ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 26

8

หลี่เจินเหริน

ข้ามาอยู่ที่นี้เกือบ 2 ปีแต่ยังไร้วี่แววการมีทายาทเพราะข้าไม่เคยร่วมหลับนอนกับจวินหลิวหรานเลยสักครั้ง ตลอดระยะเวลาเกือบ 2 ปี เขาได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่า เขาไม่เหมือนแต่ก่อนข้าจึงพอใจในส่วนนี้เป็นอย่างมากและข้าก็หวังว่าเขาจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป

เขาทำดีแล้วไม่ออกนอกลู่นอกทาง เชื่อฟังคำข้าทุกอย่าง และข้าก็รู้สึกว่าข้าสามารถให้อภัยเขาได้อย่างใจจริงแล้วข้าพร้อมแล้วที่จะมี ทายาทให้แก่เขาในค่ำคืนนี้

“เจินหราน เจ้านอนแล้วหรือ"

“ข้ารอเจ้า คืนนี้เจ้านอนกับข้าที่นี่ได้หรือไม่"

“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะทำอะไรเจ้าหรือ"

“เหตุใดต้องกลัว ในเมื่อครั้งนี้ข้าพร้อมที่จะมีทายาทให้แก่ท่านแล้ว"

“เจ้าพร้อมที่จะเป็นภรรยาจริงๆของข้าแล้วหรือ"

“ใช่ครับพร้อมที่จะเป็นของท่านแล้ว ความดีของท่านที่ทำให้แก่ข้าตลอดเกือบ 2 ปีที่ผ่านมาทำให้ข้ารู้แล้วว่าท่านเปลี่ยนไปแล้วจริงๆข้าคงลืมไปแล้วว่า ในอดีตข้าก็รักท่านมากขนาดไหนถึงยอมให้ท่านได้ขนาดนี้ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ข้าไม่เคยรักท่าน"

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะปกป้องเจ้าและไม่เห็นแก่ตัวเหมือนชาติที่แล้วข้าจะอยู่ในปกป้องเจ้าตลอดไป"

เราทั้งสองสวมกอดซึ่งกันและกันเอาไว้แนบแน่นๆ ร่างทั้งสองร่างค่อยๆแนบชิด เสื้อผ้าที่เคยอยู่บนร่างกายก็ค่อยๆ หลุดออกจากร่างกายทีละชิ้นจนหมดร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม แบบชิดเข้ากับร่างบาง ที่ตอนนี้ผิวกาย กลายเป็นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย ไม่ใช่ว่าไม่เคยที่จะทำเช่นนี้ในสมัยอดีต เพราะเคยผ่านการมีลูกแล้วในอดีตชาติ แต่ตอนนี้ นางก็เป็นเพียงสตรีวัยแรกแย้มยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนแม้จะแต่งงานมาแล้วถึง 2 ปี แต่ร่างกายก็ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้ราคีใดๆทั้งสิ้น เมื่อต้องมาทำสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ ก็ต้องรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน

รุ่งอรุณแห่งช่วงเช้าได้เบิกบานขึ้นมาทันตา ร่างบางอันเปลือยเปล่าทั้งสองร่างกอดแนบชิดกันไม่ห่างกันแม้แต่น้อย เนื่องจากเมื่อคืนได้เติมเต็มซึ่งกันและกันพร้อมสร้างทายาท ในอนาคตของตนเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย ทั้ง 2 ที่เหนื่อยจากการ มอบความรักให้แก่กันก็อ่อนเพลียยังไม่ตื่น แต่ผู้ที่รู้สึกตัวก่อน ก็คงจะเป็นร่างสูงที่ตื่นขึ้นมาก่อนร่างบางที่กำลังนอนหลับอย่างฝันหวาน

"เจินหราน เช้าแล้วนะเราจะได้ทานอาหารเช้าด้วยกันแล้วตื่นเถิดคนดีของข้า"

"อื้อออออ..."

“เร็วเถิด ตอนนี้สายมากแล้วข้าจะได้ไปทำงานแต่เช้า"

“ข้าตื่นแล้ว ท่านคงหิวแล้วสินะข้าจะให้บ่าวรับใช้ของข้า ให้ไปสั่งคนครัวเตรียมอาหารให้แก่ท่าน"

“ตามใจเจ้าตอนนี้เจ้าใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเสียก่อน"

“ข้าไม่เป็นอะไรมากหรอกขอบคุณท่านมาก"

“เพราะเจ้าเป็นเช่นนี้ข้าถึงได้รักเจ้ามากขนาดนี้"

“แม้จะพูดว่ารักไม่เต็มปากแต่ใจของข้า ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าข้ารู้สึกดีกับท่าน"

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกหลังจากแยกย้ายกันทำธุระของตนเองเสร็จก็รับ เครื่องเสวยยามเช้า ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำสิ่งที่ตนเองเคยทำตลอดเวลาที่ผ่านมา

“ข้าได้ข่าวมาว่า ฮ่องเต้จะให้องค์รัชทายาทรับพระชายารองเข้ามาอีกคน"

“องค์หญิงสามท่านก็ได้ข่าวมาจากที่ใด"

“พี่สะใภ้พระพี่นางคงไม่รู้ ตอนนี้เสด็จพ่อจะให้เสด็จพี่แล้วก็ชายารองเข้ามา เป็นพี่สะใภ้ร้องให้แก่ข้า เห็นว่าเป็นของคนตระกูลเซินเสียด้วย ตอนนี้วางตัวกันเรียบร้อยแล้วข้ากลัวว่าพระพี่นางจะยังไม่รู้"

“ข้าก็เพิ่งรู้พร้อมกับเจ้าเมื่อกี้นี่แหละ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ยินยอม ให้องค์รัชทายาทแต่งพระชายารองเข้ามาเด็ดขาด"

“ข้าและองค์หญิง 4 ก็จะช่วยเหลือพระพี่นางด้วยเช่นกันเพราะข้าไม่อยากให้เสด็จพี่กับพระพี่นางต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องของสตรีนางอื่น"

"ขอบคุณองค์หญิง 3 มากนะที่คอยสืบข่าวให้ข้ามาโดยตลอด"

“เวลาของท่านก็คงจะมอบให้แก่พระชายารองอนุ 3 อนุ 4 และอนุอื่นๆแม้กระทั่งสาวใช้อุ่นเตียงก็ยังมี เวลาให้แก่พวกนางแต่ไม่มีสำหรับข้า"

“ข้าขอโทษ"

“เจ้าอยากรู้ว่าคำขอโทษของเจ้าสามารถทำให้ข้ารู้สึกดีได้งั้นหรือไม่มีทางความรักของข้ามอบให้แก่ท่านมามากพอแล้ว อุตส่าห์ยอมเปิดใจและลืมเรื่องราวในอดีตให้หมดเพื่อที่จะมารักเจ้า ในชาตินี้ได้หมดหัวใจแต่ทุกอย่างมันก็คงจะจบลงในเร็ววันหากท่านยังต้องการสตรีนางอื่นเข้ามาในชีวิตอีก!"

“ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อบ้านเมืองเพื่อเจ้าเพื่อทุกคนเหตุใดไม่เห็นความคิดความเข้าใจให้แก่ข้าบ้าง ข้ารู้สึกอึดอัดใจเช่นเดียวกันที่ต้องรับนางสนมพวกนี้เข้ามามากมายขนาดนี้"

“รู้สึกอึดอัดงั้นหรือที่ ค่อยเข้าหาไปนอนค้างคืนกับคนอื่นนี่เรียกว่าอึดอัดงั้นหรือข้าไม่ได้ตัดออกเต็มใจเสียมากกว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปซะ"

" ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เอาแต่พูดถึงเรื่องอดีตชาติที่แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่กับปัจจุบันกับข้าเลยสักนิดค่าถามจริงๆเถอะอดีตทำให้เจ้าเจ็บปวดแล้วปัจจุบันตอนนี้เหล่าทำไมข้าจะไม่เจ็บปวดบ้างข้าเจ็บปวดเสมอเมื่อเจ้าเอยถึงอดีตที่ข้าเคยทำผิด ใช่ข้าผิดที่ไปแต่งงานกับคนอื่นทอดทิ้งเจ้าเป็นต้นเหตุให้ลูกของเจ้าต้องตายเจ้าก็ตายตามเขาไปด้วยข้าผิดทุกอย่างที่ข้าทำลงไปและข้าก็ผิดมากที่ข้ารักเจ้า"

“ออกไปซะข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

“ข้าไม่ควรที่จะแต่งกับเจ้าใช่หรือไม่ ข้าหน้าจะไม่ทำให้เจ้ากลับมาที่นี่น่าจะไม่ให้เจ้าต้องมาแต่งงานกับข้าและเป็นพระชายาของข้าเช่นนี้ ข้าทำผิดเองที่เหนี่ยวรั้งเจ้าไว้เช่นนี้"

“ออกไปให้พ้นจากหน้าข้าเดี๋ยวนี้!"

“เราหย่ากันเถอะ"

"หลิวจวิน!!!"

“ใช่ข้าคือหลิวจวิน!! และข้าก็คืออู๋จวินหลิวหรานเช่นกัน ข้าเหนื่อยมามากพอแล้วข้าไม่อยากไปต่ออีกแล้ว เหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามเจ้าตลอดเวลาข้าควรที่จะพอได้แล้ว"

“ดีงั้นเจ้าอยากหย่ากับข้าก็เขียนหนังสืออย่าให้ข้าซะออกไป!!!"

ข้าคว้าแจกันใกล้มือปาเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างขุ่นเคืองใจจนอยากจะระบายความโกรธด้วยการสังหารใครสักคนสักที!!!