ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 22

4

หลี่เจินเหริน

ข้ามาที่นี้เพื่อมาไหว้หลุมศพท่านพี่และมาส่งจดหมายที่เจินหลานฝากมาให้กับสตรีนางหนึ่งเพียงเท่านั้นข้าเลยต้องเดินทางมาส่งให้ด้วยตัวของข้าเองแต่ในนามของเจินหลานเท่านั้นเอง

"คุณชายรอใครมาหรือขอรับ"

"ข้ารอสตรีนางหนึ่งเพียงเท่านั้น"

"คนรักของคุณชายหรือของรับ"

"มันใช่เรื่องของเจ้าหรืออย่างไรกันวุ่นวายอะไรกินเข้าไปอาหารพวกนี้น่ะ"

"ขอรับคุณชาย"

"แม่นางเฉินทางนี้"

"คุณชายหลี่มาหาข้าถึงที่นี้มีเรื่องอะไรหรือ"

"ข้าเพียงคิดถึงเจ้าเท่านั้นเอง"

"คุณชายปากหวานเสียจริง"

"เจ้าเคยชิมหรือถึงรว่าหวาน"

"คุณชายล่ะก็...”

"คืนนี้เราค่อยคุยกันนะ"

"เจ้าคะคุณชาย"

"แม่นางคนเมื่อกี้นี้"

"เจ้ายุ่งอะไรกินเข้าไปอาหารน่ะ"

"ขอรับ"

แม่นางเฉินเจ้าชี่งน่าสงสารเสียจริงเกิดมาช่างต่ำต้อยเป็นเพียงแค่หญิงชาวบ้านธรรมดาคนนึงเพียงเท่านั้น เลยไม่อาจได้เคียงคู่กับองค์รัชทายาทช่างน่าสงสารเสียจริง

ในคืนนั้นที่ข้านัดหมายกับนาง ว่าคืนนี้ข้าจะมาหาและให้นางรอข้าเมื่ออยู่กัน 2 คนข้าจึงยื่นจดหมายพร้อมกับของแทนใจที่นางเคยมอบให้กับท่านพี่ของข้าเมื่อ 2 ปีก่อนคืนให้แกนาง

“ท่านพี่ของข้ากำลังจะแต่งงานอยู่กับเจ้าได้ขอแม่นางจงทำใจยอมรับเถิดมีของที่ท่านพี่คืนให้แก่ท่าน"

“คุณชายกำลังจะแต่งงานหรือเจ้าคะ"

" ใช่เขากำลังจะแต่งงานกับสตรีที่คู่ควรคำพูดของข้าอาจจะเห็นแก่ตัวแต่ข้าก็เป็นสตรีเพียงผู้หนึ่งเช่นเดียวกันและขอพูดอย่างตรงไปตรงมาในเมื่อเราไม่อาจเคียงคู่เขาด้วยฐานะหรืออะไรก็ตามที่มองดูแล้วไม่คู่ควรเจ้าก็อย่าไปเสี่ยงและจงยอมรับหรือไม่ก็หาคนที่รักเจ้าและฐานะใกล้เคียงกับเจ้าเถิด"

“ขอบคุณคุณหนูมากนะเจ้าคะที่มาส่งข่าวข้าคงแต่งงานกับใครไม่ได้อีกแล้ว"

“ทำไมต้องปิดกั้นตัวเองด้วยแม่นางเฉิน"

"ข้าไม่ได้ปิดกั้นเพียงแค่ข้ายังไม่พร้อมที่จะมีคนอื่นเพียงเท่านั้น"

“แล้วแต่ใจเจ้าเถิดข้าคนนี้คงช่วยอะไรเจ้าได้ไม่มาก แต่ข้าจะให้กำลังใจเจ้า ด้วยความเป็นลูกผู้หญิงเช่นเดียวกัน"

“คุณหนูเคยมีความรักหรือไม่เจ้าคะ"

“เคยสิเมื่อไม่นานมาแล้วมันนานเสียจนข้าหลงลืมไปแล้วว่าข้าเคยมีความรักกับเขา เพราะความรักทำให้ข้าทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไปข้าจึงเกิดมาใหม่อีกครั้งและได้ทำในสิ่งที่ข้าไม่เคยทำและไม่คิดที่จะทำ"

“ในตอนนั้นคุณหนูคงจะเสียใจมากสินะเจ้าคะ"

“ใช่เสียใจจนฆ่าตัวตายเลยนะ แต่ตอนนี้ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้งข้าจะไม่มีวันทำเช่นนั้นอีกเป็นอันขาดก็ข้ารู้แล้วว่าคนที่รักข้านั้นมีมากกว่าคนที่เกลียดข้า"

“ท่านช่วยปลอบใจข้าได้ดียิ่งนักข้าต้องขอตัวก่อนนี่ก็ดึกมากแล้วขอตัวก่อนนะเจ้าคะคุณหนูหลี่"

“นั่นก็แค่ชื่อในอดีตของข้าตอนนี้ข้าชื่ออู๋จวินหลิวหรานแล้ว"

“ข้าถึงได้บอกไงว่าชื่อเจ้าข้าไม่ชอบ"

“วิชาแปลงโฉมของข้าทำให้เจ้าจับได้จนได้"

“จะคิดว่าข้าโง่ขนาดนั้นเลยหรือหลิวจวิน"

“ข้าขอโทษที่ดูถูกความสามารถของเจ้ามากเกินไป"

“ช่างเถิดเจ้าก็เป็นเช่นนี้ชอบทำตัวเป็นผู้อื่นหลอกลวงผู้คนไปทั่วจนข้าไม่มั่นใจแล้วว่าตัวไหนตัวจริงของเจ้าตัวไหนคือตัวปลอมที่เจ้าเสแสร้งแกล้งทำเช่นนี้"

“ใจของข้าคือตัวจริง ใจของข้าที่ชอบเจ้าก็คือตัวจริงอย่างไรล่ะ"

“ข้าไม่มีวันที่จะโง่รอบ 2 แล้วนะข้าตายไปแล้วไม่มีทางจะยอมตายเพราะเจ้าเป็นรอบที่ 2 หรอก"

“เจ้านี่นะทำให้ข้ารักเจ้าจนหัวปักหัวปำที่นี้ ทุกชาติทุกภพหรืออย่างไร"

“เจ้าไปตายซะหลิวจวิน!!"

“ข้ารักเจ้าซิ่วอิง"

“ข้าเกลียดเจ้าหลิวจวิน!!!!"

“แต่ข้ารักเจ้ามากกว่านะ"

“ข้าเกลียดเจ้าเจ้าคนสับปรับ"

ชาติใดข้าก็เกลียดเจ้า ตอนเด็กไม่น่าให้อภัยเขาเลย ถ้าไม่เห็นแก่ความไร้เดียงสาของเจ้าสมัยเด็กข้าไม่มีทางจะยอมให้อภัยเช่นเจ้าหรอกหลิวจวิน!!!

สงสัยชาติก่อนทำบาปมามากจึงได้มาพบเจอกับเขาอีกครั้งหนึ่งช่างเป็นกรรมเสียจริงที่ได้มาพบเจอกันเช่นนี้เจ้าคน ทุเรศเลวทราม แต่ทำไมไม่ได้ยินเสียงและได้ยินคำพูดของเขาบอกว่ายังรักข้าทำให้ข้ารู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันที ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนักขัดกับความรู้สึกในอดีตขึ้นมาเสียจริง หรือว่าถ้าจะตกหลุมรักเข้าอีกครั้งเสียแล้วไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับข้า สวรรค์พวกท่านกำลังตัดแกล้งข้าใช่หรือไม่