ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 30

12

มือซ้ายกำใต้หล้า

มือขวาครอบครองนภา

ฝ่ามือแยกจากกัน ฟาดสายฟ้าลงแผ่นดิน

กาลเวลา...ที่แล้วมายากหวนกลับคืน

กี่พันปี...ไม่ได้พบเจอ

มือซ้ายถือดอกไม้ มือขวาร่ายเพลงกระบี่

เกล็ดเหมันตกาล ร่วงโปรยเหนือกลางหว่างคิ้ว

กี่หมื่นปี~ หลอมละลายเป็นน้ำจากตา

นั่นคือข้า

มือซ้ายจรดลำนำ มือขวาบรรเลงท่วงทำนอง

ล่องเรือกลางธารา ลืมเลือนทั้งความสุขทุกข์

ดั่งโคลนตม...ที่สรรค์สร้างดอกบัวแดงช้ำ

ไม่อาจทำ...ให้หยุดคะนึง

มือซ้ายจารจันทรา มือขวากำด้ายสีแดง

ภาวนาให้รัก เราสองสมดังหวัง

จันทร์สาดทอ........

เพียงเราสอง....

มือซ้ายปีกปักษา มือขวาหยั่งชั่งความเที่ยงธรรม

หลบอยู่บนเมฆา บางคราลี้ในพงไพร

ปรารถนาาาา ให้เจ้าใช้ฝุ่นผงเหล่านั้น

เสกสร้างสรรค์ เป็นโลกทั้งใบ...

มือข้างซ้ายจับเจ้าไว้ มือขวาจำต้องปล่อยเจ้าไป

พึงกระทำเช่นนั้น เพื่อดึงเจ้าคืนอ้อมแขน

ตราบกำยาน...มอดไหม้เป็นเศษเถ้าถ่านดิน

เราทั้งสอง...ไม่จากพรากกัน

หลี่เจินเหริน

ข้าเก็บความลับที่ธิดาเทพชนเผ่าป่าเถื่อนได้ทำนายเอาไว้ว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ไม่นาน ไม่ให้ผู้ใดได้ล่วงรู้ ก็คงจะจริงข้าคิดว่าถ้ายังขืนทำตัวเช่นนี้ อีกไม่นานข้าก็คงต้องจากไปจริงๆ

“พระพี่นาง"

“มีอะไรหรือองค์หญิงสาม"

“หม่อมฉันยินดีที่พระพี่นางจะได้รับตำแหน่ง เป็นฮองเฮาขึ้นสู่บัลลังก์หงส์เคียงข้างเสด็จพี่"

“เพราะฝ่าบาท เห็นแล้วว่าองค์รัชทายาทมีความสามารถและทั้งยังเสียงชีวิตเพื่อบ้านเมืองจึงยกตำแหน่งนี้ให้แก่องค์รัชทายาท ข้าก็ได้สิทธิเพราะเป็นพระชายาเอกจึงได้กลายเป็นฮองเฮา"

หลังจากที่พวกเรากลับมาจาก ชายแดนฮ่องเต้จึงประกาศให้องค์รัชทายาท ไปขึ้นเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันส่วนตัวฮ่องเต้ที่สละราชบัลลัง พระองค์จะออกไปท่องเที่ยวตามใจปรารถนาตามประสา แถมคนที่ไปด้วยก็ยังเป็นฮองเฮาคู่กายที่พร้อมจะติดตามอดีตฮ่องเต้ไปในที่ต่างๆด้วย ในงานวันแต่งตั้งข้าสวมชุดแต่งตั้ง แต่งองค์ทรงเครื่องเสียเต็มยศเพื่อที่จะได้รับตำแหน่งเป็นฮองเฮาองค์ถัดไป

พิธีการกำลังจะเริ่มขึ้นโดยการแต่งตั้งองค์รัชทายาทขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน อวยยศเปลี่ยนยศกันใหม่ กว่าจะถึงพิธีการของข้าก็ล่วงเลยไปมากพอสมควรเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันจึงเกิดขึ้น

“ทุกคนอยู่ในความสงบ"

“ท่านเป็นใคร เหตุใดถึงได้มาขัดขวางพิธีการเช่นนี้"

“จดจำข้าไม่ได้งั้นหรือ"

ว่าจบบุรุษผู้นั้นก็กระชากหน้ากากของตนเองออกมาทันที ผู้ที่กระชากหน้ากากออกมาเผยโฉมหน้าออกมาทำให้พวกเราต้องตกใจไปในทันที พระชายารองเซิน ทำไมนางถึงยังไม่ตายไหนบอกว่านางถูกประหารไปแล้ว แล้วนางยังอยู่ที่นี่ได้เช่นไร ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของอดีตพระชายารองเซินที่แต่งกายเป็นองครักษ์ โดยการใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าไม่ให้ผู้ใดเห็นจึงไม่มีใครสังเกตว่ามีคนปลอมตัวเข้ามา

“เจ้าคงตกใจสินะที่ข้ายังไม่ตาย"

“มันก็แน่อยู่แล้ว"

“ที่ข้ายังไม่ตายก็เพราะความดีของท่านอ๋องหก ที่ช่วยเหลือข้าให้พ้นจากความตาย แถมยังหาแพะมาตายแทนข้าจนได้และผู้คนในที่นี้ก็เป็นของท่านอ๋องหก ครั้งนี้พวกเจ้าหนีไม่รอดแล้วล่ะ!!!!"

“ข้าขอโทษทั้งๆที่ ตัวของข้าตั้งใจแล้วว่าจะฝืนชะตาลิขิตนี้ไปให้ได้ ข้าไม่คิดว่าตัวข้านี้จะพบเจอกับชะตากรรมเช่นนี้อีกจนได้"

“ไม่เอาอย่าพูดเจ้าจะตายอีกครั้งไม่ได้นะฮือออๆ"

“ข้าเจ็บ เจ็บมากจริงๆคำสาปที่ข้า...อึกกก!!"

พรวดดดดดด

ข้าก็เอาเลือดออกมา มากมายก็รู้แล้วว่าวาระสุดท้ายของตนเองกำลังจะมาถึง น้ำตาของข้าก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะอยู่ร่วมกับคนที่ข้ารักได้อีกต่อไป ช่างน่าเศร้าทั้งๆที่ข้ารักเขาทั้งที่ใจจริง ชะตากรรมช่างเล่นตลกกับข้ายิ่งนักโชคชะตาเล่นข้าเสียจนข้าหัวปั่นไปหมดคงสนุกมากสิท่าที่ได้ปั่นหัวข้าเล่นอย่างนี้

“ข้ารักเจ้า ทั้งที่เป็นเจ้าและเป็นหลิวจวิน...”

“จะเรียกชื่อข้าได้หรือไม่"

“หลี่ซิ่วอิง..."

“คำถาม...ที่ข้าค้างคาใจตั้งแต่ชาติที่แล้วข้าอยากรู้ ว่าเจ้ารักข้าหรือไม่"

“ข้ารักเจ้าทุกภพทุกชาติ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ข้าจะไม่รักเจ้าทั้งที่เจ้าเป็นหลี่ซิ่วอิงหรือเป็นหลี่เจินเหริน คนที่ข้ารักก็คือเจ้า ไม่ว่าชาติภพใดข้าก็รักเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ตัวข้าผิดเองที่ไม่อาจปกป้องเจ้าได้ข้าขอโทษฮือออๆขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้"

“ข้ารักเจ้า ขอโทษ และขอบคุณ..."

.....

"หลี่เจินเหริน เจ้าฟื้นสิอย่าได้เป็นอะไรฟื้นสิฟื้นขึ้นมาฮือออๆอยากจากข้าไปฮือออๆอย่าจากข้าไป!!!"

“หมอหลวงมาแล้ว"

“ท่านหมอหลวงช่วยนางด้วย"

“ฝ่าบาท พระชายาจากไปแล้วไม่มีทางช่วยได้แล้ว"

“ไม่จริง ข้าไม่เชื่อเหตุใดเจ้าจึงช่วยนางไม่ได้ข้าทำมาทั้งหมดเพื่อต้องการอยู่กับนาง ไม่ได้ต้องการให้นางต้องมาจะตายจากข้าไปเช่นนี้!!!"

“ขออภัยในความไร้ความสามารถของกระหม่อม มีอะไรช่วยได้แล้วจริงๆทั้งทารกในครรภ์ และตัวของพระชายาเองกระหม่อมก็ไม่มีความสามารถในการยื้อชีวิตพระนางได้"

“ไม่จริง....ไม่จริง!!!!!!!!"

ข้าขอโทษ...