ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 31

13

แท้จริงผิดหรือถูก... มลทินไม่อาจย้อมคน

รู้ตัวอีกครั้งเมื่อกลีบวสันต์ ของใจ ลาจาก

ทิ้งความหยิ่งทะนงตน หวังพัดฝุ่นดินนี้จาง

จากกายเจ้าไป ได้ร่ำสุราตามที่ สัญญา

แท้จริงผิดหรือถูก... มลทินไม่อาจย้อมคน

รู้ตัวอีกครั้งเมื่อกลีบวสันต์ ของใจ โรยรา

ถึงภาพจำย้อนคืนมา ความเจ็บยังคงลึกล้ำ

จากนี้ไม่มีอีกแล้ว เสียใจทีหลัง ผิดพลั้ง

*หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี

มิเคยสร่างหาย ยังคำนึง ตรึงตรา...

ผ่านการดับสูญ สารทคิมหันต์ ถูกหรือว่า ผิดพลั้ง

เฝ้ารอยามที่กลีบไม้บาน เราได้เมามาย

แท้จริงผิดหรือถูก... มลทินไม่อาจย้อมคน

รู้ตัวอีกครั้งเมื่อกลีบวสันต์ ของใจ ลาจาก

ถึงภาพจำย้อนคืนมา ความเจ็บยังคงลึกล้ำ

จากนี้ไม่มีอีกแล้ว เสียใจทีหลัง ผิดพลั้ง

*หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี

มิเคยสร่างหาย ยังคำนึง ตรึงตรา...

ผ่านการดับสูญ สารทคิมหันต์ ถูกหรือว่า ผิดพลั้ง

เฝ้ารอยามที่กลีบไม้บาน เราได้เมามาย

ไม่ต้องการการจากลา หรือการร่วงโรย

คอยให้บุปผชาติกลับคืนชื่นชม...

ขอให้ชีวิตชาติภพนี้ นั้นเป็นนิรันดร์

รอคอยหวนมาร่ำสุรา นี้อีกครา

*หนึ่งจอกสุรา หนึ่งเถ้าธุลี

มิเคยสร่างหาย ยังคำนึง ตรึงตรา

กาลเวลาหมุน วนเวียนว่าย เกิดหรือตาย จะจดจำ

“หวนคืนกลับ” “ยกจอกเหล้ามา” ริน และเมามาย

....อู๋จวินหลิวหราน....

10 ปีต่อมา

นางได้จากข้าไปแล้วถึง 10 ปี เวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน เหมือนกับว่าเรื่องราวทุกอย่างเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน แม้ตอนนี้ข้าจะเป็นถึงฮ่องเต้ผู้มียศฐาบรรดาศักดิ์ที่สูงที่สุด เป็นบิดาของแผ่นดินที่ปกครองประชาชนให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุขมาหลายสิบปี แต่ผู้ใดจะหารู้ไม่ว่าสิ่งที่ข้าต้องการที่สุด ก็คือการได้อยู่กับคนที่ข้ารักไปตลอดชีวิต

ข้ามผ่านพันหมื่นผานที

ดีดฉิน พรมเส้อใต้จันทร์เหน็บหนาว

ทำนองถึงผู้ล่วงลับสิ้นลม

สุรานี้ริน ให้ลืม

ไม้ผลิบาน จนกลีบใบร่วงโรย

มั่นคง กลางกระแสเรรวน

ความหวั่นไหวฉายผ่านการรำร่ายกระบี่

งานเลี้ยงก็ต้องมีการร่ำลา

*เดือนปีพ้น บุปผาขจร

เก็บซ่อนหยกกระต่าย

ในเครื่องเสียง ยิ่งจำไม่ลืมยิ่งใจสลาย^

ราตรีกาล นำความเยือกเย็น แช่แข็งบ่อน้ำตา

ขับกล่อมเพลง ดั่งมีเจ้าอยู่ยิ้มแย้มข้างกาย..

ดั่งมีเจ้าอยู่ยิ้มแย้มอย่างเคย

.........

.......