ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 29

11

ต่อให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

แต่หนาวลึกถึงกระดูก

ด้วยสายตาละมุนใต้ผ้าคลุม

หยั่งรู้ธาตุแท้คนไพศาล

หนึ่งชาติภพคนเราเกิดดับผู้เดียว

แต่แท้จริงฟ้ากำหนดไว้

เปรียบพู่ไหมที่ทอประดับรัดกุม

หากแต่ไร้ ด้ามกระบี่คู่

เพื่อเจ้าเขาบรรเลง ขานบทเพลง หวังเพียงสื่อใจ

แต่เพื่อเขาเจ้าไยไร้ซึ่งน้ำใจไห้ห่วงหา

พันหมื่นชาติภพวนเวียน

ก็ไม่อาจเปลี่ยนชะตา

ชั่วฟ้าดินสิ้นยังคงติดค้าง

อย่าให้คิ้วทะนงเจ้าหม่นปนน้ำตารินไหล

ปล่อยวางรักนี้ไป

หมุนเวียนชาติภพใหม่อีกครั้ง

แม้นยังลุ่มหลงมัวเมา เศร้าใจเท่าใดใครรู้ทัน

แค่เพียงกลับชาติเกิดมา อีกครั้งหนึ่ง

แม้นยังลุ่มหลงมัวเมา เศร้าใจเท่าใดใครรู้ทัน

ก็แค่เพียงภพชาติหนึ่ง...เท่านั้นเอง

หลี่เจินเหริน

หากว่าวันที่ต้องพรากจากกันข้าควรจะทำเช่นไรข้าจะทำใจได้มั้ยที่ต้องแยกจากกันกับคนที่ข้ารักข้าคิดมาสักพักนึงแล้วแต่ว่าข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดข้าถึงคิดเช่นนี้

"รายงายพะยะค่ะฝ่าบาทตอนนี้ข้าศึกฝ่ายศัตรูบุกเข้าเขตแคว้นเราแล้วพะยะค่ะ"

"พวกเจ้าเตรียมทำศึกได้ให้ทหารชายแดนรับมือป้องกันไม่ให้ศัตรูเข้ามาทำร้ายประชาชนของเราได้"

“มันจะจริงได้อย่างไร ข้าตรวจดูดวงชะตาแล้วพวกเราเป็นฝ่ายชนะแน่นอนเหตุใดเจ้าถึงได้มาทำลายแผนการข้าเช่นนี้!!"

“ถ้าเจ้าเก่งจริงๆนะธิดเทพเจ้าก็คงจะรู้ว่าข้าคือใคร เจ้าใช้ ความอยากรู้อยากเห็นของเจ้าตรวจดูสิว่าข้าคือใครเจ้าถึงจะได้มาสู้รบกับข้าเช่นนี้"

“เจ้าคือ..."

นางจ้องมองข้าอยู่สักพักก่อนจะมีสีหน้าตกใจขึ้นมาทันทีข้ารู้ว่านางก็มีความสามารถมากพอถึงจะมองถึงอดีตของข้าได้ เพราะทุกอย่างนั้นแสดงออกมาทางสีหน้าของนางจะหมดแล้ว

"หลี่ซิ่วอิง แม่ทัพไร้พ่ายผู้ไม่เคยแพ้ศึกในครั้งใด เป็นแม่ทัพแคว้นอู๋ แต่เจ้าตายไปแล้วไม่ใช่หรือเจ้าตายแล้วกลับมาเกิดใหม่เช่นนั้นงั้นหรือ"

" ข้ารู้จักมารดาของเจ้าด้วยตอนนั้นมารดาของเจ้าก็ยังเป็นเพียงเด็กเล็กคนนึงเพียงเท่านั้นท่านยายของเจ้าไม่ได้บอกงั้นหรือว่าอย่ามาสู้กับข้า พอพวกเจ้าถึงอย่างไรแม้จะเป็นธิดาเทพ ก็ไม่อาจสู้ข้าได้จงพาคนของเจ้ากลับไปซะแล้วอย่ามา สู้รบกับพวกเราอีกการสู้รบไม่ได้ช่วยให้พวกเราได้รับอำนาจแต่เป็นการทำให้ประชาชนของพวกเราเดือดร้อนจงกลับไปซะหรือว่าเราจะสู้รบกันในศึกครั้งนี้ให้มันจบถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแพ้ก็อย่าได้มารุกรานกันอีกมันมี 2 ทางที่ให้เจ้าเลือกจะไปโดยไม่เสียเลือดเสียเนื้อหรือจะเสียเลือดเสียเนื้อก่อนถึงจะยอมต่างคนต่างไป"

“ข้าทราบแล้ว ข้าตรวจดูดวงชะตาฝ่ายของข้าแล้วหากสู้รบต่อไป เป็นฝ่ายข้าเองที่ต้องตายแทนฝ่ายพวกเจ้าไม่คิดเลยว่าเราจะอยู่เหนือโชคชะตาถึงเพียงนี้จบเป็นแบบที่ท่านยายเคยพูดไว้ไม่มีผิด พวกเจ้าก็กลับไปเสียเราจะไม่สู้รบกันอีกแล้ว"

นางว่าจบ ก็พาเราชนเผ่าป่าเถื่อนถอยทัพกลับไปในทันทีและเขียนสัญญากันไว้ว่าหากล่วงล้ำเขตแดนกันอีกข้าจะเป็นคนสังหารนางเอง

ก่อนจะจากกันนางได้ทำนายดวงให้แก่ข้าเอาไว้ว่า...

" แม้จะมีฐานะอันสูงส่งสายเลือดที่สูงเพียงใดท่านก็ไม่อาจจะอยู่ได้นานนัก ดวงชะตาของท่านช่างสั้นเหลือเกินก่อนตายท่านได้พูดถึงคำสัตย์สาบานเอาไว้สาปแช่งผู้คนเอาไว้ใช่หรือไม่ท่านจึงได้กลับมาชดใช้ให้แก่พวกเขาเมื่อชดใช้เสร็จท่านก็จะจากไปอย่างสงบดวงชะตาของท่านจึงสั้นเหลือเกินตอนนี้ท่านเหลือเวลาไม่มากแล้วท่านจงทำในสิ่งที่ควรทำเถิดเพราะไม่มีโอกาสหน้าอีกแล้วนะ"

“ข้าไม่เชื่อชะตาฟ้าลิขิตไม่เชื่อคำทำนายใดๆทั้งสิ้นเชื่อเพียงตัวข้าเองไม่เชื่อผู้ใดเจ้าจงไปเถิดข้าตายไวก็คงจะได้พบกันในชาติภพต่อไปต่อจากนี้เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกลาก่อน"

หลังจากที่เสร็จศึกสงครามเราก็ได้กลับมายังโลกอีกครั้งรวมรวมต่างพากันวุ่นวายยิ่งนักเมื่อต้องเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหารที่ไปสู้รบและเตรียมรางวัลไว้ให้ผู้ที่ไปออกรบเอาไว้มากมายจึงทำให้วุ่นวายกันไปเสียยกใหญ่ข้าเองที่ไม่เสียเลือดเสียเนื้ออะไรมากมายไม่ได้ต่อสู้ เพราะธิดาเทพชนเผ่าป่าเถื่อนตรวจดูแล้วว่า ค่ากำลังตั้งครรภ์และไม่อาจสู้ข้าได้จึงถอยหนีออกไปก่อนข้าจึงไม่ได้ลงไม้ลงมือในการสู้รบเท่านั้นเองเกือบที่จะต้องสู้รบจริงๆเสียแล้วแต่ก็ยังดีที่นั่งเห็นแต่เด็กในท้องของข้าจึง กลับไปอย่างรวดเร็ว