ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 32

แนะนำตัวละคร

หลี่ซิ่วอิง แม่ทัพผู้เก่งกาจฝ่าวิบากกรรมมาถึงสามชาติตอนนี้นางกำลังใช้ชีวิตอยู่ในชาติที่สามร่างในชาติที่สามนี้เป็นเศษเสี้ยวดวงจิตของนางมีชะตากรรมนางสงสารนักโดนว่าที่สามีหักหลังได้เสียกับน้องสาวต่างมารดาจนชอกชำจนคิดฆ่าตัวตายนางจึงได้มาอยู่ในร่างนี้แทนและสานต่อความร้ายกาจและจะเอาคืนนคนพวกนี้ให้จำไปจนตาย

อวิ๋นซิ่วอิง สตรีผู้อ่อนโยนในชาตินี้เป็นเศษดวงจิตของแม่ทัพไร้พ่ายมาเกิด

ปั๋วเหิงหราน คู่หมั้นผู้หักหลังอวิ๋นซิ่วอิงเป็นบุตรชายคนเดี๋ยวของตระกูลปั๋วจึงมีคนคอยเอาใจตลอดไม่สนใจคู่หมั้นตัวเองเลยสักนิด

อวิ๋นอิงเหลียน น้องสาวต่างมารดาของอวิ๋นซิ่วอิง

ลี่จื่อ สาวใช้ของซิ่วอิง

อิงจื่อ สาวใช้ของซิ่วอิง

หลีหง บ่าวรับใช้และองครักษ์ของซิ่วอิง

หลู่เหวินชง นักเรียนในสำนักศึกษา

..................................................................................................................................................................................................................................................

หลังจากที่ข้าตายข้าก็มาโผล่ที่สะพานไน่เหออีกรอบครั้งนี้มาเป็นรอบที่ 2 แล้ว ชีวิตของมนุษย์ก็แสนสั้นเหลือเกินตัวของข้านี้ได้ตามมา 2 รอบ 2 หนอายุก็แสนตันข้าคงต้องปลงตกเสียแล้วกับการเวียนว่ายตายเกิดที่ไม่มีวันสิ้นสุดเช่นนี้

"นังหนูเข้ามาอีกแล้วหรือ"

"ท่านยายท่านจำค่าได้หรือไม่ชาติคิดว่าเพียงแค่ไม่นานข้าก็ได้กลับมาที่นี่จนท่านจำได้"

"อายุขัยของเจ้าอยู่เป็น 90 ปี เหตุไฉนด่วนร้อนมาถึงที่นี้เร็วขนาดนี้"

"โดนสังหารเจ้าค่ะ"

"ช่างน่าแปลกรักชาติภพของเจ้ายังไม่สิ้นสุดไม่สามารถที่จะไปเกิดเป็นทารกได้เจ้ามีที่ไปแล้วล่ะเมื่อกี้นังหนูพูดนึงฆ่าตัวตายมา เป็นจิตวิญญาณอีกดวงนึงของเจ้าเสียความรักดวงใจแตกสลายวิญญาณสามารถเข้ากับดวงวิญญาณของเจ้าได้เจ้าจงไปเกิดใช้ชีวิตทดแทนนางเถิด"

"ท่านยายถ้าไม่ไปเกิดใหม่ได้หรือไม่"

"ชะตากรรมฟ้ากำหนดไม่มีใครหลีกเลี่ยงการเกิดใหม่ได้หรอกนะนอกจากเจ้าจะปรินิพพาน ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดเท่านั้นคนเรามีความโลภกิเลสตัณหากันทุกคนไม่มีใครห้ามได้ตัวเจ้าเองก็เช่นกันกลับไปเกิดและใช้ชีวิตให้มีความสุขเสีย อย่าได้อาลัยอาวรณ์ต่อความรักอีกเลย ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะได้เวียนว่ายตายเกิดไปทุกภพทุกชาติเช่นนี้"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

วันนี้ได้โอกาสไปเกิดแล้วข้าจะไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตของข้าได้อีกถ้าจะเพิ่มขึ้นเป็นจอมพลไม่ให้ผู้ใดเหยียบย่ำขาได้อีกเลย

ตอนที่ 1

ลงโทษคนต่ำช้า

ข้าตายอีกแล้วมาที่สะพานไนเหออีกแล้วเป็นครั้งที่ 2 มองยายเมิ่งนั่งอยู่ที่เดิมก่อนจะเดินผ่านพวกวิญญาณมากมายที่เดินต่อแถวกันโดยที่ข้าไม่สนใจใครก่อนที่จะนั่งลงตรงหน้ายายเมิ่ง

"ท่านยาย"

"นังหนูเหตุใดกลับมาเร็วถึงเพียงนี้"

"ตายเร็วอีกแล้วเจ้าค่ะ"

"เป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อข้าให้เทพชะตาตรวจดูเจ้าแล้ว"

"ก็ท่านยายเห็นข้าที่นี้ก็แสดงว่าข้าตายแล้วเจ้าค่ะ ข้าตายตอนตั้งครรภ์ด้วย"

"เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งร้องไห้ข้าจะคุยกับทูตขาวทูตดำก่อนแล้วกัน"

เพียวงไม่นานท่านยายเมิ่งก็เดินมาหาข้าที่รออยู่ก่อนที่ข้าจะได้รู้ว่านำวิญญาณมาผิดดวงข้ายังไม่สิ้นอายุขัยแต่ตอนนี้ข้ามาที่นี้นานแล้วบนโลกมนุษย์คงผ่านมาหลายปีแล้วคงเข้าร่างตัวเองไม่ได้และข้าได้มีโอกาสอีกครั้งโดยครั้งนี้ไม่ต้องไปเกิดเป็นเด็กทารกอีกแล้วแต่ว่าไปเกิดในร่างของสตรีนางหนึ่งที่ถูกสังหารตายอย่างไม่ชอบธรรมถ้าข้าหาตัวคนร้ายได้ข้าก็จะได้อยู่ในร่างของนานตลอดไป

และเพียงไม่นานข้าก็ถูกถีบกลับมาอยู่ในร่างของตสตรีที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนข้าในชาติภพแรกและตอนนี้ข้าก็ดิ้นทุรนทุรายอยู่เหนือพื้นหัวติดขื่อไม้ร่างนี้เหตุใดต้องแขวนคอตนเองแต่สาเหตุการตายก็คือดดนสังหารแต่ตอนนี้ข้ากำลังจะตายของจริงแล้ว ข้าใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดกระชากผ้าที่แขวนคอออกก่อนจะตกลงกระแทกพื้นห้องข้านี้ซวยจริงๆ

"คุณหนู"

สาวใช้ไม่อยู่ข้างกายเจ้านายนี้น่าสงสัยเสียจริง

แค่กๆ!!!

"ท่านหมอช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย"

หลังจากนั้น

หลังจากที่ข้าหายป่วยแล้วข้ายังอยากหาตัวคนร้ายที่ลอบทำร้ายข้าโดยที่ข้าสั่งให้บ่าวในจวนทั้งหมดมารอที่ลานกว้างที่หน้าเรือนของข้าส่วนต้วข้าเดินมายังกาน้ำชาก่อนที่จะเรียกบ่าวรับใช้ในจวนเข้ามาหาข้าที่นั่งรออยู่โดยท่านพ่อและทุกคนที่มาเยี่ยมรอข้าในเรือนของข้าเมื่อทุกคนมากันครบแล้วข้าจึงสั่งให้ทุกคนดื่มน้ำชาในกาให้หมดทุกคน

“คุณหนูเหตุใดถึงให้ทุกคนดื่มยาในกาของท่านด้วยเจ้าคะ”

“เจ้าก็ต้องดื่มด้วย”

“เจ้าค่ะ”

“น้ำชาที่พวกเจ้าทุกคนดื่มเข้าไปมียาพิษ”

“ว่าอย่างไรนะ!!”

“ตกใจทำไม ข้าเองยังเคยดื่มมาแล้วเลยพวกเจ้าจะกลัวอะไร”

“คุณหนูท่านทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ!”

“เจ้าเป็นแค่บ่าวมีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้าแล้วพูดว่าข้า ยาพิษนี้มียาถอนแล้วยาถอนอยู่กับข้าและพวกเจ้ามีเวลาอยู่แค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้นเอง”

“คุณหนูท่านต้องการอะไรกันแน่เหตุใดถึงทำเช่นนี้กับพวกเราในเรือนของท่านเช่นนี้”

“ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าข้าเป็นนายเจ้าเป็นบ่าวหัดสงบปากสงบคำบ้าง”