“ลูกไม่เข้าไปหรอกพะยะค่ะ คนที่ทอดทิ้งเสด็จแม่ คนที่ทอดทิ้งพวกเรา ไปแต่งงานกับสตรีอื่น คนที่มีลูกกับสตรีอื่นและไม่เคยกลับมาหาลูกทั้งสองไม่มาหาเสด็จแม่เลยบุรุษผู้นั้นลูกไม่นับว่าเป็นบิดาของลูกหรอกพะยะค่ะพิธีล่าสัตว์กำลังจะเริ่มแล้วไปกันเถอะพะยะค่ะ" จวินเหวิน

“ใช่พะยะค่ะงานล่าสัตว์กำลังจะเริ่มแล้วพวกเราไม่ควรมาที่นี่มันไม่ใช่ที่ของเรา" จวินฮ่าว

“แม่แค่อยากให้เจ้ารับรู้ว่าบิดาของพวกเจ้าคือใคร ไม่ไม่ต้องการที่จะผลักไสพวกเจ้าไปหาบิดาของพวกเจ้าหรอกนะในเมื่อพวกเจ้าไม่ต้องการที่จะเจอบิดาของพวกเจ้าก็ไม่เป็นไรเรากลับกันเถอะ"

เทศกาลล่าสัตว์

“บัดนี้ได้เวลาแล้วข้าขอเปิดพิธีการล่าสัตว์ในครั้งนี้ ณ บัดนี้!!"

เสียงของเสด็จลุงดังกึกก้องไปทั่วหุบเขาเยี่ยชาเสียงปรบมือและถวายความเคารพดังกึกก้องไปทั่วผืนป่าการออกล่าสัตว์ในครั้งนี้มีเหล่าองค์ชายเราท่านอ๋องจากแคว้นต่างๆของหญิงที่มีความสามารถในการล่าสัตว์ขี่ม้ายิงธนูก็เข้าร่วมงานในครั้งนี้ด้วยส่วนข้าขอเป็นเพียงคนนั่งดูเท่านั้นพอ

"ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ"

“ถวายพระพรองค์หญิงไม่สิพระชายาอ๋องเจ็ดหลี่อิงหรง"

“องค์หญิงสบายดีหรือไม่เพคะ"

“คงต้องถามเจ้าว่าเจ้าสบายดีหรือไม่ได้ข่าวว่าเป็นรักใคร่ของอ๋องเจ็ดมีบุตรมากขมายตอนนี้ก็ได้ข่าวว่าเจ้าพึ่งคลอดบุตรไปมิใช่หรือ"

"เพคะคงเพราะสวามีของหม่อมฉันรักและหวงแหนหม่อมฉันมากก็เลยดูแลเป็นพิเศษ"

“ยินดีด้วยที่พระชายามีบุตรชายบุตรสาวมากมายถึงเพียงนี้อ๋องเจ็ดคงรักใคร่พระชายามากถึงได้มี บุตรมากมายถึงเพียงนี้"

“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกเพคะองค์หญิงตอนนี้สวามีของหม่อมชั้นไม่ค่อยได้ว่างเท่าไหร่ส่งราชกิจสะสางงานมากมายที่ฝ่าบาทส่งมอบมาให้ไม่มีเวลาแม้กระทั่งทานข้าวร่วมกันกับหม่อมฉันออกเพคะ"

“รักใคร่กันก็ดีน่าเสียดายแต่ก่อนข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีที่อ่อนน้อมถ่อมตนมากกว่านี้แต่ฟังที่เจ้าพูดออกมาข้าละอายแทนจริงๆ"

“หม่อมฉันไม่เท่าไหร่หรอกเพคะแต่สตรีที่ไม่ได้แต่งงานแต่มีบุตรชายถึง 2 คนเช่นคนบางคนก็หาใช่เรื่องที่หม่อมฉันจะละอายนี้นะเพคะ"

"หลี่อิงหรงของที่แย่งเขามาอยู่กับเจ้าได้ไม่นานหรอกข้าก็ขอภาวนาให้เจ้ากรรมนายเวรของเจ้าวิ่งตามมาเร็วๆก่อนที่เจ้าจะก้าวเดินข้ามหัวคนนั้นคนนี้ไปข้าก็อยากจะเตือนเจ้าว่าของที่ไม่ใช่ของตนเองรั้งไว้ก็เสียแต่...จะเจ็บปวด"

"คำๆนี้ก็คงต้องมอบให้องค์หญิงแล้วล่ะเพคะสมัยก่อนก็ได้เป็นเพียงแม่ทัพต่ำต้อยคนหนึ่งหาเงินซื้อข้าวกินไปวันๆเท่านั้นเองโชคดีมีสายเลือดของเสด็จอาจึงมีชีวิตชูคออยู่จนถึงทุกวันนี้ บิดาของข้าก็เป็นท่านอ๋องมารดาของข้าก็เป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นเหลียงติดที่เจ้ามีบิดาเป็นแค่ เจ้ารองเจ้ากรมการคลังโง่เง่าแต่งงานกับแม่ของเจ้าก็คือเสด็จอาของข้าเจ้ามันก็มีแค่สายเลือดของคนต่ำศักดิ์ เป็นเช่นเดียวกันกับคนต่ำต้อยไร้ค่าเสียยิ่งกว่าบัวใต้ตมเสียอีกทำไมข้าต้องอายเจ้าด้วยในเมื่อข้าสูงศักดิ์ว่าเจ้า"

" ถึงแม้ข้าในสมัยก่อนเป็นแค่เพียงแม่ทัพที่มีฐานะต่ำต้อยแต่คนที่เจ้านอนกกกอดทุกคืนวันก็คือสามีของข้าแล้วถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นของเจ้าแล้วก็ตามทีต่อให้เจ้าเอามาคืนข้าข้าก็ไม่เอาจำเอาไว้นะหลี่อิงหรงปากของเจ้าจะนำพาเจ้าไปสู่ความตายยุ่งเรื่องของชาวบ้านมากเท่าไหร่อายุของเจ้าก็เริ่ม สั้นลงๆ ไปแล้วเรื่อยๆข้าไม่ใช่คนดีจงจำเอาไว้คนอย่างข้าฆ่าได้ทุกคนอย่ามาล้ำเขตแดนของข้าจำเอาไว้"

“องค์หญิงก็น่าจะจำเอาไว้ด้วยนะเพคะว่าหม่อมฉันก็ไม่กลัวใครเช่นเดียวกัน!!"

" ยิ่งดีสิที่เจ้าไม่กลัวใครข้าเพียงแค่อยากจะเตือนด้วยความหวังดีข้าไม่อยากได้สามีของเจ้าเลยสักนิดการที่เจ้าแสดงตัวมากเกินไปทำให้ข้าอยากอาเจียนต่อหน้าเสียเจ้ากับข้าต่างคนต่างอยู่อย่ามากวนใจข้าเอากลับไปคิดดูดีๆก็แล้วกันหึ!"

สตรีตรงหน้านี้แม้จะเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าบิดาของนางเป็นเสด็จลุงของข้านางเชิดหน้าชูตาได้ ก็เพราะมีสายเลือดที่สูงศักดิ์มากกว่าข้าแต่หาใช่ว่าตัวของนางจะสูงศักดิ์ตามสายเลือดของนาง ข้ารู้มาโดยตลอดในช่วงระยะหลายปีที่ผ่านมาที่หลิวจวินไม่กลับมาที่นี่เป็นเพราะอะไรข้ารู้มาตลอดว่านางตั้งครรภ์และหาเรื่องรั้งหลิวจวินเอาไว้เพราะเด็กเห็นท่าทางหัวอ่อนเสแสร้งแกล้งเป็นคนอ่อนโยนอ่อนแอไม่มีพิษภัยใดๆแต่หารู้ไม่ว่านางคืออสรพิษที่ข้าอยากจะสังหารนาง ขึ้นทุกวัน และข้าเองก็ไม่มีความอดทนมากพอที่จะปล่อยนางได้นานขนาดนั้นอีกไม่นานนางจะนำความล้มจมมาสู่แคว้นอู๋กับแคว้นหรงอย่างแน่นอน

"หลี่ซิ่วอิง"

"หลิวจวิน"

ข้าหันไปมองคนที่ข้าเฝ้ารอมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาร่างของบุรุษร่างสูงผิวขาวรูปร่างหน้าตา หล่อเหลาใส่ชุดท่านอ๋องเต็มยศตามบรรดาศักดิ์ของเขาแววตาที่อ้อนวอนยินดีและดีใจที่ได้พบข้า มันใช่ในสิ่งที่ข้าคิดหรือเปล่าว่าเขาดีใจที่ได้เจอข้าน้ำตาของข้าไหลออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว