ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 24

6

หลี่เจินเหริน

พวกเรากลับมาเยี่ยมเยือนบ้านเกิดของเจ้าคนแซ่อู๋ ตัวของข้าก็ไม่อยากกลับมาที่นี่อีกเพราะมันมีแผลใจที่อดีตชาติเคยโดนมาแล้วยิ่งต้องมาเจอมาพบหน้ากับฮ่องเต้ที่เคยสั่งลงโทษข้ายิ่งแล้วใหญ่เข้าไปอีก

“เจ้าโกรธอะไรทำไมถึงหน้าบึ้งตึงยิ่งนัก"

“อย่ามายุ่งแค่ข้ากลับมาที่นี่ข้าก็ไม่ชอบแล้ว!"

“ขอโทษที่จะก่อนทำไม่ดีกับเจ้าเอาไว้เยอะเจ้าจะเกลียดพวกเราก็ไม่แปลกหรอก"

“อย่าทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลยถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้าลูกของค่าคงไม่ต้องตายแบบนี้หรอกเก็บคำพูดของพวกเจ้าเอาไว้ใช้ปลอบประโลมลูกผีลูกคนของ เจ้าเถอะ"

“ในเจ้าบอกว่าให้อภัยข้าได้แล้วแต่เหตุใดเจ้ายังคงแค้นเคืองค่าอยู่เช่นเดิม"

"หลิวจวิน ที่ข้าให้อภัยเจ้าก็เพราะว่าเจ้ากับข้าจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน แต่เหตุใดเจ้าจึงเข้ามาวุ่นวายในชีวิตข้าอีกข้าต้องมาแต่งงานเป็นพระชายาของเจ้าแล้วต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ข้าเกลียดที่นี่เกลียดเจ้าด้วยตอนแรกจะให้อภัยเจ้าอยู่แล้วแต่ข้าไม่ต้องมาอยู่ใช้ชีวิตกับเต้าเสียบแบบนี้ข้าก็เลยกลับมาเกลียดเจ้าเหมือนเดิม"

“ขอโทษ"

“เก็บคำขอโทษของเจ้าเอาไว้ฝากเมียของเจ้าที่นรกเถอะ"

"ซิ่วอิง..."

“หุบปาก แล้วไปนั่งอยู่ที่ของตัวเองอย่ามาข้องแวะกับข้า"

ใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนก็เดินทางมายังแคว้นอู๋ ในที่สุดก็ถึงเสียทีลำบากลำบนนั่งรถมามาไกลขนาดนี้ช่างน่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก แม้จะรู้ดีว่าต่อไปข้าไม่อาจได้กลับไปอยู่กับครอบครัวแล้วก็ตาม แต่ข้าก็ยังอยากที่จะกลับไปอยู่ดีไม่อยากอยู่ที่นี่ถ้าไม่ชอบมันทำให้ข้าคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของข้า มันคอยตอกย้ำว่าพวกเข้าทำอะไรกับชีวิตของข้าไปบ้าง

"ถึงวังหลวงแล้วพะยะค่ะองค์รัชทายาท"

"อืม"

"ทูลองค์รัชทายาท"

"ว่ามา"

"ฝ่าบาทให้องค์รัชทายาทกับพระชายาเข้าเฝ้าพะยะคะ"

"ข้ารู้แล้ว"

"พะยะค่ะ"

"ไปกันเถอะ"

ข้าเดินตามหลิวจวินเข้าเฝ้าฮองเต้ที่เป็นพระบิดาของหลิวจวินในปัจจุบันนี้ข้าได้เข้าเฝ้าฮองเต้กับฮองเฮาและเหล่าบรรดาเชื้อพระวงศ์ที่อยู่กันที่ท้องพระโรงที่มีคนมากมายร่วมอยู่ที่นั้นข้าไม่ชอบคนพวกนี้เลยสักนิดขุนนางบางคนที่เคยอยากโค่นล้มข้าก็ยังคงอยู่คนแก่พวกนี้ยังไม่ตายอีกหรือ

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

"พะยะค่ะ"

"ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ"

"หลี่เจินเหริน!!"

พรึบ!!!

ข้าสะบัดตัวหมุนหันหลังกลับก่ินจะเดินออกไปจากท้องพระโรงแห่งนี้

"ท่านแม่ทัพหลี่ซิ่วอิงต้องขออภัยแทนฮองเฮาด้วย"

ข้าหันกับไปมองฮองเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรเอ่ยขึ้นมาอย่างให้เกียรติข้าขึ้นมากพร้อมยังเอ่ยนามในอดีตแสดงว่าฮองเต้พระองค์นี้รู้เรื่องของข้ากับหลิวจวินแน่นอน

"ฝ่าบาท...”

"ไม่พบกันหลายสิบปีท่านแม่ทัพหลี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"

"ไม่ถึงขนาดนั้นตัวของพระองค์เองก็เติบโตมากกว่าแต่ก่อนเสียอีกไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนึงแต่แรงหง่างคันธนูยังไม่มีตอนนี้ได้ขึ้นเป็นฮองเต้แคว้นอู๋เสียแล้ว"

"ไม่ถึงขนาดนั้นถ้าไม่ได้ท่านแม่ทัพคอยช่วยเหลือข้าที่เป็นเพียงองค์ชายสิบสามคงได้เป็นแค่นั้น"

"ดียิ่งนักเราไปเดินเที่ยวสวนพูดคุยกันเถอะ"

"ได้"

"ฝ่าบาทไม่ได้นะ..."

"เราจะไปกับนาง"